روز قیامت را احیا کنید و قهرمانان واقعی را افتخار کنید

توسط آرنولد الیور

چگونه روز قیامت را تبدیل به روز سربازان کردید؟ روز قیام برای مدت تقریبا سی سال به رسمیت شناخته شده بود، که توسط کنگره در 1926 تاسیس شده است که "از طریق اراده ی خوب و درک متقابل بین ملت ها (و بعدا) روز به روز صلح جهانی برقرار شود". به عنوان بخشی از این، بسیاری از کلیساها زنگ های خود را در ساعت 11th از روز 11th از ماه 11th ساعت - ساعت در 1918 که اسلحه خاموش در جبهه غربی که توسط آن زمان 16 میلیون نفر در وحشت جنگ جهانی اول فوت کرد .

در مورد آن، در روز قیام 1954 توسط یک کنگره نظامی آمریكایی ربوده شد و روزهای جانبازان را مجددا نامگذاری كرد. امروزه تعداد کمی از آمریکایی ها اهداف اصلی روز حادثه را درک می کنند و یا حتی آن را به یاد می آورند. پیام جستجوی صلح هنوز پاک نشده است. بدتر از همه، روزهای جانبازان به جشن جنگ شبه ناسازگارانه و جنگجویانی که به ظاهر شجاعانه عمل می کنند و به آن دست زده اند، تبدیل شده است. ما دیگر روز ملی نداریم که در مورد صلح بین المللی به رسمیت شناختن یا بازتاب آن بپردازیم.

و شناسایی جنگجویان به عنوان قهرمان ها نیز بسیار شکننده است. اگر شما یک جانباز هستید و در مورد آن صادق هستید، اعتراف می کنید که بیشتر آنچه که در طول زمان جنگ اتفاق می افتد، کاملا غیرقابل پیش بینی است و قهرمانان واقعی در جنگ بسیار اندک هستند.

من باید به شما بگویم که زمانی که من در ویتنام بودم هیچ قهرمان نبودم و در طول سالی که من آنجا گذراندم، ابتدا به عنوان ارتش ایالات متحده خصوصی و سپس به عنوان یک سرباز، یک قهرمان نیستم. بله، قهرمانی در جنگ ویتنام بود. در هر دو طرف درگیری، اعمال قابل توجهی از خودخواهی و شجاعت وجود داشت. سربازان در واحد من تعجب می کنند که چگونه نیروهای شمالی ویتنام برای سال ها در مواجهه با قدرت شلیک آمریكا در تلاش برای ادامه ی جنگ مقاومت می كنند. جسد پزشکان ایالات متحده اقدامات باور نکردنی بزرگی را انجام دادند که نجات زخمی ها را به آتش کشیدند.

اما من نیز شاهد میزان قابل توجهی از رفتار بد، برخی از آن خود من. رخدادهای گسترده ای از بی احترامی و سوء استفاده از غیرنظامیان ویتنامی و تعداد زیادی از جنایات واقعا جسورانه جنگ وجود داشت. علاوه بر این، تمام واحدها سهم خود را از جنایتکاران، کارفرمایان و اراذل و اوباش داشتند. بیشترین نگرانی از همه رهبران نظامی و غیر نظامی آمریکا بود که برنامه ریزی، سازماندهی شده و به شدت از این جنگ کاملا اجتناب ناپذیر بهره مند شدند. من باید از جنگ خیلی زودتر از جنگ نظامی مقاومت کرد، همانطور که بسیاری دیگر نیز چنین کردند.

حقیقت سرد این است که تهاجم ایالات متحده و اشغال ویتنام هیچ ارتباطی با حفاظت از صلح و آزادی آمریکا نداشت. برعکس، جنگ ویتنام برای جلوگیری از استقلال ویتنام مبارزه کرد، نه از آن دفاع؛ و مردم آمریكا آن را تلخ كردند.

متاسفانه، ویتنام نمونه ای منحصر به فرد از یک درگیری غیرقانونی نبود. بسیاری از جنگ های آمریکایی - از جمله جنگ 1846 مکزیکی - آمریکایی، جنگ اسپانیا - آمریکایی در 1898 و جنگ عراق (این فهرست به هیچ وجه کامل نیستند) - به دلیل اتهامات دروغین علیه کشورهایی که آمریکا را تهدید نکرده بودند، به سر می بردند. دشوار است که ببینیم که اگر یک جنگ غیر عادلانه باشد، می تواند قهرمانانه آن را بپردازد.

اما اگر اکثریت قریب به اتفاق جنگها به دلایل نجیبانه نبردند و تعداد کمی از سربازان قهرمانانه هستند، آیا قهرمانان واقعی وجود دارند که از صلح و آزادی دفاع می کنند؟ و اگر چنین است، چه کسانی هستند؟ خوب، بسیاری از عیسی تا حال حاضر وجود دارد. من می خواهم گاندی، تولستوی و دکتر مارتین لوتر کینگ، جونیور را در لیست همراه با بسیاری Quakers و Mennonites قرار داده است. و عمومی Smedley Butler را فراموش نکنید، که نوشت: "جنگ یک راکت است".

هیو تامپسون، وکیل دادگستری در ویتنام، قتل عام من را متوقف کرد و حتی بدتر از آن بود.

یکی دیگر از نامزدهای جاش استیبر، معاون وزیر پیشین ارتش ایالات متحده است که این پیام را به مردم عراق ارسال کرده است: "قلب های سنگین ما هنوز امیدوار هستند که بتوانیم در کشورمان اذعان بشریت را بازگردانی کنیم که ما را به انکار می کشاند". او می توانست جاش را در خانه اش بگذراند، همانطور که او در سراسر ایالات متحده برای انجام مأموریت صلح راه می رفت و پولی را که در ارتش به دست آورده بود، به عنوان بخشی جزئی برای نقش او در یک جنگ کاملا ناعادلانه انجام داد.