ایالات متحده بیش از 100,000 حمله هوایی را در طول جنگ خود علیه ترور آغاز کرده است (یا از آن ترور می کند). خانه ها ، آپارتمان ها ، عروسی ها ، شام ها ، جلسات تالار شهر ، اجتماعات مذهبی را منفجر کرده است. این باعث کشته شدن افراد مسن ، کودکان ، مردان ، زنان می شود. این به آنها ضربه زده ، دو بار به آنها ضربه زده ، آنها را با زنجیره اشکال زده ، آنها را هدف قرار داده ، از بین برده است و صدها هزار به آنها آسیب رسانده است. این باعث کشته شدن غیرنظامیان ، روزنامه نگاران ، مزدوران ، فرصت طلبان ، کسانی که سعی می کنند از طریق پشتیبانی از نیروی مسلط در روستای خود زندگی کنند و مخالفان اشغال خارجی کشورهایشان هستند. این باعث کشته شدن افراد مهربان ، افراد باهوش ، انسانهای لال و افراد سادیست تند و زننده ای شد که صرفاً به دلیل محل تولد و رشد آنها هیچ فرصتی برای نامزد شدن در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نداشتند.
البته من دوست دارم که همه نظامیان از بمباران بیمارستان ها خودداری کنند ، اما من می خواهم یک کلمه در حمایت از مجروحانی که هنوز زخمی نشده اند بگویم. آیا افراد بدن سالم هم حق ندارند؟ اگر مشکلی در بمباران بیمارستان ها وجود دارد ، چرا بمباران در هر جای دیگر مشکلی ندارد؟ اگر بمباران در هر جای دیگر مشکلی ندارد ، چرا بمباران بیمارستان ها نیز اشکال ندارد؟
من تصور می کنم در یک تخیل خاص از جنگ شرافتمندانه ، سربازان شجاع فقط کسانی را که در میدان جنگ قصد کشتن آنها را دارند ، می کشند تا هر دو طرف بتوانند در یک کلاهبرداری اخلاقی متقابل ، دفاع شخصی کنند. اما در این صورت هواپیماها نباید با هواپیماها بجنگند ، هواپیماهای بدون سرنشین با هواپیماهای بدون سرنشین می جنگند ، ناپالم با سایر ناپلم ها نبرد می کند ، فسفر سفید پرتاب های دیگر فسفر سفید را می گیرد و سربازانی که درها را لگد می زنند برخی از خانه ها را تنظیم می کنند تا سایر سربازان می تواند لگد بزند شان درهای داخل؟ منفجر کردن ساختمانها با موشک به نام جهنم چه ارتباطی با افتخار دارد؟ هر یک از اینها چه ربطی به افتخار دارد؟ چگونه برای یک طرفدار جنگ که صریحاً اعتراف می کند این قتل عام است ، استفاده از شکنجه مشکلی دارد اما اینکه قتل عام مشکلی دارد ، به شرطی که از بیمارستان ها دوری کند ، چگونه توضیح می دهید؟
حتی تحت این توهم که همه به عمد منفجر می شوند "یک مبارز" عمل می کنند ، در حالی که همه افراد در نزدیکی آماری واقعاً پشیمان هستند ، چرا بسیاری از جنگجویان هنگام عقب نشینی دسته جمعی یا هنگام صرف شام با خانواده خود یا نوشیدن چای در یک کافه منفجر می شوند ؟ چه نوع مبارزهای شل تر را فقط می توان در عروسی ها یافت؟ آیا آنها در حال مبارزه هستند آواز خواندن
ایالات متحده جوانانی دارد که در جعبه ها نشسته اند ، به صفحه رایانه خیره می شوند و بقیه انسانها (و هر کس که به آنها نزدیک است) را به بیت های کوچک تفریحی هزاران مایل دورتر منفجر می کنند. گفته نمی شود که قربانیان آنها درگیر جنگ هستند. آنها ادعا می شوند که طرف جنگ هستند ، قبلاً کاری برای جنگ کرده اند و یا قصد دارند احتمالاً در جنگ شرکت کنند ، یا با توجه به انتخاب گستاخانه خود برای زندگی در جایی که متولد شده اند ، به نظر می رسد این کار را می کنند. .
خوب ، اگر به دستور رئیس جمهور ایالات متحده مردم را می کشید نه به خاطر آنچه که آنها انجام می دهند ، بلکه فرقی نمی کند که آنها عقب نشینی کنند یا استراحت کنند یا در یک کلاس خودیاری ثبت نام کنند و فهمیدن اینکه چرا بستری بودن در بیمارستان مهم است دشوار است. واضح است که پنتاگون نمی تواند این تمایز را ببیند و تصمیم می گیرد که وانمود نکند ، فقط توهین به دروغ نیمه جان را ارائه می دهد که حملات بیمارستان تصادفی است.
به طور کلی جنگ ها نمی توانند تصادفی باشند و اگر آنها را ذره ذره از بین ببرید و هر خشم اخلاقی را از بین ببرید ، دیگر چیزی نخواهید ماند. هیچ هسته قانونی باقی مانده است. هیچ "دشمن قانونی" وجود ندارد. هیچ میدان جنگی وجود ندارد. اینها جنگهایی است که مردم در آن زندگی می کنند. آنها به زور در این جنگ ها هستند. شما می خواهید حتی در صورت مخالفت با این سیاست ، از نیروهای آمریکایی "حمایت" کنید ، حتی اگر یک ورزش قتل است ، برای یک تیم ورزشی تشویق کنید؟ خوب ، در مورد نیروهای غیرآمریکایی چطور؟ آیا آنها درک یکسانی ندارند؟
