توسط بران ترل
هنگامی که من در فرودگاه بین المللی کابل در ماه نوامبر 4 وارد شدم، متوجه نشدم که همان روز نیویورک تایمز یک مقاله منتشر کرد "زندگی به عقب در پایتخت افغانستان ادامه می دهد، به عنوان افزایش خطر و سربازان عقب نشینی". دوستان من Abdulhai و Ali، 17 ساله، مردانی جوان که پنج سال قبل از اولین بازدید من شناخته شده بودند، لبخند زدند و آغوششان گرفتند و کیفم را گرفتند. وقتی که ما از دیوار انفجاری بتونی، غرفه های کیسه های شن و ماسه، نقاط چکشی و سیم تیغه به جاده عمومی رفتیم و به یک کابین سفر کردیم، با توجه به سربازان و پلیس مسلح به سلاح های اتوماتیک، ما در زمان های قدیم سقوط کردیم.
پس از باران صبح زود، خورشید فقط از طریق ابرها سوزانده می شد و من تا به حال کابل را به اندازه ی روشن و تمیز نگاه نکردم. با گذشت گذشته از فرودگاه، مسیر بزرگی در این شهر با ترافیک و تجارت عجله خیره شد. من تا زمانی که خواندن آن را نمی دانستم نیویورک تایمز چند روز بعد، چند روز بعد، یکی از تنها چند شهروند آمریکایی بود که احتمالا در این مسیر بود. یکی از مقامات ارشد غرب گفت: "سفارت آمریکا مجاز به جابجایی در جاده ها نیست." بار، که بیشتر گزارش داد: "پس از جنگ سالهای 14، آموزش ارتش و پلیس افغانستان، خطرناک است که بتواند نیم و نیم کیلومتر از فرودگاه را به سفارت تبدیل کند."
هلیکوپترها اکنون کارمندانی هستند که در حال کار با ایالات متحده و ائتلاف نظامی بین المللی به و از دفاتر در کابل هستند. سفارت ایالات متحده در کابل یکی از بزرگترین کشورهای جهان است و در حال حاضر یک جامعه بسیار متشکل از خود است و اکنون اشخاص بیشتری از مردم و مؤسسات افغانی بیشتر از گذشته جدا شده اند. به گزارش روزنامه ها، "هیچ کس دیگری"، به غیر از ایالات متحده و تاسیسات ائتلاف، "دارای ترکیب با یک بالشتک فرود است". در حالی که اعلامیه مأموریتش "پشتیبانی جدی عملی" برای افغانستان است، مقامات آمریکایی دیگر در خیابان های افغانستان سفر نمی کنند.
ما هیچ هلیکوپتر یا پد فرود نداریم، اما وضعیت امنیتی در کابل نیز نگرانی برای صداهای خشونتآمیز خلاق، صلح و سازماندهی حقوق بشر است که من با آنها و برای دوستانمان در داوطلبان صلح افغان مستقر در کابل کار میکنم که من دیدار کرد من خوش شانس با ریش خاکستری من و چهره تیره تر به آسانی برای یک محل محلی منتقل می شود و بنابراین می توانم در خیابان ها کمی آزادانه تر حرکت کنم تا برخی از بین المللی هایی که از اینجا دیدن می کنند. حتی پس از آن، دوستان جوانم وقتی که من خانه را ترک می کنم، یک توران می پوشند.
