By
Tنظرسنجی هایی که در رابطه با سیاست آمریکا در قبال کره شمالی صورت گرفته است، در این گزارش آمده است نیویورک تایمز در هفته گذشته. آنها سزاوار اظهار نظر انتقادی هستند. نویسندگان همه افراد بسیار توانمندی هستند که نگرانی عمیقی در مورد امنیت کره و احتمال انفجار مهمی دارند که موجب خسارات جانی و مادی زیادی در سراسر آسیا و اقیانوسیه شود. با این حال ، به عنوان یک دانشجوی دیرینه در امور کره ، متوجه می شوم که این تفسیرها - که به طور کلی تجزیه و تحلیل در رسانه های جریان اصلی ایالات متحده را نشان می دهد - تمرکز محدود و هشدار دهنده ای دارند. آنها به نظر می رسند که ، مانند تغییرات آب و هوایی ، ما محکوم به نابودی هستیم زیرا "وضعیت" ما را به دام انداخته است.
اولین مقاله از سه مقاله است توسط نیکلاس کریستف. وی به درستی خاطرنشان كرد كه برای فشار بر كره شمالی نمی توان به چین اعتماد كرد و همچنین حمله به كره شمالی نمی تواند به مسئله هسته ای پایان دهد. او می نویسد ، ما وقت خود را تمام می کنیم و این خطر افزایش می یابد که ترامپ به جنگ بیفتد. پس چه چیزی برای امتحان کردن باقی مانده است؟ وی یک گزینه شنیع ارائه می دهد: افزایش فشار بر NK با همکاری چین "ضمن فشار بر توافقی که در آن کره شمالی می تواند برنامه های هسته ای و موشکی خود را به طور قابل اطمینان مسدود کند بدون اینکه از هسته های خود دست بکشد ، در ازای تحریم تحریم ها."
این is گزینه شنیعی ، هرچند شاید به دلیلی که کریستف فکر می کند نیست. گرچه کره شمالی قطعاً می خواهد برنامه های هسته ای و موشکی خود را حفظ کند ، اما بعید است که با فشار تحریم های ایالات متحده و چین موافقت کند که آنها را مسدود کند. این یک مورد چوب قبل از هویج است - یک ماده اولیه نیست. کره شمالی بنا به دلایلی عجیب واکنش خوبی به باج خواهی ندارند. چرا یک فرستاده عالی رتبه آمریكا را به پیونگ یانگ اعزام نمی كنید تا در زمان تحریم مذاكره كند کاهش یافته است، همراه با انگیزه های دیگر (مانند وعده تشخیص دیپلماتیک ایالات متحده و تعهد، به عنوان هر دو طرف ساخته شده در 2000، "بدون هدف متخاصم")؟
مقاله دوم، توسط مایکل فیشر، با کریستف موافق است که گزینه های خوبی برای برخورد با کره شمالی وجود ندارد ، به عنوان مثال تحریم های شدید و تهدید به حمله موشکی. او همان جا است. فیشر هشدار می دهد که مشکل خاص غریزه زنده ماندن شمال است که برای حفظ سرکوب و "یک وضعیت دائمی نزدیک به جنگ" به آن نیاز دارد. الگوی رفتاری کره شمالی این است که باعث ایجاد تنش ، افزایش خطرات جنگ و تهدید به حمله پیشگیرانه شود. به گفته فیشر ، هیچ امتیازی به نظر نمی رسد کره شمالی را از استراتژی پذیرش ریسک خود ، که مسئولیت آن را بر دوش ایالات متحده و متحدانش قرار می دهد ، از دست بدهد. وی سپس چهار شرط را ارائه می دهد که به عقیده وی شرایط "حداقل قابل قبول" کره شمالی را تشکیل می دهد: حق حفظ برنامه های هسته ای و موشکی آن. بدون تغییر رژیم ؛ پایان تحریم ها؛ و "عقب نشینی یا کاهش" اتحاد ایالات متحده با کره جنوبی. اما فیشر معتقد است که این شرایط بسیار بعید است که محقق شود و بنابراین ، مانند کریستف ، تعجب می کند که آیا ما به سمت "فاجعه" پیش نرویم.
La نیویورک تایمز هیئت تحریریه با این نویسندگان پیوست در نگرانی از تکانشگری ترامپ و احتمال حمله پیشگیرانه فاجعه بار به کره شمالی. هیئت مدیره ابراز امیدواری می کند که چین و ایالات متحده به نوعی بتوانند شمال را مهار کنند. اما بهترین پیشنهاد آن این است که ترامپ "تحریم ها را قاطعانه شروع کند و راهی برای درگیر کردن شمال در مذاکرات پیدا کند."
آنچه که کره شمالی می خواهد، مشروعیت است که از شناخت دیپلماتیک و تضمین بقا رژیم، همراه با یک معاهده صلح که جنگ کره را متوقف می کند، راه را برای کمک های اقتصادی از آمریکا، کره جنوبی، ژاپن و دیگران به ارمغان می آورد.
