غلبه بر چند دهه اختلاف بین هند و پاکستان: ایجاد صلح در آن سوی خط رادکلیف

توسط Dimpal Pathak ، World BEYOND War کارآموز ، 11 ژوئیه 2021

هنگامی که ساعت به نیمه شب 15 آگوست 1947 رسید ، فریادهای جشن آزادی از استعمار با فریاد میلیون ها نفر که با عصبانیت راه خود را در میان مناظر پر از جسد هند و پاکستان نوپا عبور می کردند ، غرق شد. این روزی است که پایان حاکمیت انگلیس بر این منطقه را رقم زد ، اما همچنین باعث جدا شدن هند به دو کشور-ملت جداگانه - هند و پاکستان شد. ماهیت متناقض لحظه ای ، اعم از آزادی و تفرقه ، تاکنون مریخ نویسان را مجذوب خود کرده و مردم را در هر دو طرف مرز مورد آزار و اذیت قرار داده است.

استقلال این منطقه از حاکمیت انگلیس با تقسیم بندی آن در امتداد مذهب مشخص شد و یک هند با اکثریت هندو و یک پاکستان با اکثریت مسلمان به عنوان دو کشور مستقل به دنیا آمد. نیسید حجاری ، نویسنده کتاب ، گفت: "هنگامی که آنها تقسیم شدند ، احتمالاً دو کشور به اندازه هند و پاکستان روی زمین وجود نداشت." خشم های نیمه شب: میراث مرگبار پارتیشن هند. "رهبران هر دو طرف می خواستند كشورها مانند آمریكا و كانادا متحد باشند. اقتصاد آنها عمیقا بهم آمیخته بود ، فرهنگهای آنها بسیار شبیه به هم بود. " قبل از جدایی ، تغییرات زیادی ایجاد شد که باعث تجزیه هند شد. کنگره ملی هند (INC) در وهله اول مبارزات آزادی هند را همراه با چهره های برجسته ای مانند MK Gandhi و Jawaharlal Nehru بر اساس مفهوم سکولاریسم و ​​هماهنگی بین همه ادیان ، به ویژه بین هندوها و مسلمانان ، رهبری کرد. اما متأسفانه ، ترس از زندگی تحت سلطه هندو ، که توسط استعمارگران و رهبران برای پیشبرد جاه طلبی های سیاسی خود برانگیخته شد ، منجر به تقاضای ایجاد پاکستان شد. 

روابط هند و پاکستان همیشه در زمینه جهانی به طور کلی و به ویژه در آسیای جنوبی ، منعطف ، درگیری ، بی اعتمادی و یک کشمکش سیاسی بسیار خطرناک بوده است. از زمان استقلال در سال 1947 ، هند و پاکستان در چهار جنگ بوده اند ، از جمله یک جنگ اعلان نشده ، و درگیری های مرزی و درگیری های نظامی. بدون شک دلایل زیادی در پشت چنین بی ثباتی سیاسی وجود دارد ، اما مسئله کشمیر همچنان عامل اصلی مشکل ساز برای توسعه روابط بین دو ملت است. هر دو کشور از روزی که بر اساس جمعیت هندو و مسلمان جدا شدند ، به شدت با کشمیر به رقابت پرداختند. بزرگترین گروه مسلمان ، واقع در کشمیر ، در قلمرو هند واقع شده است. اما مدت مدیدی است که دولت پاکستان ادعا می کند که کشمیر به آن تعلق دارد. جنگ های بین هندوستان (هند) و پاکستان در سالهای 1947-48 و 1965 نتوانستند موضوع را حل و فصل کنند. اگرچه هند در برابر پاکستان در سال 1971 پیروز شد ، مسئله کشمیر دست نخورده باقی مانده است. کنترل یخچال سیاچن ، دستیابی به اسلحه و برنامه هسته ای نیز به تنش میان دو کشور کمک کرده است. 

