امیدوارم بدون صدایی قفل شود

توسط جوی اول

صدای مردم شنیده نمی شود زیرا ما به طور فزاینده ای از دسترسی به مقامات دولتی خود محروم می شویم. برای بسیاری ، ما می خواستیم باور کنیم که ما در نوعی دموکراسی نمایندگی زندگی می کنیم که می توانیم نظرات خود را به کسانی که انتخاب می کنیم بیان کنیم و تفاوت ایجاد می کند ، اما این طور نیست.

A مطالعه منتشر شده در مجله دانشگاهی دیدگاه های سیاسی اکثر مردم آمریكا در مقایسه با ثروتمندان، دارای "منفی، تقریبا صفر، تاثیر آماری غیرمنظور بر سیاست عمومی" دارند.

تجربه دست اول ما نتایج این مطالعه را تأیید کرد زمانی که ما در دفتر نماینده پل ریان و سپس کاخ سفید در اقدامی که توسط کمپین ملی برای مقاومت بدون خشونت (NCNR) به عنوان بخشی از هفته اقدامات کمپین ضد خشونت برگزار شد ، قفل شدیم . کمپین عدم خشونت یک جنبش جدید و بلند مدت برای جریان اصلی عدم خشونت و پرورش فرهنگ صلح عاری از جنگ ، فقر ، بحران آب و هوا و اپیدمی خشونت است. اقدام NCNR با عنوان "کاشت بذر امید: از کنگره تا کاخ سفید" برگزار شد.

صبح 22 سپتامبر 2015 ، گروهی حدوداً 10 نفره در کافه تریای ساختمان اداری Longworth House با یکدیگر دیدار کردند. ما در مورد برنامه های خود در این روز بحث کردیم و سپس به دفتر نماینده پاول رایان راه یافتیم. نماینده کنگره از ویسکانسین نمونه درخشان آنچه امروز کنگره اشتباه است است. وی یک پیشنهاد بودجه ارائه داده است که ضمن کاهش هزینه های خدمات لازم برای خواهران و برادران ما که کمترین هزینه را دارند ، هزینه های دفاع را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد.

در قسمت اول ماه سپتامبر ، ما نامه ای را به رایان ارسال کردیم و خواستار جلسه ای در 22 سپتامبر برای بحث در مورد مسائل جنگ ، فقر و بحران آب و هوا شدیم. با در دست داشتن یک نسخه از آن نامه ، به دفتر او نزدیک شدیم و متوجه شدیم که تابلوی خارج از در نوشته بود: بفرمایید تو، بیا تو." این یک علامت فلزی بود که به طور دائمی روی دیوار کنار درب هر نماینده کنگره در ساختمان نصب شده بود. با این حال ، روی درب یک علامت موقت نوشته شده بود که روی آن نوشته شده بود "ورود فقط برای کسانی که قرار ملاقات دارند محدود می شود." سعی کردیم در را باز کنیم اما قفل شد.

از قفل شدن در شوکه شدیم. الن تیلور ، یکی از اعضای Code Pink که سالها به دیدار اعضای کنگره رفته است ، گفت که این اولین باری است که وی در دفتر کنگره حبس می شود. ما اطلاعات مربوط به مراجعه به دفتر رایان را در تعدادی از وب سایت ها ارسال کرده بودیم و بنابراین آنها می دانستند که ما می آییم و بدیهی است که آنها علاقه ای به ملاقات با ما ندارند.

پس از در زدن ، زن جوانی در حدود 6 اینچ در را باز کرد و از ما پرسید که ما چه می خواهیم؟ او به وضوح از تعامل با ما عصبی بود. من همچنین عصبی بودم زیرا همیشه احساس اضطراب می کردم که مقابل بزرگترین امپراطوری تاریخ جهان بروم. او به ما گفت ما نمی توانیم وارد شویم و آنها جلسه هایی را برنامه ریزی کرده اند که تمام روز را تشکیل می دهند. ما به او اطلاع دادیم كه نامه ای برای ملاقات در 22 سپتامبر نوشته بودیم و پاسخ او این بود كه می توانیم برای یك روز دیگر تماس بگیریم و جلسه ای را تعیین كنیم ، اما بسیاری از ما از خارج از شهر آنجا بودیم و این عملی نیست.

پس از چند دقیقه رفت و برگشت ، مشخص بود که اجازه ورود به دفتر را نداریم. او نسخه ای از نامه ای را که برای ما ارسال شده بود ، همراه با تصاویر قربانیان هواپیماهای بدون سرنشین و مقالاتی در انتقاد از بودجه رایان ، پذیرفت. یکی از اعضای گروه ما به او یادآوری کرد که او جوان است و شرکت در سیستمی که ما را از حضور در دولت محروم کرد اشتباه بود و او باید به کاری که انجام می داد فکر کند.

