حمله غیر اصولی ساموئل مون به غول حقوق بشر مایکل رتنر

عکس بالا: جاناتان مکینتاش, CC BY 2.5، از طریق Wikimedia Commons.

حمله وحشیانه و غیر اصولی ساموئل موین به مایکل رتنر، یکی از بهترین وکلای حقوق بشر در زمان ماچه منتشر شده در نقد کتاب نیویورک (NYRB) در 1 سپتامبر. موین رتنر را به عنوان یک پسر شلاق می شناسد تا از نظریه عجیب و غریب خود حمایت کند که مجازات جنایات جنگی باعث طولانی شدن جنگ می شود و آن را دلپذیرتر می کند. او به طور غیر صادقانه ادعا می کند که اجرای کنوانسیون ژنو و مخالفت با جنگ های غیرقانونی متقابل هستند. مانند دکستر فیلکینز اشاره کرد در نیویورکرمنطق موین به نفع سوزاندن کل شهرها، به سبک توکیو، خواهد بود، اگر مناظر عذاب ناشی از آن مردم بیشتری را به مخالفت با قدرت آمریکا سوق دهد.

موین راتنر - رئیس قدیمی مرکز حقوق اساسی (CCR) را که در سال 2016 درگذشت - را برای تشکیل پرونده به ماموریت می‌گیرد. رسول علیه بوش به افرادی که به طور نامحدود در گوانتانامو بازداشت شده اند، از حق قانونی habeas corpus برای به چالش کشیدن بازداشت خود برخوردار شوند. موین از ما می خواهد که به افرادی که شکنجه، قتل عام و به طور نامحدود در زندان هستند، پشت کنیم. او ظاهراً با ادعای مضحک آلبرتو گونزالس، دادستان کل جرج دبلیو بوش (که برنامه شکنجه ایالات متحده را تسهیل می کرد) موافق است که کنوانسیون ژنو - که شکنجه را به عنوان جنایت جنگی طبقه بندی می کند - "عجیب" و "منسوخ" بود.

موین در بحث خود این ادعای نادرست و شگفت‌انگیز را مطرح می‌کند که «شاید هیچ‌کس بیشتر از [راتنر] برای ایجاد نسخه‌ای بدیع و پاک‌سازی‌شده از جنگ دائمی انجام نداده است». بدون ذره ای مدرک، موین بی رحمانه ادعا می کند که راتنر «غیرانسانی» «جنگی که به این ترتیب بی پایان، قانونی و قانونی شد را شسته است». انسانیظاهراً موین هرگز از گوانتانامو بازدید نکرده است. بی رحمانه شکنجه شد و سال ها بدون هیچ اتهامی نگهداری می شود. اگرچه باراک اوباما به برنامه شکنجه بوش پایان داد، اما زندانیان گوانتانامو به زور تحت نظارت اوباما تغذیه می شدند که به منزله شکنجه است.

دیوان عالی با راتنر، جوزف مارگولیس و CCR موافقت کرد رسول. مارگولیس، که وکیل اصلی پرونده بود، این را به من گفت رسول نه [جنگ علیه تروریسم] را انسانی می کند، نه آن را عقلانی یا قانونی می کند. به بیان دیگر، حتی اگر ما هرگز ثبت نام نکرده بودیم، جنگیدیم و پیروز نشدیم رسول، کشور همچنان در همان جنگ بی پایان خواهد بود." علاوه بر این، همانطور که راتنر در زندگی نامه خود نوشت، حرکت وکالت: زندگی من به عنوان یک وکیل رادیکالاز نیویورک تایمز نام رسول مهمترین پرونده حقوق مدنی در 50 سال اخیر

این ظهور جنگ با هواپیماهای بدون سرنشین است، نه کار قانونی راتنر، مارگولیس و CCR، که جنگ علیه ترور را «بهداشتی» کرده است. ساخت پهپادها هیچ ارتباطی با دعوی قضایی آنها ندارد و همه چیز مربوط به غنی سازی پیمانکاران دفاعی و محافظت از خلبانان در برابر آسیب است تا آمریکایی ها مجبور نباشند کیسه های بدن را ببینند. با این حال، "خلبانان" پهپاد از PTSD رنج می برند، در حالی که یک نفر را می کشند تعداد غیرنظامیان غیرنظامی در این فرآیند است.

«به نظر می رسد موین فکر می کند مخالفت با جنگ و مخالفت با شکنجه در جنگ با هم تضاد دارند. Ratner در واقع نمایش A است که آنها نیستند. دیوید کول، مدیر حقوقی ACLU، او تا آخر با هر دو مخالفت کرد توییت.

