MayaAnneEvans
در این ماه ، مقامات فرانسوی (با حمایت و بودجه دولت انگلیس با مبلغ موجود 62 میلیون پوند) [1] در حال تخریب "جنگل" ، یک زمین بایر سمی در لبه کاله هستند. مکانی که قبلاً محل دفن زباله بود ، 4 کیلومتر مربع است و هم اکنون تقریباً 5,000 پناهنده که در طی سال گذشته به آنجا رانده شده اند ، آباد است. جامعه قابل توجهی از 15 ملیت و پیرو آیین های مختلف جنگل را تشکیل می دهد. ساکنان شبکه ای از مغازه ها و رستوران ها را تشکیل داده اند که همراه با همام و آرایشگاه ها به اقتصاد خرد درون اردوگاه کمک می کنند. اکنون زیرساخت های جامعه شامل مدارس ، مساجد ، کلیساها و درمانگاه ها است.
افغان ها که تقریباً 1,000 نفر هستند ، بزرگترین گروه ملی را تشکیل می دهند. در میان این گروه افرادی از هر قومیت اصلی در افغانستان وجود دارند: پشتون ، هزاره ، ازبک و تاجیک. جنگل یک نمونه قابل توجه است که نشان می دهد چگونه مردم از ملیت ها و اقوام مختلف می توانند با وجود سختی های ظالمانه و نقض حقوق جهانی و آزادی های مدنی ، در یک هماهنگی نسبی زندگی کنند. مشاجرات و مشاجره ها گاهی در می گیرد ، اما معمولاً توسط مقامات فرانسوی یا قاچاقچیان جنجالی می شود.
در اوایل ماه جاری، ترزا می توانست نبردی قابل توجهی را برای بازنشستگی پرواز به خروج از افغان ها به کابل برساند، زیرا اکنون می تواند به بازگشت به پایتخت بازگردد. [2]
همین 3 ماه پیش در دفتر "متوقف کردن دیپورت به افغانستان" کابل نشستم. [3] نور خورشید مانند شربت طلایی بر روی یک آپارتمان در طبقه آخر از پنجره ریخته شد ، شهر کابل غرق در گرد و غبار است که مانند یک کارت پستال پاشیده شده است. این سازمان یک گروه پشتیبانی است که توسط عبدالغفور ، افغان پاکستانی الاصل که 5 سال در نروژ به سر برد ، اداره می شود و فقط به افغانستان ، کشوری که قبلاً هرگز به آن سفر نکرده بود ، اخراج می شود. غفور در مورد جلسه ای که اخیراً با وزرای دولت افغانستان و سازمانهای غیردولتی در آن شرکت کرده بود ، به من گفت - او در حالی که می گفت چطور کارگران سازمان غیردولتی غیر افغان با جلیقه های ضد گلوله و کلاه ایمنی به محوطه مسلح می رسند ، می خندد و با این وجود کابل به عنوان یک مکان امن شناخته شده است برای بازگشت پناهندگان اگر نتیجه اینقدر ناعادلانه نباشد ، ریا و دو برابر بودن یک شوخی خواهد بود. از یک طرف شما کارمندان سفارت خارجی را با هلی کوپتر در داخل شهر کابل منتقل می کنند (4) و از طرف دیگر دولت های مختلف اروپایی گفته اند بازگشت هزاران پناهنده به کابل امن است.
در 2015، ماموریت سازمان ملل متحد در افغانستان، تلفات غیرنظامیان 11,002 (مرگ و میر 3,545 و زخمی شدن 7,457) بیش از رکورد قبلی 2014 [5] بود.
