آیا وقت آن زمان برای ممنوعیت بمب نیست؟

توسط لارنس سیتی ویتنر، PeaceVoice

اگرچه رسانه های گروهی در گزارش آن ناکام ماندند، اما اخیراً یک رویداد مهم در ارتباط با حل مشکل طولانی مدت مورد بحث در مورد آنچه باید در مورد سلاح های هسته ای انجام شود رخ داد. در 19 آگوست 2016، یک کمیته سازمان ملل متحد، به نام بی ضرر گروه کاری باز پایان، به توصیه رای داد به مجمع عمومی سازمان ملل متحد مبنی بر آغاز مذاکرات در سال 2017 در مورد معاهده ممنوعیت آنها.

برای اکثر مردم، این توصیه بسیار منطقی است. سلاح های هسته ای مخرب ترین وسایلی هستند که تا به حال ساخته شده اند. اگر از آنها استفاده شود - به عنوان دو مورد از آنها در سال 1945 برای نابودی جمعیت هیروشیما و ناکازاکی - بیش از سلاح های هسته ای 15,000 موجود در حال حاضر جهان را نابود خواهد کرد. با توجه به انفجار، آتش و رادیواکتیویته عظیم آنها، انفجار آنها تقریباً به تمام زندگی روی زمین پایان می دهد. تعداد معدودی از انسان‌هایی که جان سالم به در می‌برند، به آرامی و دردناک در زمین بایر سوخته و رادیواکتیو سرگردان خواهند بود. حتی انفجار تعداد کمی از سلاح‌های هسته‌ای از طریق جنگ، تروریسم یا حادثه، فاجعه‌ای با وسعت بی‌سابقه خواهد بود.

هر رئیس جمهور ایالات متحده از سال 1945، از هری ترومن تا باراک اوباما، جهان را از وحشت جنگ هسته ای هشدار داده است. زوج رونالد ریگان-شاید نظامی ترین آنها در میان آنها- بارها و بارها اعلام کرد: "یک جنگ هسته ای را نمی توان پیروز کرد و هرگز نباید در آن جنگید."

خوشبختانه هیچ مشکل فنی در خلع سلاح هسته ای وجود ندارد. از طریق معاهدات مذاکره شده و اقدام یکجانبه، خلع سلاح هسته ای، با راستی آزمایی، انجام شده است قبلا انجام شده است با موفقیت، تقریباً 55,000 سلاح هسته ای از 70,000 سلاح موجود در اوج جنگ سرد را از بین برد.

همچنین سایر عوامل کشتار جمعی جهان، زیستی و شیمیایی تسلیحات، قبلاً توسط توافقات بین المللی ممنوع شده است.

به طور طبیعی، پس، اکثر مردم فکر می کنند که ایجاد جهانی عاری از سلاح هسته ای ایده خوبی است. آ نظرسنجی 2008 در 21 کشور در سراسر جهان دریافتند که 76 درصد از پاسخ دهندگان طرفدار توافق بین المللی برای از بین بردن همه سلاح های هسته ای هستند و تنها 16 درصد با آن مخالف بودند. این شامل 77 درصد از پاسخ دهندگان در ایالات متحده است.

اما مقامات دولتی از XNUMX کشور مجهز به سلاح هسته‌ای تمایل دارند تا سلاح‌های هسته‌ای را ببینند - یا حداقل شان سلاح های هسته ای - کاملا متفاوت است. برای قرن‌ها، کشورهای رقیب برای تأمین آنچه «منافع ملی» خود می‌دانند، به شدت بر قدرت نظامی تکیه کرده‌اند. پس جای تعجب نیست که رهبران ملی به سمت توسعه نیروهای نظامی قدرتمند، مسلح به قوی ترین سلاح ها گرایش پیدا کرده اند. این واقعیت که با ظهور سلاح‌های هسته‌ای، این رفتار سنتی به نتیجه معکوس تبدیل شده است، تنها در آگاهی آنها نفوذ کرده است، که معمولاً در چنین مواقعی با فشارهای گسترده عمومی کمک می‌کند.