در واقع، راتنر از مخالفان دیرینه جنگ های غیرقانونی ایالات متحده بود. او تلاش کرد تا آن را اجرا کند قطعنامه جنگ قدرت در سال 1982 پس از فرستادن «مستشاران نظامی» رونالد ریگان به السالوادور. راتنر از جورج اچ. بوش (ناموفق) برای اولین جنگ خلیج فارس به مجوز کنگره نیاز داشت. در سال 1991، راتنر دادگاه جنایات جنگی را سازماندهی کرد و تجاوز ایالات متحده را محکوم کرد که دادگاه نورنبرگ آن را "بزرگترین جنایت بین المللی" نامید. در سال 1999، او بمباران ناتو به رهبری ایالات متحده در کوزوو را محکوم کرد و آن را "جنایت تجاوز" خواند. در سال 2001، راتنر و ژول لوبل، استاد حقوق دانشگاه پیتسبورگ در JURIST نوشتند که طرح جنگی بوش در افغانستان ناقض قوانین بین‌المللی است. اندکی پس از آن، راتنر در جلسه انجمن ملی حقوقدانان (که رئیس سابق آن بود) گفت که حملات 9 سپتامبر اعمال جنگی نبودند، بلکه جنایت علیه بشریت بودند. در سال 11، راتنر و همکارانش در CCR در این مقاله نوشتند نیویورک تایمز منع تجاوز یک هنجار اساسی حقوق بین الملل است و هیچ کشوری نمی تواند آن را نقض کند. در سال 2006، راتنر سخنرانی اصلی را در یک کمیسیون تحقیقات بین المللی درباره جنایات علیه بشریت و جنایات جنگی دولت بوش، از جمله غیرقانونی بودن جنگ عراق، ایراد کرد. در سال 2007، راتنر در گواهینامه ای برای کتاب من نوشت: جمهوری گاوچران: شش روشی که باند بوش از قانون سرپیچی کرده است"از جنگ تهاجمی غیرقانونی در عراق تا شکنجه، همه چیز اینجاست - شش راه اصلی که دولت بوش آمریکا را به یک کشور یاغی تبدیل کرده است."

مانند راتنر، پروفسور حقوق کانادایی، مایکل ماندل، فکر می‌کرد که بمب‌گذاری در کوزوو ناقوس مرگ برای اجرای منشور ملل متحد در مورد ممنوعیت استفاده از نیروی نظامی است، مگر اینکه برای دفاع از خود انجام شود یا توسط شورای امنیت تأیید شود. این منشور تجاوز را این گونه تعریف می کند: «استفاده از نیروی مسلح توسط یک کشور علیه حاکمیت، تمامیت ارضی یا استقلال سیاسی یک کشور دیگر، یا به هر شکل دیگری که با منشور سازمان ملل متحد مغایرت داشته باشد».

در کتاب خود، چگونه آمریکا با قتل خلاص می شود: جنگ های غیرقانونی، خسارات جانبی و جنایات علیه بشریتمندل استدلال می کند که بمباران ناتو در کوزوو، الگویی برای جنگ های ایالات متحده در عراق و افغانستان است. مندل نوشت: «این یک مانع اساسی قانونی و روانی را شکست. وقتی ریچارد پرل، گورو پنتاگون، «خدا را به خاطر مرگ سازمان ملل شکر کرد»، اولین نمونه‌ای که می‌توانست در توجیه سرنگونی برتری قانونی شورای امنیت در مسائل جنگ و صلح ذکر کند، کوزوو بود.

موین، استاد حقوق دانشگاه ییل که مدعی است در زمینه استراتژی حقوقی متخصص است، هرگز وکالت نکرده است. شاید به همین دلیل است که او تنها یک بار در کتاب خود از دیوان کیفری بین المللی (ICC) نام می برد. Humane: چگونه ایالات متحده صلح را رها کرد و جنگ را دوباره اختراع کرد. در آن مرجع، موین به دروغ بیان می‌کند که دیوان کیفری بین‌المللی جنگ‌های تجاوزکارانه را هدف قرار نمی‌دهد، و می‌نویسد: «[ICC] میراث نورنبرگ را به انجام رساند، مگر اینکه دستاورد مهم خود در جرم انگاری جنگ غیرقانونی را نادیده بگیرد».

اگر موین آن را خوانده بود اساسنامه رم که دادگاه کیفری بین المللی را تأسیس کرد، او می دید که یکی از چهار جرمی که طبق این قانون مجازات می شود، است جرم تجاوزکه به این صورت تعریف می شود: «برنامه ریزی، آماده سازی، شروع یا اجرا توسط شخصی که در موقعیتی است که به طور مؤثر بر اقدامات سیاسی یا نظامی یک کشور کنترل داشته باشد یا آن را هدایت کند، یک عمل تجاوزکارانه که به دلیل ماهیت و شدت آن و مقیاس، نقض آشکار منشور ملل متحد است.»

اما دیوان کیفری بین‌المللی نمی‌توانست جنایت تجاوز را زمانی که رتنر زنده بود تحت تعقیب قرار دهد، زیرا اصلاحیه‌های تجاوز تا سال ۲۰۱۸، دو سال پس از مرگ راتنر، لازم‌الاجرا نشدند. علاوه بر این، نه عراق، نه افغانستان و نه ایالات متحده این اصلاحات را تصویب نکرده اند و مجازات تجاوز را غیرممکن می کند مگر اینکه شورای امنیت سازمان ملل چنین دستوری بدهد. با وتوی آمریکا در شورا، این اتفاق نخواهد افتاد.