اگرچه هر دو کشور از سال 2003 آتش بس شکننده ای را حفظ کرده اند ، اما آنها مرتباً از آن طرف مرز مورد مناقشه ، که به آن معروف هستند ، آتش مبادله می کنند خط کنترل. در سال 2015 ، هر دو دولت عزم خود را برای اجرای توافق نامه نهرو-نون 1958 برای ایجاد شرایط صلح آمیز در مناطق مرزی هند و پاکستان تأیید کردند. این توافق نامه به مبادله محاصره در شرق و حل و فصل اختلافات حسینیه والا و سلیمان در غرب مربوط می شود. این قطعاً خبر خوبی برای کسانی است که در این مناطق زندگی می کنند ، زیرا دسترسی به امکانات اولیه مانند آموزش و آب تمیز را گسترش می دهد. سرانجام امنیت مرز را تضمین می کند و به جلوگیری از قاچاق گسترده مرزی کمک می کند. بر اساس این توافق نامه ، ساکنان محله می توانند به زندگی در محل فعلی خود ادامه دهند و یا به کشور مورد نظر خود نقل مکان کنند. در صورت باقی ماندن ، آنها تابعیت کشوری می شوند که سرزمین ها در آن منتقل شده اند. تغییرات اخیر رهبری بار دیگر تنش ها را تشدید کرده و سازمان های بین المللی را بر آن داشته تا در اختلافات هند و پاکستان بر سر کشمیر مداخله کنند. اما از اواخر وقت ، هر دو طرف ابراز تمایل کرده اند که بار دیگر گفتگوهای دوجانبه را آغاز کنند. 

روابط تجاری دو جانبه ، طی پنج دهه گذشته ، شاهد تاریخی شطرنجی بوده است ، که نشان دهنده تغییر ابعاد تنش های ژئوپلیتیک و روابط دیپلماتیک بین دو کشور است. هند و پاکستان رویکردی عملکردگرایانه در مورد ایجاد همکاری اتخاذ کرده اند. بیشتر معاهدات دو جانبه آنها مربوط به موضوعات غیر امنیتی مانند تجارت ، ارتباطات از راه دور ، حمل و نقل و فناوری است. دو کشور مجموعه ای از معاهدات را برای پرداختن به روابط دوجانبه ایجاد کردند ، از جمله توافقنامه برجسته سیملا در سال 1972. دو کشور همچنین معاهده هایی را برای از سرگیری تجارت ، تنظیم مجدد شرایط ویزا و مبادلات تلگرافی و پستی را امضا کردند. در حالی که هند و پاکستان پس از جنگ دوم بین خود تلاش کردند روابط دیپلماتیک و عملکردی خود را برقرار کنند ، چندین معاهده توافق شده ایجاد کردند. در حالی که شبکه معاهدات خشونت مرزی بین هند و پاکستان را کاهش یا از بین نبرد ، این توانایی کشورها در یافتن جیب همکاری را نشان می دهد که در نهایت می تواند به سایر حوزه های مهم سرایت کند و در نتیجه همکاری را افزایش می دهد. به عنوان مثال ، حتی همزمان با درگیری مرزی ، دیپلمات های هند و پاکستان در حال بحث و گفتگوهای مشترک برای دسترسی زائران هندی به زیارتگاه کارتارپور سیک واقع در داخل پاکستان بودند و خوشبختانه راهرو کارتارپور توسط عمران خان نخست وزیر پاکستان در ماه نوامبر افتتاح شد. 2019 برای زائران سیک هند.

محققان ، منتقدان و بسیاری از اتاق های فکر به شدت معتقدند که بهترین زمان برای دو کشور همسایه جنوب آسیا است که بر چمدان های گذشته خود غلبه کنند و با امیدها و آرزوهای جدید برای ایجاد یک رابطه دوجانبه از نظر اقتصادی قدرتمند و ایجاد روحیه بازار مشترک. به دلیل کاهش هزینه های تولید و صرفه اقتصادی مقیاس ، بزرگترین ذینفع تجارت بین هند و پاکستان مصرف کننده خواهد بود. این مزایای اقتصادی بر شاخص های اجتماعی مانند آموزش ، بهداشت و تغذیه تأثیر مثبت خواهد گذاشت.