با این وجود، امنیت در کابل برای همه خیلی سنگین نیست. مطابق با اکتبر 29 نیوزویک گزارش، دولت آلمان به زودی بسیاری از پناهجویان افغان که وارد این کشور شده اند را اخراج خواهد کرد. توماس دیزیزیر، وزیر داخله آلمان، اصرار دارد که افغان ها باید "در کشور خود باقی بمانند" و این که پناهندگان از کابل به ویژه پناهندگی محسوب نمی شوند، زیرا کابل "به عنوان یک منطقه امن محسوب می شود." خیابان های کابل بسیار خطرناک هستند برای کارکنان سفارت ایالات متحده آمریکا در سفرهای خود به Humvees و خودروهای زرهی همراه با پیمانکاران خصوصی که به شدت مسلح هستند، برای ارزیابی های هر د مایزیر، برای افغان ها برای زندگی، کار و افزایش خانواده هایشان امن هستند. "با توجه به آژانس پناهندگی سازمان ملل، افغانی بیش از 20 درصد از افراد 560,000-plus که در دریای اروپا در دریای 2015 به اروپا آمده اند، چیزی غیر از" مازیر "را غیرقابل پذیرش توصیف کردند."
د میزیئر می گوید، "افغان ها، به ویژه طبقه متوسط تحصیل کرده، باید باقی بمانند و به ایجاد کشور کمک کنند." نیویورک تایمزحسین صافی، مدیر اجرایی شبکه زنان افغان، گروهی که در زمینه حقوق بشر و مسائل جنسیتی کار می کند، به نظر می رسد به توافق برسند: "اگر تمام افراد تحصیل کرده ترک کنند بسیار مشکل خواهد بود." "اینها افرادی هستند که ما در این کشور نیاز داریم؛ در غیر این صورت، چه کسی به مردم عادی کمک خواهد کرد؟ »همان احساساتی که با یک شجاعت و اعتبار اخلاقی توسط یک کارمند حقوق بشر در افغانستان صحبت می شود، همانطور که یک وزارتخانه دولتی در برلین بیان می شود، به خصوص هنگامی که آن را ابراز می کند، دولت برای سال های 14 در ائتلافی که برای بسیاری از مشکلات افغانستان مشارکت داشته است شرکت کرده است.
در روز بعد از ورود من، من در جلسه معلمین در مدرسه کودکان خیابانی داوطلب صلح افغانستان حضور داشتم، زمانی که این موضوع مورد بحث قرار گرفت. این زنان جوان و مردان، دانش آموزان دبیرستانی و دانشجویان خود، مبانی آموزش ابتدایی را برای کودکان آموزش می دهد که باید در خیابان های کابل برای کمک به حمایت از خانواده هایشان کار کنند. پدر و مادر تحصیل نمیکنند، اما با حمایت از Voices، به جای آن یک کیک برنج و یک کاسه روغن پخت و پز هر ماه برای جبران ساعاتی که فرزندانشان مطالعه میکنند، اختصاص داده میشود.
در حالی که نیویورک تایمز ادعا می کند که "زندگی به افغانستان باز می گردد"، این معلمان داوطلب نشانه ای از زندگی است که گاه با شادی و فراوانی شگفت انگیز در روزهای اخیر تجربه کرده است، حتی در این مکان که جنگ و زخمی شده است. پس از آن، برای شنیدن این جوانان درخشان، مجرب و خلاق که به وضوح بهترین امید افغانستان را برای آینده نشان می دهند، شکسته شدن قلب بود، به طور صریح بحث می کرد که آیا آنها آینده ای در سر دارند و آیا می بایست به بسیاری دیگر از افغان ها بپیوندند و به دنبال پناهندگی در جاهای دیگر باشند.
دلیلی که هر یک از این جوانان ممکن است ترک کنند بسیار زیاد و تحریک کننده است. ترس زیادی از بمب گذاری انتحاری در کابل وجود دارد، حملات هوایی در ولایات که هرکسی ممکن است به عنوان یک جنگنده توسط یک هواپیمای بدون سرنشین آمریکایی هدف قرار گیرد، از ترس از بین رفتن نیروهای رزمی مختلف در مبارزه هایی که خودشان نیست، ترسیدند. همه در جنگ هایی که در اینجا قبل از آنها متولد شده اند، رنج زیادی برده اند. موسسات متعهد شده برای بازسازی کشور خود با فساد، از واشنگتن دی سی، به وزارتخانه های دولتی و غیر دولتی افغانستان، میلیاردها دلاری برای انجام تحریم انداخته اند. چشم انداز حتی برای درخشان ترین و باتجربه ترین افراد برای ادامه تحصیل و پس از آن قادر به یافتن کار در حرفه های انتخاب شده خود در افغانستان خوب نیست.
