مبارزه با آنچه او انجام داده است

توسط تام ویالت

من این پست فیس بوکی را فعلا ناشناس می گذارم ، این مرد جوان عضو حزب سبزهای نیوجرسی است. من حدود یک سال پیش با او آشنا شدم. او یک جوان بسیار پرشور است و با آنچه انجام داده و چگونگی حرکت به جلو دست و پنجه نرم می کند. من نمی دانم که گروه های باسابقه در چه گروهی شرکت می کنند و عضویت آنها چیست اما معتقدم این نوع تجربه / دیدگاه در کنگره صلح ما مورد نیاز است. من او را به حضور دعوت می کنم. شاید بتوانیم برای او دعوت رسمی کنیم. در اینجا سخنان او است. صلح:

از زمان اولین اعزام من 7 سال می گذرد و من تقریباً هر شب در افغانستان آرزو می کنم.

از داشتن یک توپچی ، پرواز به پایین "بیل مسیر" به سمت خوست به همان سرعتی که می توانیم ، خود را برای انفجار یک بمب دست ساز غیرقابل اجتناب آماده می کنیم

یا صدای بی وقفه از یک انفجار موشکی که از مرز پاکستان به سوی ما می آید

یا صدای آتش AK و PKM به عنوان من به تقلا برای گرفتن دنده من و بارگیری سلاح من

یا تحقیر سکوت در چشم بی شماری از افغان ها که ما را به عنوان ما به تصویب رسید

و یا دعوت به دعا به عنوان خورشید به طور رسمی بیش از تپه های غربی به عنوان من در استپ های جنوبی تماشا

یا نور نرم از نور در دور کوه های شرقی در شب

یا به خصوص مرد تجاری که در خون خود قرار گرفته است، پاهای و مچ پا از پاها با پوست و استخوان شکسته آویزان شده است، شکم و قفسه سینه او با قطعات فلزی که در حال چسبیدن هستند، قربانی IED برای طومار ما شده است. کسی که در لحظه ای از وضوح نهایی اش، به زحمت به چشم هایش نگاه کرد، چند دقیقه قبل از مرگش.

و قطعا دوست من مایکل الم، که 25 بود و تنها 2 ماه از رفتن به خانه، زمانی که او توسط IED در این روز کشته شد.

در مقایسه با تجربیات دیگر جانبازان جنگی، دو سال طول کشید که نسبتا آسان بود. اما هنوز من را تحسین می کند.

نه، من هرگز کسی را در افغانستان کشتم. مردم دوست دارند از من سوال زیادی بپرسند. مردم نیز از من میپرسند آیا من متاسفم که بیش از این حرفها را می زنم و پاسخ من البته انجام می شود.

من از این پست "عشق" یا "حمایت" یا حتی توجه نمی خواهم. فقط باید آن را از روی سینه ام پایین بیاورم. پیشکسوتان دیگر عمدتاً من را نپذیرفته اند و یا صریحاً به دلیل "تغییر طرف" من را خائن خوانده اند. اما چطور نتوانستم؟

من باید صادق باشم - این هدر دادن لعنتی زندگی و توانایی های انسانی بود. این چیزی است که من هر روز به آن فکر می کنم. من به خاطر خدمات خود احساس غرور نمی کنم. دوست ندارم در این باره به مردم بگویم. ای کاش در عوض به دانشگاه می رفتم. یاد گرفتید که چگونه به جای کشتن به آنها کمک کنید. هیچ چیز خوبی از جنگ ناشی نشده است.

به این فکر می کنم که آن زمان چه جور آدمی بودم. در ذهن خیالی خودم فکر کردم که واقعاً کار خوبی برای دنیا انجام می دهم. من فکر کردم که من آنقدر خوب هستم ، که علت آن درست بود ، و افغانستان واقعاً "جنگ خوب" بود. بالاخره ... چرا دیگر ما این همه رنج دیده و تجربه کرده ایم؟ باید دلیل خوبی برای همه اینها وجود داشته باشد. به همین دلیل باید دلیل مرگ علم ، یا مردن آن مرد بازرگان ، یا این که چرا بسیاری از مردم مجبور به مردن ، فلج شدن دائمی یا از دست دادن همه حقوق انسانی خود تحت یک اشغال غیرقانونی و خارجی شده بودند ، وجود داشت.

دلیل خوبی برای همه وجود ندارد. تنها کاری که ما کردیم این بود که از منافع شرکت محافظت کنیم و برای شرکت های بزرگ میلیاردها دلار بفروشیم.

