توسط پیتر ون دن دونگن ، مجله صلح ژورنالیست، اکتبر 5، 2020
وجود مراکز ، دوره ها ، کنفرانس ها و همچنین مجلات ، کتابچه های راهنما و سایر نشریات ویژه روزنامه نگاری صلح مورد استقبال آلفرد هرمان فرید (1864-1921) قرار گرفت. مطمئناً او امروز نیاز فوری به این نوع روزنامه نگاری را تشخیص داده بود. اتریشی اولین روزنامه نگار بود که جایزه صلح نوبل (1911) را دریافت کرد. امروز ، بسیاری از روزنامه نگاران به دلیل دستیابی به صلح ، حقیقت و عدالت مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند.
فرید در وین متولد شد ، پیش از آنکه عضوی فعال و پیشرو در جنبش بین المللی صلح سازمان یافته باشد که پس از انتشار رمان پرفروش ضد جنگ برتا فون زوتنر ، "بازوها را بر زمین بگذار!" کار خود را به عنوان یک کتابفروش و ناشر آغاز کرد. (1889) طی دهه آخر قرن نوزدهم ، فرید یک ماهنامه صلح کوچک اما مهم منتشر کرد که فون زاتنر آن را ویرایش می کرد. در سال 19 با Die Friedens-Warte (دیده بان صلح) جایگزین شد که فرید تا زمان مرگ ویرایش می کرد.
رئیس کمیته نوبل نروژ آن را "بهترین ژورنال در جنبش صلح ، با مقالات برجسته و اخبار مهم درباره موضوعات بین المللی موضوعی" خواند. از میان بسیاری از مشارکت کنندگان برجسته آن دانشگاهیان از طیف گسترده ای از رشته ها (به ویژه دانشمندان حقوق بین الملل) ، فعالان و سیاستمداران بودند.
در تمام نوشته های خود ، فرید همیشه مسائل سیاسی آن روز را گزارش می كرد و آنالیز می كرد به گونه ای كه نیاز و امكان آرام سازی احساسات ملتهب و جلوگیری از درگیری خشونت آمیز را مورد توجه قرار می داد (همانطور كه فون زوتنر ، اولین روزنامه نگار سیاسی زن در آلمان زبان) آنها به طور مداوم و عملی رویکرد روشنگری ، همکاری و ساختاری را ترویج می کردند.
فرید نویسنده ای با استعداد و پرکار بود که به همان اندازه روزنامه نگار ، سردبیر و نویسنده کتابهایی ، هم از محبوب و هم از نظر علمی ، در موضوعات مرتبط مانند جنبش صلح ، سازمان بین المللی و حقوق بین الملل فعال بود. مجلدی که وی در سال 1908 با جزئیات 1,000 مقاله روزنامه خود درباره جنبش صلح منتشر کرد ، مهارت وی به عنوان روزنامه نگار را نشان می دهد. او با اشاره به خود به عنوان روزنامه نگار صلح ، خود را به عنوان روزنامه نگار صلح ، از روزنامه نگاری جریان اصلی روزگار خود جدا کرد - با ترسناک ، نفرت و سو susp ظن در میان کشورها -. کتاب "زیر پرچم سفید!" ، کتابی که وی در سال 1901 در برلین منتشر کرد ، شامل مجموعه ای از مقالات و مقالات وی بود و زیرنویس "از پرونده های یک روزنامه نگار صلح" (روزنامه فریدنز) بود.
وی در مقاله مقدماتی خود درباره مطبوعات و جنبش صلح ، از نحوه غفلت یا تمسخر آخرین روزنامه انتقاد کرد. اما رشد و نفوذ مداوم آن ، از جمله تصویب تدریجی دستور کار جنبش (به ویژه استفاده از داوری) توسط کشورها برای حل اختلافات خود ، وی را بر این باور داشت که یک تغییر عمده در افکار عمومی قریب الوقوع است. سایر عوامل موثر در این تغییر تاریخی ، درک روزافزون بار و خطرات صلح مسلحانه و جنگ های پرهزینه و ویرانگر در کوبا ، آفریقای جنوبی و چین بود. فرید به درستی استدلال کرد که جنگها به دلیل هرج و مرج مشخصه روابط بین الملل ، در واقع اجتناب ناپذیر ، ممکن شده است. شعار او - 'سازماندهی جهان!' - پیش شرط خلع سلاح پیش شرط بود (همانطور که در "بر روی اسلحه بنشین!" از برتا فون ساتنر بیان شد) به یک احتمال واقع بینانه تبدیل می شود.
اگرچه او برای ویرایش چندین مجله جنبش صلح وقت و انرژی زیادی صرف كرد ، فرید فهمید كه آنها فقط به تعداد كمی از مخاطبان می رسند و "تبلیغ مومنان" بی نتیجه است. مبارزات واقعی باید در مطبوعات جریان اصلی و از طریق آن انجام می شد.
نیاز به روزنامه نگاری صلح بیش از هر زمان دیگری بیشتر است ، زیرا عواقب درگیری و جنگ خشونت بار بسیار فاجعه بارتر از یک قرن پیش است. سازماندهی و نهادینه سازی روزنامه نگاری صلح در آغاز قرن بیست و یکم بسیار مورد استقبال است. فرید در ابتدای قرن بیستم وقتی ابتکار ایجاد اتحادیه بین المللی مطبوعات صلح را به دست گرفت ، چیزی مشابه را امتحان کرده بود. علی رغم بهترین تلاش های او ، این جنبه جنینی باقی ماند و وقتی روزنامه نگاری صلح پس از دو جنگ جهانی احیا شد ، تلاش های پیشگامانه وی تا حد زیادی فراموش شده بود.
حتی در زادگاهش اتریش ، برنده جایزه نوبل صلح "سرکوب و فراموش شد" - عنوان اولین زندگینامه فرید ، منتشر شده در سال 2006.
پیتر ون دن دونگن یک مدرس / مدرس مدعو در مطالعات صلح در دانشگاه بردفورد بود ،
انگلیس (1976-2015). وی که یک مورخ صلح است ، هماهنگ کننده افتخاری عمومی شبکه بین المللی موزه های صلح (INMP) است.