بعد از اینکه او در را بست ، ما تصاویر قربانیان هواپیماهای بدون سرنشین ، نشانه هایی درباره رایان و مقالات را به در و دیوار اطراف در ضبط کردیم. ما همچنین بسته هایی از دانه ها را با این پیام که در تلاشیم بذرهای امید برای ایجاد تغییرات واقعی بکاریم ، بر جای گذاشتیم.

ما تصمیم گرفتیم ببینیم که از یک نماینده دیگر ویسکانسین چه نوع استقبالی خواهیم داشت و بنابراین به دفتر مارک پوکان رفتیم. وقتی به آنجا رسیدیم درب دفتر بسته شد ، اما ما آن را باز کردیم و آزادانه وارد آن شدیم. یک پذیرنده از ما استقبال کرد و پرسید که چه می خواهیم. ما به او گفتیم که چه کار می کنیم و یک نسخه از نامه را به او دادیم. ما را گوش کردند و آب و چیپس به ما پیشنهاد دادند.

وقت حرکت بود و ما با وسایل حمل و نقل عمومی به پارک ادوارد مرو ، چند بلوک کاخ سفید فاصله داشتیم. بیش از 100 نفر در یک پارک برای یک راهپیمایی کوتاه جمع شده بودند. در حالی که کسانی که در معرض خطر دستگیری بودیم ، در یک حلقه جمع می شدند تا در مورد برنامه های نهایی این اقدام بحث کنند ، من خوشحال شدم که یادآوری کردم که حدود 18 نفر داشتیم که قصد دستگیری داشتند. مناسب بود که رالی ما در پارک ادوارد مورو برگزار شود. او روزنامه نگاری بود که علیه سو ab استفاده های دولت ما در دهه 1950 صحبت کرد.

بعد از اینکه به چند سخنران در پارک گوش کردیم ، در امتداد خیابان پنسیلوانیا تا کاخ سفید پردازش کردیم. در کاخ سفید از سخنرانان بیشتری صحبت کردیم. وقتی بیشتر درباره مسائلی که ما را گرد هم آورده بود بیشتر می شنیدیم ، الهام می گرفتیم. ماکس موضوعات موجود در بیانیه مطبوعاتی را خلاصه کرد و خاطرنشان کرد: سخنرانان در مورد اسلام هراسی ، سلاح هسته ای ، سوخت های فسیلی ، نابرابری جهانی ، کنترل شرکت ها بر دولت ها ، هرج و مرج آب و هوا و حمله به خرس های قطبی ، حملات هواپیماهای بدون سرنشین قاتل و سایر مواردی که دولت ما در آن قرار دارد صحبت کردند. همدست

کسانی که در معرض دستگیری هستند دوباره در کاخ سفید دور هم جمع شدند. ما قصد داشتیم نامه ای را که از در پست نگهبانی به اوباما ارسال کرده بودیم تحویل دهیم. این نامه نگرانی های ما در مورد جنگ ، فقر ، بحران آب و هوا و خشونت ساختاری را بیان می کند و درخواست ملاقات در 22 سپتامبر را دارد.

هجده نفر با هم تا دروازه نگهبان راه افتادیم. ما تصمیم گرفته بودیم که اگر / هنگامی که نگهبانان از اعطای جلسه به ما خودداری کردند ، ما در همبستگی با همه کسانی که در نتیجه سیاست های دولت خود در سراسر جهان رنج می برند ، بنشینیم. یک ساعت می نشستیم و سپس دوباره وضعیت را ارزیابی می کردیم.

ذکر این نکته مهم است که ما برای تلاش برای دستگیری به آنجا نمی رفتیم. ما درگیر مقاومت مدنی بدون خشونت بودیم. دولت ما در حال نقض قانون است و ما در برابر این قانون شکنی مقاومت می کنیم. ما با مراجعه به اعضای دولت خود و درخواست از آنها برای جلوگیری از قانون شکنی ، قانون را نقض نمی کنیم. ما می دانیم که درگیر کاری هستیم که ممکن است در معرض خطر دستگیری قرار بگیریم ، اما سعی در دستگیری نداریم و اعتقاد نداریم که با انجام کاری که انجام می دهیم هیچ قانونی را نقض می کنیم.

