مشاهدات در ایران

ایران برای اکثر مردم آمریکای شمالی یک مقصد گردشگری معمولی نیست. این کشور عمدتاً مسلمان است، و شنیدن دونالد ترامپ، رئیس جمهور ایالات متحده و سخنرانان مختلف اطراف او در توصیف اسلام، همه مسلمانان تروریست هستند.

این نویسنده چندان تحت تأثیر ناسزاگویی های آقای ترامپ و یاران نادان و پارانوئید او نیست. از این رو هنگامی که برای سخنرانی در کنفرانس "ایالات متحده، حقوق بشر و گفتمان سلطه" که توسط دانشگاه تهران و با همکاری انجمن مطالعات جهان ایران در تهران برگزار می شود دعوت شد، به راحتی موافقت کرد.

او توانست چهار روز را در ایران سپری کند. از مشاهدات او در تهران در مدت دو روز به نظر می رسد که آن شهر ممکن است دقیقاً آن چیزی نباشد که رسانه های متعلق به شرکت ها آن را اعلام می کنند. این یک شهر مدرن است: منطقه مرکز شهر مانند اکثر شهرهای بزرگ شلوغ، پر سر و صدا و هیجان انگیز است. بله، همه زنان باید روسری داشته باشند، اما نیازی به پوشاندن موهای خود ندارند. بسیاری از زنان موهای جلوی سر خود را نشان می دهند. علاوه بر این، تمام سبک های قابل تصور توسط زنان پوشیده شد: شلوار جین آبی، شلوار شلوار، لباس. کفش های پاشنه بلند، صندل و کفش های کتانی.

در مدت دو روزی که در آنجا بودم، زنانی را دیدم که گاهی به تنهایی، گاهی با زنان دیگر و گاهی هم مردان رانندگی می کردند. چندین زن دارای مدرک دکترا در این کنفرانس سخنرانی کردند. برخی مشکی پوشیده بودند و تنها چهره‌هایشان نمایان بود و برخی لباس‌هایی به سبک «غربی» به همراه روسری به تن داشتند.

مقامات دولت آمریکا برای همیشه از وضعیت تاسف بار زنان در ایران کف می کنند، اما در مورد شرایط زنان در عربستان سعودی سکوت می کنند. اگر قرار بود به آن کشور سفر کند، زنانی را نمی دید که در حال رانندگی هستند یا لباس هایی را که این نویسنده در ایران دیده است، به تن دارند. هیچ کنفرانسی در آن کشور زنان تحصیلکرده ای را ارائه نخواهد کرد. تحصیلات عالی تقریبا غیرممکن است. و اگر این امر محقق شود، یافتن کار برای زنان در زمینه تخصصی خود تقریباً ناشنیده است.

در ادامه همایش در تهران، این نویسنده برای دومین همایش به مشهد در شمال کشور رفت. مشهد دومین شهر بزرگ ایران است و اهمیت مذهبی بسیار بیشتری نسبت به تهران دارد. این نویسنده با توجه به اهمیت مقدس این شهر برای مسلمانان، امامان بیشتری را دیده است. اما در دو روزی که در آنجا سپری کرد، تفاوتی در پوشش و رفتار با زنان ندید: برخی زنان سیاه پوش بودند و فقط صورتشان نمایان بود و برخی دیگر با مدهای گوناگون.

امنیت در هر دو شهر از منظر توریستی مشهود بود. با توجه به اینکه تهران اولین حمله تروریستی خود را در چند سال قبل از آن تجربه کرد، به سختی غیرعادی است. چمدان این نویسنده هنگام ورود به هتل وی در تهران اسکن شده و قبل از ورود به مرکز همایش در مشهد، کیف وی از طریق اسکنر گذاشته شده است. او دو بار یک سرباز مسلح را دید که هر دو بار در فرودگاه مشهد بود. او دو سرباز دیگر را دید که در فرودگاه منتظر پرواز بودند،

یک تجربه بین فردی شایان ذکر است. این نویسنده هم در آن شهر و هم در مشهد راهنماهایی همراه با دانشگاه تهران داشت. راهنما در هنگام خروج از مشهد برای بازگشت به تهران به چند نفری که در صف ایستاده بودند برای سوار شدن به هواپیما چیزی گفت. چیزی که او ظاهراً درخواست کرد این بود که وقتی به تهران برگشتم، کسی به من کمک کند تا مخاطب خود را پیدا کنم.

مطمئناً می‌توانستم تماسم را در تهران پیدا کنم، اما نگاه کردن به تابلوهای ورودی و خروجی و فهمیدن هیچ چیز کمی ترسناک است. همه چیز به فارسی نوشته شده است. اما من مطمئناً از این ژست قدردانی کردم. و از آنجایی که راهنمای من در مشهد اطلاعات تماس خود را به آقایی که داوطلب کمک به من بود داده بود، آن آقا توانست با راهنمای من در مشهد تماس بگیرد، وقتی به تهران رسیدم که کیف پول و تلفن همراهم را در نگهبانی فرودگاه گذاشته‌ام. در مشهد سپس راهنمای من توانست آن موارد را بازیابی کند و آنها را به خانه من می فرستد.

نکته دیگری که قابل توجه است ترافیک است. رانندگی در مرکز شهر تهران یا مشهد اعصاب پولادین، رفلکس های سریع و بوق کاری می خواهد. هر یک از راننده های من در آن مناطق به خوبی مجهز بودند. در معابر اصلی، با خطوط متعدد و ترافیک سریع، خطوط سفید رنگ شده در جاده ظاهراً فقط برای تزئین وجود دارد. به این ترتیب، به نظر می رسد که آنها همان هدف را به عنوان علائم محدودیت سرعت خدمت می کنند.

خب، همهی این چیزها یعنی چه؟ شاید، فقط شاید، مقامات دولت ایالات متحده دروغ می گویند که ایرانیان بسیار «متفاوت» هستند، و همه ما می دانیم که در اصطلاح US Doublespeak، «متفاوت» به معنای فرودست و احتمالاً خشن است. اما شاید زنان در ایران تحت ظلم قرار نگیرند، ملت "عقب مانده" نباشند، و مردم "به خاطر آزادی های آمریکا" با آمریکا دشمنی نداشته باشند.

به عنوان یک سلب مسئولیت، این نویسنده می‌خواهد بیان کند که می‌داند جامعه ایران یک جامعه آرمان‌شهری نیست. بسیاری از رسانه‌های اجتماعی در آنجا در دسترس نیستند، فعالیت‌های همجنس‌بازی می‌تواند جرم بزرگی باشد، و این احتمال وجود دارد که همه زنان، حتی اگر مسلمان باشند، آنقدر مؤمن نیستند که بخواهند همیشه روسری به سر کنند. اما بر خلاف عربستان سعودی که ایالات متحده با آن روابط دیپلماتیک کامل دارد، زنان می توانند رانندگی کنند، تحصیلات عالی کسب کنند و در زمینه های انتخابی خود کار کنند. و مطمئناً به نظر می‌رسد که آزادی عقاید و بیان کافی در ایران برای افرادی که می‌خواهند به طور مؤثر برای تغییر تلاش کنند وجود دارد.

این نویسنده هرگز انتظار نداشت که به ایران سفر کند، اما بسیار خوشحال است که این فرصت را داشته است. اگر تعداد بیشتری از شهروندان آمریکایی می توانستند فرصت مشابهی داشته باشند، ادامه خصومت آمریکا با ایران نمی توانست ادامه یابد. و این یک سود بزرگ برای کل جهان خواهد بود.