در 200 سالگرد زگیل های 1812 که پایتخت ایالات متحده را در 1814 سوزانده اند، من خودم را در حال تماشای یک فیلم جدید توسط روری کندی نامیدم آخرین روزها در ویتنام. این فیلم لحظه ای از دست دادن، شکست، ارتش آمریکا را در نهایت دریافت لقب نهایی خود را توسط ویتنامی دریافت کرد، که این روزهای آخر ویتنام نبود، اما آخرین روزهای جنگ آمریکا و اشغال نظامی نظامی غربی .
همانطور که در خاورمیانه این روزها، جایی که ایالات متحده در جنگ افغانستان و عراق مشغول شکستن است و از بین بردن لیبی و پاکستان و یمن و فلسطین است، زمان وقوع این فیلم، فاجعه ای بود. همانطور که رسانه های خبری آمریکا ادعا می کنند برای دولت عراق آخرین روزها در ویتنام سرزنش ویتنامی شمالی. این داستان از دست دادن در ویتنام است، اما به طور عمده توسط بازندگان گفته شده است.
یک پنتاگون آنلاین جشن جنگ ایالات متحده در ویتنام حوادث نمایش داده شده در این فیلم را شرح می دهد:
"تخلیه آمریکا پایان می یابد. سایگون به دست نیروهای ویتنام شمالی افتاد و مقاومت سازمان یافته ویتنام جنوبی در برابر نیروهای کمونیست پایان یافت. رئیس جمهور دوونگ ون مین تسلیم بدون قید و شرط جمهوری ویتنام را اعلام کرد. "
من توصیه می جانبازان برای صلح برای مقابله با مبارزات 65 میلیون دلاری پنتاگون در حال حاضر برای تجلیل از جنگ ایالات متحده علیه ویتنام. و توصیه می کنم تماشا کنید آخرین روزها در ویتنام برای درک چگونگی پایان جنگ به طور خاص، این فیلم باید توسط هر کسی که پس از تمام این دهه ها موفق به ادامه جنگ با پیروزی و یا پیروزی، و یا موفقیت و یا دستاوردهای موفق، ادامه دهد.
سفیر ایالات متحده و دیگران ماه های آخر حضور آمریکا در ویتنام زمان انكار ویتنام های شمالی برای اخراج آنها را اعلام كردند. همه آمریکایی ها و همه متحدان و همکاران ویتنامی آنها و همه اعضای خانواده هر دو گروه می توانستند با خیال راحت تخلیه شوند. درعوض ، لحظه آخر یک هجوم دیوانه وار با هلی کوپترهایی که پس از تخلیه مسافران روی کشتی ها به اقیانوس ریخته شدند ، اتفاق افتاد و بسیاری از آنها برای کشته شدن جا ماندند.
این فیلم کنگره را به دلیل رد درخواست رئیس جمهور فورد برای تأمین بودجه تخلیه مقصر می داند. اما پنتاگون به راحتی می توانست این کار را انجام دهد و ظاهراً رئیس جمهور فورد هرگز سفیر را به این کار راهنمایی نکرد. بنابراین ، موسیقی شبح وار پخش می شود و رنگ خون از شمال به جنوب به عنوان متجاوزان وحشی کمونیست که تا آنجا پیش می روند که از خشونت، کاری که آمریکایی ها هرگز انجام نمی دهند ، به سایگون نزدیک شوید. و آنها فقط به این دلیل می آیند که رئیس جمهور نیکسون توسط صلح طلبان رانده شد. مهم نیست که این چند ماه زودتر بود ، اگر نیکسون در کاخ سفید نبود آنها هرگز نمی آمدند.
البته ، دیدگاه بازندگان به همان اندازه که آشکار می شود ، مبهم است. جنگ باید پایان می یافت. مردمی که برای خانه های خود می جنگیدند ، باید دیر یا زود بر مردمی که برای این واقعیت می جنگیدند که آنها قبلاً جنگیده بودند و نمی توانند با شرم توقف مواجه شوند ، غلبه می کردند. ولی آخرین روزها در ویتنام نشان می دهد آمریکایی ها در حال تماشای تخلیه سریع از خانه ، آمریکایی هایی هستند که قبلا "در ویتنام" خدمت "کرده بودند. و آنها معتقد بودند که تمام تلاشهایشان "به جایی نرسیده است".
هیچ چی؟ هیچ چی؟ چهار میلیون مرد ، زن و کودک ذبح شده اند. جامعه آمریكا این چیزی را صدا نمی زند. انتظار می رود آلمانی ها بدانند که دولت آنها چند میلیون نفر را کشته است. ژاپنی ها موظف به مطالعه گناهان گذشته ژاپن هستند. اما ایالات متحده قرار است به ناف خود نگاه کند ، گناهکاران خود را بزرگ جلوه دهد و وانمود کند که شکست هایش بی طرف ، بی تفاوت ، و نیستی است. سعی کنید آن داستان را در مورد افغانستان یا عراق یا غزه تعریف کنید ، من به شما جرات می دهم.
