توسط کنت D. Shifferd
این یک مشکل پیچیده و گره ای است و همه ما را مجبور به توسعه یک استراتژی منسجم و عملی می کند. در اینجا چند ایده برای گلدان آورده شده است که شامل برخی از افکار در مورد بازه های زمانی ، رفتار کلی سازمان و چهار فعالیتی که سازمان باید انجام دهد و بودجه آن است.
برای پایان دادن به جنگ
ما باید برای مسافت طولانی برنامه ریزی کنیم. اگر یک بازه زمانی بسیار کوتاه را اتخاذ کنیم ، عدم رعایت ضرب الاجل باعث از بین رفتن علت می شود. خبر خوب این است که ما از ابتدا شروع نمی کنیم. از اوایل قرن نوزدهم بیش از دوازده جنبش که جهان را به دور از جنگ و به سمت یک سیستم صلح سوق داده اند ، در جریان بوده اند. (شیفر ، از جنگ به صلح. همچنین به ادبیات طرح پیشگیری از جنگ مراجعه کنید.) از آنجا که حمایت از جنگ جامع و سیستمی است ، رویکرد ما باید جامع و سیستمی باشد. جنگ توسط کل فرهنگ ایجاد می شود. هیچ استراتژی واحدی اما مهم ، مانند حمایت از عدم خشونت ، کافی نخواهد بود.
وظیفه ما ، که به اعتقاد من می توانیم به آن برسیم ، تغییر یک فرهنگ کامل است. ما باید جنبه ایده پردازی فرهنگ جنگ ، اعتقادات و ارزشهای آن را تغییر دهیم (مانند "جنگ طبیعی است ، اجتناب ناپذیر و مفید است" ، کشورهای ملی شایسته بالاترین وفاداری هستند و غیره) و ساختارهای نهادی آن. موارد اخیر نه تنها شامل مجتمع صنعتی نظامی بلکه آموزش و پرورش (به ویژه ROTC) ، حمایت دین از جنگ ، رسانه ها و غیره است. پایان دادن به جنگ شامل کل رابطه ما با محیط زیست خواهد بود. این یک کار دلهره آور است که فقط بعد از زندگی ما توسط دیگران به پایان می رسد. هنوز هم ، من معتقدم که ما می توانیم این کار را انجام دهیم و هیچ شغل نجیب دیگری وجود ندارد که بتوانیم انجام دهیم. حالا چطور آن کار را انجام بدهیم؟
ما باید نقاط تغییر در جامعه را شناسایی کنیم.
نخست ، ما باید تصمیم گیرندگانی را که می توانند جنگ تحریک کنند ، و یا نخبگان سیاسی جهانی روسای جمهور ، نخست وزیران ، وزرا ، مجلس و دیکتاتورها را شناسایی و با آنها همکاری کنیم. ما باید همین کار را با رهبران انقلابی نیز انجام دهیم.
دوم ، ما باید کسانی را که می توانند به آنها فشار بیاورند شناسایی کنیم و این شامل رسانه ها ، روحانیون ، رهبران تجارت و توده های مردمی است که خیابان ها را پر می کنند. ما می توانیم این کار را از دو طریق انجام دهیم ، نخست با ارائه دیدگاهی جایگزین به آینده و دوم با پرهیز از منفی نگری. من معتقدم که اکثر رهبران (و اکثر مردم) از جنگ حمایت می کنند زیرا آنها هرگز فرصتی نداشته اند که در مورد جهانی بدون جنگ ، اینکه چگونه به نظر می رسد ، چه مزایایی برای آنها خواهد داشت و چگونه می توان به آن فکر کرد ، فکر کنند. ما چنان در فرهنگ جنگ طلبی خود فرو رفته ایم که هرگز به بیرون از آن فکر نکرده ایم. ما مقدمات آن را می پذیریم بدون اینکه حتی متوجه شویم. پرداختن به جنبه های منفی جنگ ، چقدر وحشتناک است ، خیلی مفید نیست. اکثر افرادی که از جنگ حمایت می کنند ، حتی کسانی که جنگ را تحریک می کنند ، به خوبی می دانند که چقدر افتضاح است. آنها فقط هیچ جایگزینی نمی دانند. من نمی گویم که هرگز نباید به رعب و وحشت اشاره کنیم ، اما باید بیشتر تأکید خود را بر چشم انداز جهانی عادلانه و صلح جویانه بگذاریم. و همچنین نیازی به بی احترامی به رزمندگان نیستیم - آنها را "قاتل کودک" می نامیم و غیره. در واقع ، ما باید فضایل مثبت آنها را (که با آنها مشترک هستیم) بشناسیم و ارج نهیم: تمایل به فدا کردن خود ، برای چیزی فراتر از سود مادی زندگی می کند ، تا از فردگرایی فراتر رود و به یک کل بزرگتر تعلق داشته باشد. بسیاری از آنها جنگ را مقصود خود نمی دانند ، بلکه وسیله ای برای صلح و امنیت هستند - همان اهدافی که ما برای آن تلاش می کنیم. اگر دست و پنجه نرم آنها را محکوم کنیم ، هرگز خیلی دور نخواهیم شد ، به خصوص که تعداد آنها بسیار زیاد است و ما به همه یارانی که می توانیم پیدا کنیم نیاز داریم.
