توسط کتی کلی، ژوئن 26، 2018
استیو چپمن در این هفته برای شیکاگو تریبون نوشت: گزارش دولت ایالات متحده در مورد جنگ در افغانستان "یک ضرب المثل ناامیدی" "بازرس کل ویژه بازسازی افغانستان" گزارش می گوید ایالات متحده مبالغ زیادی را در جستجوی ثبات سریع در ثبات منطقه ای صرف کرده است، اما این به جای آن "تضادها را تشدید کرده، فساد را افزایش داده و حمایت از شورشیان را تقویت می کند".
"به طور خلاصه،" چپمن، دولت ایالات متحده "کارهای بدتر کرد، نه به نفع بهتر شدن".
در این میان سود مطمئناً توسط سازندگان اسلحه بدست آمده است. به طور متوسط ، در طول اولین سال ریاست جمهوری ترامپ ، پنتاگون روزانه 121 بمب به افغانستان می انداخت. تعداد کل تسلیحات - موشک ، بمب - مستقر شده در افغانستان توسط هواپیماهای بدون سرنشین و از راه دور تا ماه مه سال جاری میلادی برآورد در 2,339
سودجویان جنگ واقعیت های جهنمی و چشم اندازهای بیهوده ای را ارائه می دهند ، اما داوطلبان صلح افغانستان از بهبود کشور خود فروگذار نکرده اند. در بازدیدهای اخیر از کابل ، ما به آنها گوش فرا داده ایم که این سوال طولانی مدت را در مورد چگونگی صلح در یک کشور ویران شده اقتصادی که در آن استخدام جنگ سالاران مختلف ، از جمله نظامیان ایالات متحده و افغانستان ، تنها راه تهیه نان برای بسیاری از خانواده ها است ، بررسی می کنیم. روی میز. حکیم ، مربی APV ها ، به ما اطمینان می دهد که صلح پایدار باید شامل ایجاد شغل و درآمد با امید به پایداری جامعه باشد. آنها با الهام از درخواست های خودكفایی مهندس گاندی و نمونه متحد پشتون وی ، بدشاه خان ، با پرورش آموزش و ایجاد تعاونی های محلی در برابر جنگ مقاومت می كنند.
میریام دانش آموزی در "مدرسه کودکان خیابانی" APVs است که کودکان کار را برای ادامه تحصیل در حالی که به خانواده هایشان کمک می کند تا با جیره های ماهیانه برنج و روغن زندگی کنند ، آماده می کند. گل بیک که با من در باغ مرکز بی حاشیه APVs ، مادر بیوه او نشسته بود ، از سختی هایی که به عنوان مادر مجرد XNUMX فرزند با آن روبرو شده است به من گفت.
او هر ماه برای پرداخت آب ، اجاره ، غذا و سوخت تلاش می کند. چند سال پیش ، یک شرکت خط لوله انتقال آب به خانه او را نصب کرد ، اما هر ماه یک نماینده از شرکت برای جمع آوری 700 - 800 افغانی (حدود 10.00 دلار) برای مصرف آب خانواده می آید. یک خانوار فقیر - حتی عاری از آسیب های جنگ - نمی تواند به راحتی 10 دلار پس انداز کند. او تلاش زیادی برای حفظ می کند. "اما ما باید آب داشته باشیم!" گل بیک می گوید. "ما برای تمیز کردن ، پخت و پز ، لباسشویی به آن نیاز داریم." او می داند که بهداشت چقدر مهم است ، اما جرات نمی کند بودجه خود را برای آب بیشتر کند. گل بیک می ترسد اگر نتواند از پس اجاره خانه برآید ممکن است او را بیرون کنند. آیا او سپس به اردوگاه پناهندگان در کابل می رود؟ سرش را تکان می دهد. من پرسیدم آیا دولت اصلاً کمک می کند؟ وی گفت: "آنها از چگونگی زندگی ما چیزی نمی دانند." "در آغاز ماه رمضان ، ما حتی نمی توانستیم نان داشته باشیم. ما آرد نداشتیم. " دو پسر بزرگ او ، 19 و 14 ساله ، شروع به یادگیری مهارت های خیاطی می کنند و آنها به طور نیمه وقت در مدرسه شرکت می کنند. من از او پرسیدم که آیا او هرگز فکر می کند به آنها اجازه دهد به ارتش یا پلیس بپیوندند تا چیزی را به حقوق روزمره خود نزدیک کنند. او قاطع بود. او پس از سخت کوشی برای تربیت این پسران ، نمی خواهد آنها را از دست بدهد. او اجازه حمل اسلحه به آنها را نخواهد داد.