اکثر داوطلبان اذعان داشتند که به فکر رفتن به آنجا بوده اند، اما حتی به این ترتیب احساس مسئولیت قوی ای نسبت به اقامت خود در منطقه داشتند. بعضی از آنها به قطعنامه ای مبنی بر عدم رعایت احتیاج داشتند، برخی دیگر به نظر نمی رسید که آیا تحولات آینده موجب می شود تا آنها باقی بمانند. مانند جوانان در همه جا، آنها دوست دارند که سفر کنند و جهان را ببینند، اما در نهایت عمیق ترین آرزوی آنها این است که اگر تنها قادر به "باقی بمانند و به ساختن کشور کمک کنند".
اکثریت قریب به اتفاق افغانها، عراقی ها، مردم سوریه، لیبیایی ها و دیگران که از زندگی خود برای عبور از دریای مدیترانه در صنایع ناامن و یا سرزمین های سرزمین خصمانه به امید پیدا کردن پناهندگی در اروپا می توانند در آنجا زندگی کنند. در حالی که این پناهجویان باید مهمان نوازی و پناهگاه هایی که حق دارند به آنها داده شود، واضح است که پاسخ این است که جذب میلیون ها پناهنده در اروپا و آمریکای شمالی نیست. در دراز مدت، راه حل دیگری وجود ندارد، به جز بازسازی دستورالعمل سیاسی و اقتصادی جهانی که اجازه می دهد همه مردم در خانه زندگی کنند و شکوفا شوند و در صورت انتخاب، آزادانه حرکت کنند. در مقطع کوتاه مدت، هیچ چیز موج گسترده ای از مهاجران را متوقف نخواهد کرد و مانع توقف همه مداخلات نظامی در این کشورها توسط ایالات متحده و متحدانش و روسیه خواهد شد.
نوامبر 4 نیویورک تایمز داستان با قاعده اخطار به پایان می رسد که هشدار می دهد که "حتی تلاش برای جلوگیری از خطرات در کابل هزینه های وحشتناکی است". سه هفته پیش، یکی از هلیکوپتر های بسیاری که اکنون پرتاب می شود، هواپیماهای سفارشی در حال پرواز را به حادثه رانده است. "تلاش برای فرود زمین، خلبان هواپیمای خلبان هواپیمای خمپاره ای را که قصد نفوذ در مرکز کابل را دارد، می بیند، در حالی که از پایگاه حمایت از محاکمه بازرسی می کند، متوقف می کند." پنج عضو ائتلافی در اثر تصادف درگذشت، از جمله دو آمریکایی. انفجار با هزینه بیش از یک میلیون دلار تجهیزات نظارتی، در نهایت به یک خانه افغان منجر شد و احتمالا آن را ویران کرد.
تلاش های ایالات متحده، انگلیس و آلمان "برای جلوگیری از خطرات در کابل" و سایر مکان هایی که ما نابود کرده ایم، به ناچار "هزینۀ هزینهای را می گیرند." ما نمی توانیم برای همیشه از ظاهری خونین که ما از جهان ساخته ایم، از بالا و پایین از helipad enriched به helipad enriched در بالگردهای هلی کوپتر، ایمن نگه داریم. میلیون ها پناهنده سیل مرزهای ما ممکن است کوچکترین قیمت باشد که ما مجبور به پرداخت آن هستیم اگر ما همچنان تلاش خواهیم کرد.
براون ترلل در Maloy، آیووا زندگی می کند و هماهنگ کننده ای با صداهای خشونت خلاقانه است (www.vcnv.org)