در حقیقت ، من آدم خوبی نبودم. نه تنها به خاطر مشارکت در بزرگترین شر دوران مدرن - سرباز پیاده روی امپریالیسم ایالات متحده - بلکه به این فکر که این چیزی است که ضروری است. * برای اینکه فکر کنم این چیزی است که از من یک شخص خوب ساخته است. * برای مطیعانه و با اشتیاق فراوان عملاً همان پرچمی را که مسئول مرگ میلیون ها نفر گفته نشده است the و رنج های بسیاری دیگر ، پرستش می کنند.

من ممکن است کسی را نکشته باشم ، اما مطمئن هستم که جهنم خودم را نیز کشته است. همه ما که به آنجا رفته ایم ، این کار را انجام داده ایم - به همین دلیل هرگز نمی توانیم درباره آن فکر کنیم ، یا رویای آن را ببینیم ، یا هر وقت چشمانمان را می بندیم آن را ببینیم. زیرا ما هرگز واقعاً آنجا را ترک نکردیم - مردگان همان جا می مانند که کشته می شوند.

و برای همیشه ما توسط این چهره ها دلگیر خواهیم شد.

بسیاری از افرادی که می شناختم از من می پرسند "چه اتفاقی برای من افتاده است". چگونه من از گروهبان پیاده نظام به شخصی تبدیل شدم که "از آمریکا متنفر باشد"؟ یا کسی که "به برادری خیانت کرده"؟ یا کسی که "خیلی افراطی شده"؟

از این افراد می پرسم: چرا شما فکر می کنید این اشکال است که این کشور این همه خشونت ، این همه نفرت ، این همه * ظلم * را به بقیه جهان وارد کند؟ نگرانی شما از "خشونت" در حالی بود که کشور ما به عراق و افغانستان حمله می کرد - و برخلاف خواست مردم آنها به اشغال هر دو ادامه داد؟ نگرانی شما در مورد "افراط گرایی" کجاست زیرا کشور ما دیگران را مجبور می کند تا برای تسلط ایالات متحده زانو بزنند؟ آیا بمب ها در عروسی ها ، بیمارستان ها ، مدارس و جاده ها به اندازه کافی برای شما زیاد نیست؟

یا شاید شما مثل من هستید و ترجیح می دهید از وحشتی که کشور ما برای بقیه جهان تحمیل می کند ، حتی توجیه آن ، دور شوید؟ چون اگر آن را می دیدید ، تصدیق می کردید و سعی می کردید آن را درک کنید ، با درک همدستی خود در آن وحشت خواهید کرد. * بله ، ما در آن شریک هستیم. دیگر نمی خواهم در آن شریک شوم - می خواهم پایان یابد.

شما می گویید ، "اگر آمریکا را دوست ندارید ، چرا حرکت نمی کنید؟" اما من پاسخ می دهم: زیرا من وظیفه دارم که بجنگم و این دنیا را به سمت بهتر تغییر دهم. به خصوص به عنوان شخصی که زمانی از منافع شرکت های آمریکایی در خارج از کشور محافظت می کرد. برای رفع اشتباهات باید هر کاری از دستم برمی آید انجام دهم. شاید این هرگز ممکن نباشد - اما من سعی می کنم این کار را انجام دهم. من می خواهم جهنم بجنگم تا امپریالیسم ، فاشیسم و ​​سرمایه داری را در هر نقطه ای که بتوانم تضعیف کنم.

چطور نتوانستم؟ آیا باید فقط کلاه "سرباز کهنه سرباز افغانستان" بپوشم ، نشان پیاده نظام جنگی ام را بپوشم ، و مطاعانه در برابر همان پرچمی بایستم که نه تنها نشان دهنده رنج من ، بلکه رنج ترکیبی حتی بیشتر مردم جهان است؟

نه! من یک چیز خوب را با زندگی ام انجام خواهم داد و برای کمک به پایان دادن به این ماشین جنگی، پایان دادن به رنج، استثمار، قرن ها ستم، پایان خواهد یافت. و در جای خود، کمک به ایجاد یک دنیای جدید که در آن ما می توانیم به حداکثر توانایی خود زندگی می کنیم، با یکدیگر همکاری می کنیم و برای دورترین دوران کهکشان را بررسی کنیم.

ممکن است شما آن را غیرواقعی - حتی احمقانه بنامید. اما من آن را هدف زندگی خود می نامم.