در 8 سال گذشته که 5 بار از کابل بازدید کرده ام ، کاملاً آگاه بوده ام که امنیت در این شهر به شدت کاهش یافته است. به عنوان یک فرد خارجی بیش از 5 دقیقه پیاده روی نمی کنم ، سفرهای یک روزه به دره زیبای پنجشیر یا دریاچه قرغا اکنون بسیار خطرناک تلقی می شود. در خیابان های کابل گفته می شود که طالبان به اندازه کافی قدرت دارند که بتوانند شهر را تصرف کنند اما نمی توان آنها را با دردسر اداره آن ناراحت کرد. در همین حال سلولهای مستقل داعش جای پای خود را ایجاد کردند [6]. من به طور منظم می شنوم که زندگی امروز افغانستان از امنیت کمتری نسبت به دوران طالبان برخوردار است ، 14 سال جنگ تحت حمایت آمریکا / ناتو یک فاجعه بوده است.
در جنگل ، شمال فرانسه ، در 21 مایلی جزایر انگلیس ، حدود 1,000 افغان آرزوی یک زندگی امن در انگلیس را دارند. برخی قبلاً در انگلیس زندگی می کردند ، دیگران خانواده ای در انگلیس داشتند ، بسیاری با ارتش یا سازمان های غیردولتی انگلیس کار کرده اند. عواطف توسط قاچاقچیانی که خیابان های انگلیس را سنگ فرش شده با طلا توصیف می کنند ، دستکاری می شود. بسیاری از پناهندگان از رفتاری که در فرانسه با آنها انجام شده است ، دلسرد و ناامید شده اند ، زیرا آنها مورد خشونت پلیس و حملات اراذل و اوباش راست افراطی قرار گرفته اند. به دلایل مختلف ، آنها بهترین شانس زندگی مسالمت آمیز را در انگلیس احساس می کنند. محرومیت عمدی از انگلیس چشم انداز را حتی مطلوب تر می کند. مطمئناً این واقعیت که انگلیس توافق کرده است طی 20,000 سال آینده فقط 5،7 پناهنده سوری را بگیرد [60] ، و به طور کلی انگلیس 1,000 پناهنده را از هر 2015 نفر از جمعیت محلی که در سال 587 درخواست پناهندگی کرده اند ، می گیرد ، در مقایسه با آلمان که 8 نفر را می گیرد [ XNUMX] ، این رویا را بازی کرده است که انگلیس سرزمین فرصت های منحصر به فرد است.
من با سهیل رهبر جامعه افغان صحبت کردم ، وی گفت: "من کشورم را دوست دارم ، می خواهم برگردم و در آنجا زندگی کنم ، اما این امنیت نیست و ما هیچ فرصتی برای زندگی نداریم. به تمام مشاغل موجود در جنگل نگاه کنید ، ما استعدادهایی داریم ، فقط به فرصت استفاده از آنها نیاز داریم. " این مکالمه در کافه کابل ، یکی از نقاط اجتماعی در جنگل اتفاق افتاد ، فقط یک روز قبل از آتش زدن منطقه ، کل خیابان جنوبی مغازه ها و رستوران ها با خاک یکسان شد. پس از آتش سوزی ، من با همان رهبر جامعه افغان صحبت کردم. ما در میان ویرانه های تخریب شده ایستاده بودیم ، جایی که در کافه کابل چای می نوشیدیم. او از تخریب به شدت ناراحت است. "چرا مقامات ما را اینجا قرار دادند ، بگذاریم زندگی بسازیم و سپس آن را نابود کنیم؟"
دو هفته پیش قسمت جنوبی جنگل تخریب شد: صدها پناهگاه سوخته یا بولدوزر شدند و حدود 3,500 پناهجو دیگر جایی برای رفتن نداشتند [9]. فرانسوی ها این اجازه را دارند که با هدف اسکان مجدد بیشتر پناهندگان در ظروف سفید جعبه ماهیگیری ، که بسیاری از آنها قبلاً در جنگل مستقر شده اند و در حال حاضر 1,900 پناهنده را در خود جای داده اند ، می خواهند به قسمت شمالی اردوگاه منتقل شوند. هر کانتینر 12 نفر را در خود جای می دهد ، حریم خصوصی کمی وجود دارد و زمان خواب توسط "همسران جعبه" و عادات تلفن همراه آنها تعیین می شود. نگران کننده تر ، یک پناهنده ملزم به ثبت نام در مقامات فرانسه است. این شامل ثبت تصاویر انگشتی به صورت دیجیتالی است. در واقع ، این اولین قدم برای پناهندگی اجباری فرانسه است.
