(این بخش 41 از بخش World Beyond War کتاب سفید سیستم امنیتی جهانی: جایگزینی برای جنگ. ادامه به ماقبل | پیروی بخش.)
La ICJ یا "دادگاه جهانی" سازمان قضایی اصلی سازمان ملل است. این دادگاه مواردی را که توسط ایالات آن توسط دولت ارائه شده است، ارائه می دهد و نظرات مشورتی در مورد مسائل حقوقی را که توسط سازمان ملل متحد و سازمان های تخصصی ارایه شده است، ارائه می دهد. پنجم قاضی به مدت 9 سال توسط مجمع عمومی و شورای امنیت انتخاب می شوند. با امضای منشور، ایالتی متعهد می شود تا با تصمیمات دادگاه کنار بیاید. هر دو کشور طرفین یک تسلیم باید پیش از این موافقت کنند که دادگاه صلاحیت آن را دارد، در صورتی که قبول آنها را بپذیرد. تصمیم گیری ها تنها در صورتی ضروری است که هر دو طرف موافق باشند که از آنها حمایت کنند. اگر پس از این، در ندرت اتفاق می افتد که یک ایالت متعاهد از این تصمیم پیروی نکند، این مسئله ممکن است به شورای امنیت برای اقداماتی که ضروری است برای تطبیق دولت با آن (به همین علت به وتو حقوقی شورای امنیت) .
منابع قانونی که برای بحث و تبادل نظر آنها تدوین شده، معاهدات و توافقات، تصمیمات قضایی، سفارشی بین المللی و آموزه های کارشناسان حقوق بین الملل است. دادگاه تنها می تواند براساس معاهدات موجود یا قانون عرفی تعیین کند، زیرا هیچ قانونی قانونی وجود ندارد (هیچ قانونگزار جهانی وجود ندارد). این باعث تصمیمات پیچیده می شود. وقتی مجمع عمومی خواستار نظر مشورتی در مورد اینکه آیا تهدید یا استفاده از سلاح های هسته ای در هر شرایطی در قوانین بین المللی مجاز است، دادگاه قادر به یافتن هیچ یک از قوانین معاهده ای که اجازه یا تهدید تهدید یا استفاده از آن را نمی دهد. در نهایت، همه این کار را می توان انجام داد، نشان می داد که قوانین عرفی دولت ها را به ادامه مذاکره در مورد ممنوعیت نیاز دارند. بدون یک قانون قانونی قانونی که توسط یک دستگاه قانونی در جهان تصویب شده است، دادگاه به معاهدات موجود و قانون عرفی محدود می شود (که به تعبیر همیشه در زمان گذشته است)، و در نتیجه بعضی از موارد آن را به مراتب مؤثرتر می کند و در سایر موارد بی فایده است.
یک بار دیگر، حق انحصاری شورای امنیت محدود به اثربخشی دادگاه می شود. در شرایطی که نیکاراگوئه در مقابل ایالات متحده - ایالات متحده در یک اقدام واضح جنگ ، بندرهای نیکاراگوئه را استخراج کرده بود - دادگاه علیه ایالات متحده نتیجه گرفت که پس از آن ایالات متحده از صلاحیت اجباری خارج شد (1986). وقتی موضوع به شورای امنیت ارجاع شد ، ایالات متحده از وتو برای جلوگیری از مجازات استفاده کرد. در سال 1979 ایران از شرکت در پرونده ای که توسط ایالات متحده تشکیل شد خودداری کرد و به قضاوت پایبند نبود. در واقع ، پنج عضو دائمی می توانند نتایج دادگاه را کنترل کنند در صورتی که بر آنها یا متحدانشان تأثیر بگذارد. دادگاه باید مستقل از وتوی شورای امنیت باشد. هنگامی که تصمیمی لازم است توسط شورای امنیت علیه یکی از اعضا اجرا شود ، آن عضو باید طبق اصل باستان قانون روم خود را رد کند: "هیچ کس در پرونده خودش قضاوت نخواهد کرد."
دادگاه نیز به تبعیض متهم شده است؛ قضات که در منافع خالص عدالت قرار نگرفته اند، بلکه به منافع دولت هایی که آنها را منصوب کرده اند، رأی داده اند. در حالی که برخی از این احتمالا درست است، این انتقاد اغلب از سوی ایالات متحده است که پرونده خود را از دست داده اند. با این وجود، بیشتر دادگاه به دنبال عرفی است، و وزن آن تصمیمات بیشتری خواهد گرفت.
مواردی که شامل تجاوز میباشند، معمولا قبل از دادگاه، اما قبل از شورای امنیت با تمام محدودیتهای آن، به ارمغان نیاوردند. دادگاه نیاز به قدرت دارد تا خود را تعیین کند، اگر صلاحیت آن مستقل از اراده دولت باشد، و پس از آن، مجلس پرونده ای را مجبور می کند که دولت ها را به دادگاه برساند.
ما می خواهیم از تو بشنویم! (لطفا نظرات زیر را به اشتراک بگذارید)
چطور این را انجام دادید؟ شما در مورد گزینه های جنگ به طور متفاوت فکر کنید؟
چه چیزی اضافه می کنید، یا تغییر دهید، یا در مورد این سوال؟
برای کمک به مردم بیشتر در مورد این گزینه ها برای جنگ چه چیزی می توانید انجام دهید؟
چگونه می توان اقدام کرد تا این جایگزین را به یک واقعیت تبدیل کند؟
لطفا این مطالب را به طور گسترده ای به اشتراک بگذارید!
پست های مرتبط
سایر پست های مربوط به "مدیریت اختلافات بین المللی و مدنی"
جدول کامل محتویات را ببینید سیستم امنیتی جهانی: جایگزینی برای جنگ
