By امبیزو چیراشا, World BEYOND War، جولای 31، 2020
مقاله من رنگین
قافیه های آن از بیوه های محروم فقر در لیبریا است.
نمادهای آن از پولیس های یخ زده است که روی تخته های ملات گامبیا یخ زده اند
تصاویر آن از آزادی درگیر فریاد بمب در نیجریه است
صدای آن از ضعف سینه مادران در اریتره است
شگفتی آن از کودکان شکنجه گرسنگی در اتیوپی است
پژواک آن از جنگ ناشی از جنگ یتیمانی است که برای ثروت و آینده در زباله های زباله سومالی حفر می کنند
شعر دردناک من
گفته های آن از گریه قبایل قومی در لیبی است
صدای آن از غم و اندوه بانک ها در نامیبیا است
مصیبت آن لوله های فاضلاب است که مطالب منزجر کننده را در خیابان های زامبیا جمع می کنند
استعاره های آن machetes است که برش رحم در دره های Katanga است
تشبیهات آن از دیوارهای رنج آلوده به خون در تانزانیا است
تحریکات آن جنایات و قساوت ها در راهروهای رواندا است
طنین آن از قصاب ها و کشتارگاه ها در درایوهای بوروندی است
شعر دردناک من
ضرب و شتم آن انفجار آپارتاید در آفریقای جنوبی است
تمثیل آن از گریه Povo در زیمبابوه است
طنز آن از جویدن روستاهای موزامبیک است
طنز آن تبادل ارز الماس و توده در آنگولا است
سرنوشت آن از بین رفتن فرهنگ ها در الجزایر است
شعر دردناک من دردناک است و هرگز زیبا نیست