دولت انگلیس به طور مداوم از مقررات دوبلین [10] به عنوان زمینه های قانونی برای عدم گرفتن سهمیه برابر پناهندگان استفاده کرده است. این مقررات تجویز می کند که پناهندگان باید در اولین کشور امن که در آن به سر می برند پناهندگی بگیرند. با این حال ، این مقررات به سادگی عملی نیست. در صورت اجرای صحیح آن ، ترکیه ، ایتالیا و یونان می توانند میلیون ها پناهجو را در خود جای دهند.
بسیاری از پناهندگان تقاضای مرکز پناهندگی انگلستان در جنگل را دارند و به آنها این امکان را می دهد که روند پناهندگی در انگلیس را آغاز کنند. واقعیت این است که اردوگاه های پناهندگان مانند جنگل مانع ورود واقعی مردم به انگلستان نمی شوند. در حقیقت این سو bl استفاده از حقوق بشر موجب تقویت صنایع غیرقانونی و مضر مانند قاچاق ، روسپیگری و قاچاق مواد مخدر می شود. اردوگاه های پناهندگان اروپا در دست قاچاقچیان انسان هستند. یک افغان به من گفت که نرخ فعلی قاچاق به انگلیس اکنون در حدود 10,000 یورو است [11] ، قیمت در چند ماه گذشته دو برابر شده است. راه اندازی یک مرکز پناهندگی در انگلیس همچنین خشونت هایی را که اغلب بین رانندگان کامیون و پناهندگان رخ می دهد ، و همچنین حوادث دلخراش و مرگباری را که هنگام حمل و نقل به انگلیس رخ می دهد ، از بین می برد. تعداد پناهندگانی که از طریق قانونی به انگلیس وارد می شوند همان تعداد پناهجویانی که امروز وجود دارند کاملاً ممکن است.
قسمت جنوبی اردوگاه اکنون متروک مانده و به غیر از چند امکانات اجتماعی در زمین سوخته است. باد یخی در وسعت زمین بایر زباله زده شلاق می زند. آوار در نسیم ، ترکیبی غم انگیز از زباله و وسایل شخصی سوخته شده است. پلیس ضد شورش فرانسه برای کمک به تخریب از گاز اشک آور ، توپ آب و گلوله های لاستیکی استفاده کرد. در حال حاضر یک وضعیت بن بست وجود دارد که در آن برخی از NGO ها و داوطلبان تمایلی به بازسازی خانه ها و ساخت و سازهایی که ممکن است به سرعت توسط مقامات فرانسه تخریب شود ، ندارند.
فرانسه و انگلیس در حال حاضر سیاست مهاجرت خود را شکل می دهند. به ویژه برای فرانسه ، با قانون اساسی مبتنی بر "لیبرت ، ایگالیت ، فراترنیت" ، فاجعه بار است که این سیاست را بر اساس تخریب خانه های موقت ، مستثنی کردن و زندانی کردن پناهندگان ، و مجبور کردن پناهندگان به پناهندگی ناخواسته قرار دهد. با دادن حق به مردم برای انتخاب کشور پناهندگی خود ، کمک به نیازهای اساسی مانند محل اقامت و غذا ، پاسخ انسانیت به جای سرکوب ، دولت بهترین راه حل عملی ممکن را فراهم می کند ، همچنین مطابق با قوانین بین المللی حقوق بشر برای حفاظت از ایمنی و حقوق همه امروز در جهان وضع شده است.
[1] http://www.independent.co.uk/
[2]
http://www.independent.co.uk/
[3] https://kabulblogs.wordpress.
[4]
http://www.nytimes.com/2015/
[5] https://unama.unmissions.org/
[6]
http://www.theguardian.com/
[7]
http://www.theguardian.com/
[8] http://www.bbc.com/news/world-
[9] http://www.vox.com/2016/3/8/
[10]
http://www.ecre.org/topics/
[11]
http://www.theaustralian.com.