پس از گفتگو با سرویس مخفی در دروازه ، مشخص شد که آنها قرار نیست ملاقات با کسی را که دارای مقام است تسهیل کنند. آنها به ما گفتند که ما باید از قبل درخواست ملاقات کنیم. ما به آنها یادآوری کردیم که نامه ای را برای ملاقات از طریق پست الکترونیکی ارسال کرده اند و علاوه بر این ، ما یک سال قبل نامه مشابهی ارسال کرده بودیم و هنوز پاسخی به آن نامه نگرفته ایم. ما باید چه کاری بکنیم؟ چگونه می توانیم با فردی در موقعیت سیاستگذاری ملاقات کنیم؟ باز هم ما را از هر نوع گفتگو درباره موضوعات مهم محروم می کنند.

همانطور که کنار دروازه نگهبان نشسته بودیم ، دائماً جریان رفت و آمد از مردم وجود داشت. بسیاری از آنها اصحاب رسانه اصلی بودند. یک هیئت فرانسوی نیز به دروازه آمدند و اجازه دسترسی داشتند. از زنی در هیئت فرانسوی پرسیدیم که آیا نامه ما را می پذیرد و آن را به کاخ سفید می برد یا خیر.

بعد از 45 دقیقه مشخص شد که مردم به راحتی از دروازه بالا می روند ، نگهبانان شناسنامه آنها را چک می کنند و اجازه ورود به آنها داده می شود. برایان پیشنهاد کرد که ما نیز همین کار را انجام دهیم. او به ما پیشنهاد داد که در صف دروازه بایستیم و منتظر بمانیم تا نوبت خود را وارد کنیم. به نظر می رسد که ما به عنوان شهروندان نگران ، باید این حق را داشته باشیم.

هنگامی که یک خط در دروازه تشکیل دادیم ، پلیس سرویس مخفی به ما گفت که ما باید حرکت کنیم وگرنه در حالی که در پیاده رو عمومی بودیم ، دستگیر می شویم. در آن زمان ، اطراف 2: PM 00، پلیس مخفی خدمات ما را دستگیر کرد.

به طور کلی ، پلیس پارک ملی ما را در مقابل کاخ سفید دستگیر خواهد کرد زیرا این منطقه یک پارک ملی است. مطمئن نیستم چرا این کار را نکردند ، اما ممکن است آنها برای دیدار روز بعد پاپ آماده شده باشند. به نظر می رسید که پلیس سرویس مخفی تجربه زیادی در دستگیری ندارد. آنها جستجوی بدن بسیار سرزده ای را در مورد برخی از زنان در معرض نمایش عمومی انجام دادند. آنها عینک چشم همه مردان را از بین بردند. هنگامی که من یکی از آخرین 15 دستگیر شده بودم ، آنها می خواستند عینک چشم من را بگیرند. من به آنها گفتم که من نمی توانم بدون عینک چشم خود را ببینم و هیچ کس در تمام مدت دستگیری من عینک را برداشته و به من اجازه داده است که عینک خود را نگه دارم. مدت زیادی طول کشید تا سوار ون شویم.

ما برای پردازش به یک مرکز پلیس DC Metropolitan منتقل شدیم. از جمله دستگیرشدگان می توان به دون کانینگ ، منیژه صبا ، کارول گی و مری الن مارینو از نیوجرسی ، کتی کلی از ایلینوی ، برایان ترل از آیووا ، فیل رونکل و جوی اول از ویسکانسین ، جو بیرن و مکس اوبوشوزکی از بالتیمور ، جوآن نیکلسون از پنسیلوانیا ، ملاچی کیلبراید از مریلند و آرت لافین ، ایو تتاز و الن تیلور از دی سی.

چند ساعت بعد را در یک سلول گذراندیم ، در حالی که زن و مرد از هم جدا شده بودند ، مشغول صحبت و آواز بودند در حالی که آنها ما را یکی یکی بیرون می آوردند تا انگشت بگیریم و لیوان بخوریم. هنگامی که افسر از من خواست که استناد خود را امضا کنم ، پرسیدم که به چه اتهامی متهم شده ام. وی خاطرنشان كرد: در كاغذی كه از من خواست امضا sign كنم ، نوشته شده است "عبور از مسدود کردن". اما بعداً دیگران گفتند كه این اتهام "رفتار نامنظم" است. مشخص نیست که این اتهام چیست و استناد واقعی به ما داده نشده است.

پلیس متروپولیتن DC همه پردازش را تمام کرد اما ما هنوز چند ساعت دیگر را در حالی که از طریق پنجره های سلول هایمان تماشا می کردیم، نگهداری می کردیم در حالی که پلیس مخفی سرویس ها را از هم جدا کرد.