این سه نوشتار دارای تعدادی برداشت غلط هستند. اول ، منابعی که آنها با آنها مشورت می کنند - منابع ذکر شده و احتمالاً گمان می کنیم مقالات را به آنها اطلاع داده باشند - به نفع ارزیابی توانایی های نظامی ارزیابی می شوند ، نه دیپلماسی. بنابراین ، سوال اصلی تحلیلی این نیست که چیست انگیزه ها ممکن است کره شمالی را متقاعد کند که برنامه های هسته ای و موشکی خود را منع کرده یا کاهش دهد و آنها را تحت بازرسی بین المللی قرار دهد، مجازات به کره شمالی صدمه خواهد زد تا بتواند هسته و موشک های خود را تسلیم کند. تمرکز بر توانایی های نظامی ، علاوه بر این ، قصد را نادیده می گیرد: اینکه ارتش کره شمالی نظامی برای حمله یا بازدارندگی باشد ، کاملاً تفاوت ایجاد می کند. و اگر همانطور که تعدادی از مقامات پیشین ایالات متحده گفته اند ، بازدارندگی از a حمله ایالات متحده مسئول ساخت و ساز است که منحیث انگیزه ای برای ارائه کره شمالی با اطمینان استراتژیک است.
دوم ، نویسندگان هرگز هیچ یک از تاریخ دیپلماسی ایالات متحده و جمهوری دموکراتیک جمهوری اسلامی را بررسی نمی کنند. بنابراین کنار گذاشتن مذاکرات به عنوان یک گزینه آسان است ، گویی که امتحان آن امیدی نیست. در اینجا بیش از اندکی اشاره به دوران جنگ سرد وجود دارد: "شما نمی توانید به کمونیست ها اعتماد کنید." با این وجود مدت ها است که بسیاری از افراد جامعه تماشاگر کره مدعی هستند که تعامل دیپلماتیک با شمال در برخی مواقع مثمر ثمر بوده است. چارچوب توافق شده 1994 در زمان دولت بیل کلینتون تولید سلاح هسته ای کره شمالی را به مدت یک دهه متوقف کرد و در توافق نامه 2005 تحت مذاکرات شش حزب یک توافق نامه "اقدام برای عمل" در مورد مسائل سیاسی و اقتصادی ایجاد شد که هنوز برای همه ارزش دارد طرفین و این را فراموش نکنیم کره شمالی تنها حزب نیست که با موافقت نامه ها موافق نیست و آنها را با رفتار خصمانه تضعیف می کند.
دولت ایالات متحده به طور مداوم موانعی را برای تطبیق ایجاد کرده است، مانند امتناع از سرگیری مذاکرات تا زمانی که شمال از سلاح های هسته ای خود عقب نشینی نکرده و بدون پیش شرط از مذاکره با پیونگ یانگ سخن نگوید و سالانه تمرینات نظامی را با کره جنوبی انجام دهد.
سوم ، در مورد مقاله فیشر ، لیست شرطهای کره شمالی برای توافق ، از تخیل اوست ، نه از بررسی سوابق. پایان دادن به اتحاد آمریکا و کره جنوبی بدون شک یک امید کره شمالی است. اما این از خواسته های اصلی آن نیست. حتی پایان دادن به تحریم ها فی نفسه شرط نیست. آنچه کره شمالی می خواهد مشروعیت ناشی از به رسمیت شناختن دیپلماتیک و اطمینان از بقای رژیم ، همراه با پیمانی صلح است که به جنگ کره پایان می دهد و زمینه کمک اقتصادی از ایالات متحده ، کره جنوبی ، ژاپن و دیگران را فراهم می کند. آنچه کره شمالی انجام می دهد پذیرفتن همانطور که شرایط برای این امتیازات تنها می تواند با صحبت کردن با آن تعیین شود - موضوعی نیست که فیشر و دیگران را سرگرم کند.
پس از آن است که به سختی تعجب آور است که یک بی حسی از گزارش های لیبرال مانند نیویورک تایمز گزارش های کاملاً بدبینانه از چشم اندازهای شبه جزیره کره ارائه می دهد. به جای ارائه دیدگاهی که دیپلماسی متعهدانه را نقطه آغاز خود قرار دهد ، بار مقالات آینده بدترین وضعیت را بررسی می کنند. به طور حتم ، کلمه "مذاکره" در این تفسیرها آمده است ، اما بدون علاقه جدی به آنها.
Wبنابراین، ما باید دست های خود را پرتاب کنیم و تسلیم تهدیدات اجتناب ناپذیر: تهام، که بار نویسندگان خطرناک می دانند اما قادر به فراتر رفتن نیستند. عجیب است که بار از انهدام وزارت امور خارجه و کنار گذاشتن رهبری آن جلوگیری می کند، اما نقاط اتصال به سیاست های کره شمالی را متوقف نمی کند.
مل گوورتوف
PeaceVoice