سوم ، ما باید برای تقویت نهادهای صلح از جمله سازمان ملل ، دادگاه های بین المللی ، دپارتمان های صلح و سازمان های صلح غیردولتی مانند نیروی صلح بدون خشونت و هزاران سازمان شهروندی دیگر شناسایی و تلاش کنیم. این نهادها سازوکارهای ایجاد جهانی بدون جنگ هستند.
بنابراین سازمانی که ما پیشنهاد می کنیم / تولد مادر در واقع چه کاری انجام می دهد؟ چهار چیز
یکی، آن را به عنوان یک عمل می کند سازمان چتر برای همه گروه های صلح ، یک خانه پاکسازی مرکزی برای اطلاعات فراهم می کند. این یک سازمان خبری است که داستان های دیگران را جمع آوری می کند و آنها را پخش می کند تا همه ما کارهای خوبی را که در حال انجام است ببینیم ، بنابراین همه ما می توانیم الگوی یک سیستم صلح در حال ظهور را ببینیم. این رویدادها را در سراسر جهان هماهنگ می کند ، حتی برخی از آنها را آغاز می کند. همه رشته ها را به هم نزدیک می کند تا ببینیم یک کمپین جهانی در جریان است.
دو، این مزایا را برای سازمان هایی که در حال فعالیت در این زمینه هستند، فراهم می کند. از جمله ایده ها ، ادبیات و (این باید بحث برانگیز باشد!) بودجه. در جایی که به نظر می رسد مبارزات صلح مختلف در نقطه اوج قرار دارند ، ما بودجه ای را فراهم می کنیم تا آنها را از حد مجاز عبور دهیم. (به یادداشت مربوط به بودجه زیر مراجعه کنید.)
سه، این یک سازمان لابی است رفتن به طور مستقیم به تصمیم گیری و تصمیم گیری نخبگان: سیاستمداران، سران و ستون های رسانه ها، سرپرست دانشگاه و دکانی های آموزش معلم، روحانیت برجسته همه مذاهب، و غیره، به ارمغان آوردن چشم انداز جایگزین خود را در ذهن خود.
چهار، آن یک شرکت روابط عمومی است، انتشار پیام های کوتاه از طریق بیلبوردها و نقاط رادیویی برای عموم مردم ، ایجاد این احساس که "صلح در هوا است" ، "در حال آمدن است". منظور من از یک استراتژی جامع این است.
بیانیه چشم انداز باید توسط ما دانشگاهیان نوشته نشده باشد ، گرچه ما به محتوای آن کمک خواهیم کرد. اما نسخه نهایی باید توسط خبرنگاران ، یا بهتر از این ، نویسندگان کتاب های کودکان نوشته شود. به سادگی کلمه ، گرافیک ، مستقیم.
به عنوان یک سازمان ، این کمپین به یک مدیر مالی ، کارمندان ، یک هیئت مدیره (بین المللی) ، یک دفتر و بودجه نیاز دارد. به خوبی می توان از Nonfiolent Peaceforce ، یک شرکت بسیار موفق الگو گرفت.
[یادداشتی در مورد بودجه. یک استراتژی دو سطح به ذهن خطور می کند.
یک چیز ساده که تعدادی از سازمان ها انجام می دهند — جعبه های جمع آوری برای افراد و قرار دادن آنها در مکان های عمومی. یک کمپین "پنی برای صلح". هر شب که جیب خود را خالی می کنید ، تغییر به شکاف وارد می شود و وقتی پر شد ، یک چک می نویسید.
دو ، ما به نخبگان جدید مالی می رویم ، ثروتمندان جدیدی که در 30 سال گذشته ثروت عظیم خود را به دست آورده اند. آنها تازه در حال تبدیل شدن به کارهای خیرخواهانه هستند. (به کتاب کریستیا فری لند ، پلوتوکرات ها مراجعه کنید). ما باید دریابیم که چگونه دسترسی پیدا کنیم ، اما ثروت زیادی در آنجا وجود دارد و آنها اکنون فقط به دنبال راه هایی برای بازپرداخت هستند. علاوه بر این ، جنگ برای اکثر مشاغل بد است و این نخبگان جدید تمایل دارند که خود را شهروندان جهان بدانند. من فکر نمی کنم ما باید یک سازمان عضو باشیم و سعی کنیم از این طریق بودجه جمع آوری کنیم زیرا این سازمان با بسیاری از سازمان هایی که می خواهیم با آنها شریک باشیم رقابت می کند.]
بنابراین چند ایده مهم برای آسیاب وجود دارد. بیایید آسیاب کنیم
یک دیدگاه
من خیلی دوستش داشتم به خصوص، الف) یک چشم انداز، جایگزین است که به مردم کمک می کند تا ببینند که چه چیزی می تواند به جای جنگ انجام شود؛ ب) تمرکز خود را بر محکوم کردن جنایتکاران جنگی یا میلیونها نفر که از آنها حمایت نمیکنند، بلکه به جای آنها نشان دهند؛ ج) آگاه باشید که تعداد زیادی از سازمان های صلح آمیز در حال حاضر در ایالات متحده و در سراسر جهان، و در حال رشد است؛ د) دسترسی به رهبران سیاسی، روزنامه نگاران، و به طور مستقیم به گفت و گو با آنها دسترسی پیدا کنید، در حالی که اکثر آنها برای فرصت های جدید باز هستند، زیرا آنها می خواهند همان چیزی را که ما می خواهیم: امنیت و ایمنی.