ما در نهایت آزاد شدیم 9: PM 00. پاول مگنو و دیوید باروز از زندان پشتیبانی شگفت انگیزی کردند. آنها با موز و آب منتظر ما بودند. بعد از یک حلقه بسته و خداحافظی ، همه ما راه های جداگانه خود را دنبال کردیم. ما تاریخ دادگاه داریم از اکتبر 15، اما برای کسانی که از ما خارج از شهر هستند، ما یک نامه خواهیم فرستاد که گناهکار نیست و می گوید ما می خواهیم به محاکمه برسیم.

روز بعد فهمیدم که در هنگام مراقبت ماهانه ضد پهپادی در ولک فیلد در ویسکانسین ، هنگام ورود افراد مراقب ، دروازه های پایگاه قفل شده اند. Volk Field یک پایگاه گارد ملی هوایی ویسکانسین است که در آن آنها خلبانان را برای کار با هواپیماهای بدون سرنشین Shadow آموزش می دهند ، که برای نظارت ، شناسایی و دستیابی به اهداف مورد استفاده قرار می گیرد. ما 3 ½ سال هر ماه یک بار در بیرون دروازه پایگاه هشدار می دهیم و هرگز قفل نشده است. ماه گذشته 4 نفر وارد پایگاه شدند و دستگیر شدند. این XNUMX بود^th ما یک اقدام مقاومت مدنی در پایگاه انجام داده ایم. ظاهراً ، آنها ممکن است از آن خسته شده باشند و بخواهند مانع از راه رفتن دوباره ما بر روی پایه شوند. جالب خواهد بود که ببینیم آیا آنها وقتی ماه آینده می آیند به قفل کردن دروازه ادامه می دهند یا خیر. حدود 100-200 اتومبیل در ساعاتی که ماهانه در آنجا مراقبت می کنیم از طریق دروازه رانندگی می کنند ، بنابراین در قفل شدن دروازه باعث ناراحتی بسیاری از افراد می شود.

اقدام ما در دی سی درباره کاشتن بذر امید بود. امید برای این کشور که شهروندان خود را قفل می کند و به آنها گوش نمی دهد کجاست؟ وقتی دولت دست به جنایاتی می زند هم در داخل و هم در خارج ، امید برای این کشور کجاست؟

من به نوه هایم فکر می کنم و اینکه چه جهانی را برای آنها می خواهم و می فهمم که باید جای امید خود را در قلب خود حفظ کنم. ما نمی توانیم امیدوار باشیم که همه چیز می تواند تغییر کند و می توانیم دنیای بهتری بسازیم. بسیار دشوار و استرس زا است که به DC برگردید و بارها و بارها دستگیر شوید. من ترجیح می دهم در کنار خانواده در خانه بمانم ، اما همانطور که دوستم ملاچی گفت ، "هرگاه دانستید ، نمی توانید ندانید."

همیشه پس از حضور در دی سی بازگشت به خانه در جنگل ویسکانسین احساس خوبی دارد. امروز متوجه شدم که برگها با رسیدن پاییز تغییر رنگ می دهند. این باعث می شود که به چرخه های فصول ، چرخه زندگی ، چرخه های ایجاد تغییرات برای جهانمان بیندیشم. این به من یادآوری می کند که همه چیز یک دایره است و از تاریکی ، نور متولد می شود. این به من امید می دهد ، اما من همچنین می دانم که تغییر بدون کار واقعی از طرف ما اتفاق نخواهد افتاد. همانطور که امروز با مشکلات عظیم جهان روبرو هستیم ، می توانیم همزمان با الهام گرفتن از یکدیگر برای اعمال تغییر ، به یکدیگر امیدوار باشیم.

و امیدوارم که دنیای بهتری داشته باشم. می دانم که آسان نخواهد بود. من می دانم که ممکن است هیچ تغییری در نتیجه کارم نبینم ، اما همچنین می دانم که باید اقدامی انجام دهم و تلاش کنم تا در جهان تغییر ایجاد کنم. اقدام می تواند به ما کمک کند انسانیت خود را حفظ کنیم و این تنها گزینه ای است که داریم.

بنابراین، به جلو برویم

Joy First ، PhD ، Mount Horeb ، WI ، یک فعال صلح طولانی مدت است که در اقدامات مقاومت غیر خشونت آمیز مدنی علیه جنایات دولت ما سازمان می دهد و شرکت می کند. او با کمپین ملی برای مقاومت بدون خشونت ، ائتلاف ویسکانسین برای زمین زدن هواپیماهای بدون سرنشین و پایان دادن به جنگ و سایر گروه ها همکاری می کند.  Joyfirst5@gmail.com