مارگولیس گفت که «تنها منتقدی که هرگز وکالت یک موکل را نداشته است می‌تواند پیشنهاد دهد که بهتر است به جای تلاش برای جلوگیری از بازداشت غیرقانونی و غیرانسانی یک زندانی، دعوای قضایی را مطرح کند که شانس موفقیت چندانی نداشته باشد. این پیشنهاد توهین آمیز است و مایکل این را بهتر از هر کسی فهمید.»

در واقع، سه پرونده تشکیل‌شده توسط وکلای دیگر که قانونی بودن جنگ عراق را به چالش می‌کشیدند، توسط سه دادگاه تجدیدنظر فدرال از دادگاه خارج شدند. مدار اول در سال 2003 حکومت کرد که اعضای فعال ارتش ایالات متحده و اعضای کنگره هیچ «جایگاهی» برای اعتراض به قانونی بودن جنگ قبل از شروع آن نداشتند، زیرا هر گونه آسیبی که به آنها وارد شود حدس و گمان خواهد بود. در سال 2010، مدار سوم یافت اقدام صلح نیوجرسی، دو مادر بچه‌هایی که چندین سفر را در عراق به پایان رسانده بودند، و یک کهنه سرباز جنگ عراق، هیچ «جایگاهی» برای اعتراض به قانونی بودن جنگ نداشتند، زیرا نمی‌توانستند نشان دهند که شخصاً آسیب دیده‌اند. و در سال 2017، مدار نهم برگزار شد در پرونده ای که توسط یک زن عراقی تشکیل شده بود که متهمان بوش، دیک چنی، کالین پاول، کاندولیزا رایس و دونالد رامسفلد از دعاوی مدنی مصونیت داشتند.

مارگولیس همچنین به من گفت: «مفهوم این است رسول به نوعی فعال کردن جنگ های همیشه نادرست است. به دلیل جنگ در افغانستان، مرحله اول جنگ علیه تروریسم روی زمین انجام شد، که به طور قابل پیش بینی باعث شد که ایالات متحده تعداد زیادی از زندانیان را دستگیر و بازجویی کند. اما این مرحله از جنگ مدت‌هاست که با آرزوی چیزی که NSA آن را «تسلط اطلاعاتی» می‌نامد، جایگزین شده است.» مارگولیس افزود: «جنگ علیه تروریسم بیش از هر چیز اکنون یک جنگ نظارت مستمر و جهانی است که به‌طور اپیزودیک توسط هواپیماهای بدون سرنشین دنبال می‌شود. اعتصاب می کند. این جنگ بیش از سربازان بر سر سیگنال است. هیچ چیز در رسولیا هر یک از دعوای بازداشت، کوچکترین تأثیری بر این مرحله جدید دارد.»

و چرا کسی فکر می‌کند که اگر شکنجه ادامه داشت، جنگ علیه تروریسم متوقف می‌شد؟ کول، وکیل سابق کارکنان CCR، این فرضیه موین است، که او هیچ مدرکی برای آن ارائه نمی دهد. توییت. گفتن این که عمیقاً غیرقابل قبول است، دست کم گرفتن است. و اجازه دهید برای یک دقیقه فرض کنیم که ادامه شکنجه به پایان دادن به جنگ کمک می کند. آیا قرار است وکلا به سمت دیگری نگاه کنند و موکلان خود را به این امید که شکنجه شدن آنها باعث تسریع پایان جنگ می‌شود، قربانی کنند؟»

در کتاب موین با عنوان مهربان، او با طعنه آمیز راتنر و همکارانش در CCR را به خاطر "ویرایش جنایات جنگی از جنگ های شما" می پذیرد. در سراسر او NYRB موین در تلاش برای حمایت از روایت ناقص خود با خود مخالفت می کند و متناوباً معتقد است که راتنر می خواست جنگ را انسانی کند و راتنر نمی خواست جنگ را انسانی کند («هدف رتنر هرگز واقعاً انسانی کردن جنگ آمریکا نبوده است»).

بیل گودمن مدیر حقوقی CCR در 9 سپتامبر بود. او به من گفت: «گزینه‌های ما این بود که استراتژی‌های قانونی را طراحی کنیم که آدم‌ربایی، بازداشت، شکنجه و قتل توسط ارتش ایالات متحده را پس از 11 سپتامبر به چالش بکشد یا کاری انجام ندهیم». «حتی اگر این دعوی با شکست مواجه شد - و این یک استراتژی بسیار دشوار بود - حداقل می‌توانست به هدف علنی کردن این خشونت‌ها عمل کند. گودمن گفت: «هیچ کاری انجام ندادن به معنای اذعان به این بود که دموکراسی و قانون در مواجهه با اعمال نامحدود قدرت بدخیم درمانده هستند». تحت رهبری مایکل، ما تصمیم گرفتیم که به جای تزلزل، عمل کنیم. پشیمان نیستم رویکرد موین - برای انجام هیچ کاری - غیرقابل قبول است.