در نتیجه، مقامات ابرقدرت‌ها و افراد مختلف، در عین حال که به خلع سلاح هسته‌ای لبیک می‌گویند، همچنان آن را پروژه‌ای مخاطره‌آمیز می‌دانند. آنها با حفظ زرادخانه های هسته ای و آمادگی برای جنگ هسته ای بسیار راحت تر هستند. بنابراین، با امضای هسته ای معاهده عدم اشاعه در سال 1968، مقامات قدرت های هسته ای متعهد شدند که «مذاکرات را با حسن نیت در . . . معاهده خلع سلاح عمومی و کامل تحت کنترل شدید و مؤثر بین المللی». و امروز، نزدیک به نیم قرن بعد، آنها هنوز مذاکراتی را برای چنین معاهده ای آغاز نکرده اند. در عوض، آنها در حال حاضر در حال راه اندازی هستند دور دیگر در مسابقه تسلیحات هسته ای دولت آمریکا به تنهایی قصد دارد هزینه کند 1 تریلیون دلار در طول 30 سال آینده کل مجموعه تولید سلاح های هسته ای خود را بازسازی کند و همچنین سلاح های هسته ای جدید پرتاب شده از هوا، دریا و زمین بسازد.

البته، این هزینه هنگفت - به اضافه خطر مداوم فاجعه هسته‌ای - می‌تواند انگیزه قدرتمندی را برای دولتمردان فراهم کند تا به ۷۱ سال بازی با سلاح‌های روز قیامت پایان دهند و در عوض، به کار پایان دادن به چشم‌انداز شوم نابودی هسته‌ای بپردازند. . به طور خلاصه، آنها می توانند از رهبری کمیته سازمان ملل پیروی کنند و در واقع در مورد ممنوعیت سلاح های هسته ای به عنوان اولین گام در جهت لغو آنها مذاکره کنند.

اما، برای قضاوت بر اساس آنچه در گروه کاری باز سازمان ملل اتفاق افتاد، ممنوعیت تسلیحات هسته ای از طریق مذاکره محتمل نیست. قدرت‌های هسته‌ای که از آنچه ممکن است از مذاکرات کمیته بیرون بیاید ناراحت هستند تحریم شده آنها علاوه بر این، رای نهایی در آن كميته پيگيري مذاكرات منع 68 راي موافق و 22 مخالف و 13 راي ممتنع بود. اکثریت قوی طرفدار مذاکرات را کشورهای آفریقایی، آمریکای لاتین، کارائیب، آسیای جنوب شرقی و اقیانوس آرام تشکیل می دادند و چندین کشور اروپایی نیز به آنها ملحق شدند. اقلیت عمدتاً از کشورهای زیر چتر هسته‌ای ابرقدرت‌ها می‌آمدند. در نتیجه، به نظر می‌رسد که همان انشعاب در مجمع عمومی سازمان ملل متحد رخ دهد، جایی که قدرت‌های هسته‌ای هر کاری ممکن را برای جلوگیری از اقدام سازمان ملل انجام خواهند داد.

بنابراین، در مجموع، شکاف فزاینده ای بین قدرت های هسته ای و متحدان وابسته به آنها، از یک سو، و گروه بزرگتری از کشورها وجود دارد که از طفره رفتن های مکرر قدرت های هسته ای در مقابله با فاجعه هسته ای که تهدید به فرو بردن آن است، خسته شده اند. جهان. در این رقابت، قدرت‌های هسته‌ای از این مزیت برخوردارند، زیرا، وقتی همه چیز گفته شود و انجام شود، آنها این گزینه را دارند که به سلاح‌های هسته‌ای خود بچسبند، حتی اگر این به معنای نادیده گرفتن معاهده‌ای باشد که توسط اکثریت قاطع کشورها در سراسر جهان به تصویب رسیده است. به نظر می رسد تنها یک موضع غیرعادی قاطعانه از جانب کشورهای غیرهسته ای، همراه با قیام مردمی برانگیخته، مقامات قدرت های هسته ای را از خواب طولانی آنها به سوی فاجعه بیدار کند.