چند روز بعد از دیدن یک اردوگاه پناهندگی، من می توانستم او را وادار به حرکت به اردوگاه کنم. اردوگاه ها بیش از حد پر است، گل آلود و خطرناک و غیر بهداشتی. یکی از بزرگان اردوگاه، حاجی جول، با کلید های اتاق کنترل به خوبی تعریف شده بود که دو سازمان غیر دولتی که اخیرا نصب شده اند. در آن روز دریچه ها کار نمی کردند. 200 از خانواده های 700 در اردوگاه بستگی دارد که به خوبی برای آب است. من به چهره های نگران از زنان که از صبح صبح منتظرم، برای جمع آوری آب منتظر بودم. آنها چه کار می کنند؟ حاجی جول به من گفت که بیشتر خانواده ها از مناطق روستایی آمده اند. آنها از خانه های خود به خاطر جنگ فرار کرده اند و یا به دلیل نبود آب. زیربنای آسیب دیده کابل، که به شدت نیاز به بازپرداخت ایالات متحده را برای پانزده سال جنگ دارد، به سادگی نمی تواند مردم را حفظ کند.
دوستان APV ما، به رسمیت شناختن نیاز به ایجاد شغل و درآمد، شروع کار با کار چشمگیر برای ایجاد تعاونی ها. در اوایل ماه ژوئن، آنها یک شرکت تعاونی روستایی به رهبری دو مرد جوان، حسین و حسام، که قبلا آموزش داده شده بودند و مهارت های خود را به نورالله آموزش داده بودند، آغاز کردند. آنها نام فروشگاه خود را "منحصر به فرد" نامیده می شود. کوپن نجاری به زودی در حال اجرا است.
APV از بسیاری از بین المللی که طی شش زمستان گذشته به "پروژه Duvet" سالانه خود کمک کرده اند تا پتوهای مورد نیاز ساکنان کابل را که فاقد محافظت در برابر هوای سخت زمستان هستند ، کمک کنند. "Duvet Project" پتوی زمستانی را به حدود 9,000 خانواده بی بضاعت در کابل اهدا کرده و درآمد 360،XNUMX خیاط را نیز در زمستان ارائه داده است. با این حال ، APV با یک درخواست مداوم از خیاطان مواجه شده است که اگرچه از پروژه فصلی قدردانی می کنند ، اما نیاز شدید خود را به درآمد در طول سال ابراز می کنند.
امسال ، APV در حال تشکیل یک شرکت تعاونی خیاطان است که لباس هایی را برای فروش محلی ارزان قیمت در سراسر سال تولید می کند و همچنین لحاف توزیع می کند.
ایالات متحده قدرت گسترده ای را از آسمان افغانستان اعمال می کند و آتش جهنم را به مقدار بیشتری می باراند. منطقه امنیتی و پایگاههای نظامی آن در داخل و نزدیک کابل به تخلیه سطح آب محلی سریعتر از حفر چاه کمک می کند. این به طور مداوم باعث نفرت و آسیب می شود. در همین حال ، ممکن است کلیشه ای به نظر برسد ، اما در تصور دنیای بهتر ، دوستان جوان ما به ساختن آن کمک می کنند. آنها با پروژه های پایدار برای حمایت از نیازمندان ، از امتناع گل بک برای همکاری با جنگ استقبال می کنند. اقدامات ساده و کوچک آنها do کابل را تقویت کنید. آنها خود را تسلیم شفقت ، تقویت همسایگان خود می کنند. آنها بذرهایی را كه ممكن است در آنجا جنگلی رشد دهند یا نكنند ، می كارند - آنها به جای هدر دادن ، از چه نیرویی استفاده می كنند. آنها پاداش این دستاورد تایتانیک را ندارند که یک کشور را شکل داده و نابود کرده اند ، بلکه در عوض با هدف هدفمند برای جلوگیری از چرخه معیوب جنگ و مقاومت در برابر سلسله مراتب بی رحمانه تلاش می کنند تا برتری داشته باشند. ما در Voices سپاسگزاریم از فرصتی که با آنها در رد ناامیدی وجود دارد. در حمایت از پروژه های آنها ، ما می توانیم غرامت ، هرچند اندک ، برای بیهوده بودن جنگ ادامه دهیم.
~~~~~~~~~
کتی کلی (Kathy@vcnv.org) هماهنگی صدا برای خشونت خلاقانه (www.vcnv.org). او در اوایل ماه ژوئن به عنوان مهمان داوطلبان صلح افغانستان دیدار کردourjourneytosmile.com)