پاکستان و هند تنها پنجاه و هفت سال حیات خود را به عنوان کشورهای جداگانه در مقایسه با حدود هزار سال زندگی مشترک قبل از حاکمیت انگلیس دارند. هویت مشترک آنها حول جنبه هایی از تاریخ مشترک ، جغرافیا ، زبان ، فرهنگ ، ارزش ها و سنت ها است. این میراث فرهنگی مشترک فرصتی است برای اتصال هر دو کشور ، برای غلبه بر تاریخ اخیر جنگ و رقابت آنها. "در سفر اخیر من به پاکستان ، من یکسان بودن و مهمتر از همه ، آرزوی صلح را تجربه کردم که بسیاری از آنجا در مورد آن صحبت کردند ، که به نظر من کیفیت جهانی قلب انسان است. به چند نفر برخوردم اما دشمنی ندیدم. آنها افرادی درست مثل ما بودند. آنها به یک زبان صحبت می کردند ، لباس های مشابهی می پوشیدند و شبیه ما بودند. " پریانکا پندی، یک روزنامه نگار جوان از هند.

به هر قیمتی ، روند صلح باید ادامه یابد. یک وضعیت خنثی باید توسط نمایندگان پاکستان و هند اتخاذ شود. اقدامات اطمینان بخشی مشخص باید توسط هر دو طرف اتخاذ شود. روابط در سطح دیپلماتیک و ارتباطات مردمی باید بیشتر و بیشتر شود. در گفتگوها باید انعطاف پذیری برای حل و فصل مسائل برجسته دو جانبه بین هر دو ملت برای آینده بهتر و دور از همه جنگ ها و رقابت ها رعایت شود. دو طرف باید به جای محكوم كردن نسل بعدی به مقابله با نارضایتی ها و رسیدگی به میراث های نیم قرن ، اقدامات بیشتری انجام دهند. 75 سال دیگر درگیری و تنش های جنگ سرد. آنها باید انواع ارتباطات دوجانبه را تقویت کرده و زندگی کشمیری ها را که بدترین درگیری ها را متحمل شده اند ، بهبود بخشند. 

اینترنت وسیله ای قدرتمند برای توسعه گفتگوهای بیشتر و تبادل اطلاعات ، فراتر از سطح دولتی است. گروه های جامعه مدنی پیش از این از رسانه های دیجیتال با معیار موفقیت کافی استفاده کرده اند. یک مخزن اطلاعاتی تولید شده توسط کاربران آنلاین برای کلیه فعالیتهای صلح بین شهروندان دو کشور ، توانایی سازمانهای فردی را در آگاهی از یکدیگر و برنامه ریزی مبارزات خود با هماهنگی بهتر برای دستیابی به حداکثر تأثیر بیشتر افزایش می دهد. مبادلات منظم بین مردم دو کشور می تواند درک و حسن نیت بهتری ایجاد کند. ابتکارات اخیر ، مانند تبادل بازدید از نمایندگان پارلمان فدرال و منطقه ای ، در مسیری درست است و باید پایدار بماند. توافق برای یک رژیم ویزا آزاد شده نیز یک پیشرفت مثبت است. 

موارد بیشتری وجود دارد که هند و پاکستان را متحد می کند تا اینکه آنها را از هم جدا کند. فرآیندهای حل تعارض و اقدامات اعتماد سازی باید ادامه یابد. "جنبش های صلح و سازش در هند و پاکستان نیاز به شرح و تقویت بیشتر دارد. آنها با بازسازی اعتماد و ارتقا understanding تفاهم بین مردم ، کمک به از بین بردن موانع ناشی از دو قطبی گروه ، کار می کنند. " ثبت اختراع دکتر فولکر، یک روانشناس خبره و مدرس در دانشکده روانشناسی دانشگاه آزاد. در ماه اوت آینده ، هفتاد و پنجمین سالگرد تقسیم بین هند و پاکستان برگزار می شود. اکنون زمان آن فرا رسیده است که رهبران هند و پاکستان همه خشم ، بی اعتمادی و اختلافات فرقه ای و مذهبی را کنار بگذارند. در عوض ، ما باید با هم کار کنیم تا بر مبارزات مشترک خود به عنوان یک گونه و به عنوان یک سیاره غلبه کنیم ، تا با بحران آب و هوا مقابله کنیم ، هزینه های نظامی را کاهش دهیم ، تجارت را افزایش دهیم و میراث مشترک ایجاد کنیم.