توسط ویکتور گروسمن، برلین بولتن برلین 143
مارس 25 2018.
ورنر، برادر من، شکار پرشور بود. تا زمان مرگ او، او در شرق آلمان زندگی می کرد، به نام جمهوری دموکراتیک دویچه و یا DDR (به انگلیسی GDR)، که 28 سال پیش ناپدید شد. برای سالهای زیادی آنجا هم آنجا بودم و آنجا بود که برادر من در چند سفر شکار به من با او بود. من روشن شدم که من هیچوقت مثل ایده تیراندازی یک گوزن، یک حیوان زیبا و زیبا نبودم. همانطور که برای گراز وحشی، موجودات به سختی خوش تیپ به چشم، اما از همتایان و فرزندان خود - من ایده از تیراندازی آنها را دوست ندارد. من تا حدودی از کنجکاوی رفتم، تا حدودی به خاطر فرصتی برای تماشای پرنده در هنگام تماشای شکار بودم.
ورنر چشمهای شگفتآور برای دزدیهای دور داشت، او با اسلحه اش مهارت داشت، اما با کلمات هم تلاش کرد تا من را متقاعد کند که با وجود مرگ و خونش، شکار ضروری بود. بدون دشمنان طبیعی (تا سال های اخیر، زمانی که بعضی از گرگ ها دوباره معرفی شدند)، تعداد زیادی از گوزن های بیش از حد رشد می کنند و هکتار جنگل جوان را ویران می کنند و بسیاری از گرده افشانی های وحشی می توانند بسیاری از زمین های سیب زمینی را خراب کنند. او اصرار داشت که تعداد آنها باید توسط افراد بررسی شود. این به این معنی نیست که شکارچیان سرگرم کننده هیجان زده در حالی که همه چیز را نقل مکان کرد، اما ادعا کرد، ارتقاء به شدت برنامه ریزی شده خود را توجیه کرده است.
من گمان می کنم که حتی این منطق باعث خشم گیاهخواران و گیاهخواران می شود و من بحث نمی کنم. اما جنبه جالب توجه من سیستمی بود که بسیاری آن را محدودیت آزادی می دانند و برای چنین کشوری تحت نظارت کمونیست ها مشخص است. سلاح و مهمات به شدت کنترل می شد. اسلحه ها اگرچه مالک خصوصی بودند ، اما در کلوپ های شکار ذخیره می شدند که معمولاً به خانه و ایستگاه جنگلبان متصل بودند. برای دریافت مجوز به عنوان اعضای باشگاه ، شکارچیان باید در کلاس ها شرکت می کردند و در امتحانات شناسایی حیات وحش ، اجتناب از ظلم یا بی توجهی غیر ضروری ، توانایی تیراندازی - و برخی از قوانین قدیمی قدیمی برای شکارچیان ، که قبلاً به اشراف یا افراد ثروتمند محدود می شدند. اسلحه ها باید برداشته می شدند و بر اساس یک سیستم توافق شده ، که حاکم کدام فصول و کدام حیوانات برای شکار مناسب هستند و کدامها مناسب نیستند ، برمی گردند: حیوانات بیمار ، بله ، به عنوان مثال ، اما نه با بچه های حشره یا خروس های وحشی با فرزندان . قوانین سختگیرانه بود. هر گلوله باید حساب شود ، چه ضربه و چه از دست دادن!
قوانین مربوطه برای باشگاه های تیراندازی مجاز بودند. مدارس و مجوزها مورد نیاز بود، سلاح ها در منزل نگهداری نشد، اما در باشگاه ها، مهمات تقسیم شده بود و باید به آنها داده شود.
بله، این ها در واقع محدودیت های آزادی بودند و به احتمال زیاد توضیحاتی در رابطه با جنگلداری یا ورزش نبودند، اما همچنین به لحاظ سیاسی، بدون سلاح غیر مجاز در دستان احتمالا مظنون بودند. و کسانی که برای افراد مسن هم مجاز بودند، نیز به وظیفه رسمی خود محدود می شدند.
این به یاد می آورد که در عوض دلایل اینکه بعضی از آمریکایی ها با کنترل یا محدودیت حتی در مورد حمله به سلاح ها مخالفت کنند، قطعا برای شکار یا ورزش خرید نمی کنند و یا برای محافظت از دزدان دریایی. هنگامی که برخی از طرفداران NRA، پوسترهایی را اعلام می کنند که "ARP-15's POWER را مردم" می توانیم به راحتی حدس بزنیم چه نوع افراد و چه نوع قدرت. نه، مجموعه ای از تسلیحات تهاجمی آنها نه تنها برای تیراندازان، فیزاسیون ها و یا تیراندازی های هدف قرار دارند.
قوانین سختگیرانه سلاح در مورد شکار ورنر ، بدون شک محدودیتی در آزادی های او - البته اصلاحیه دوم نیز وجود نداشت - همچنین به این معنی بود که عملا هیچ کشته ای در اثر تیراندازی و حتی یک تیراندازی دسته جمعی در مدارس یا هرجای دیگر رخ نداد - حتی به عنوان در جریان تغییر رژیم ، که در سالهای 1989-1990 بدون هیچ خونریزی رخ داد ، معلوم شد.
آیا قوانین بیش از حد سختگیرانه بودند؟ برادر من عاشق شکار من هرگز از محدودیت های حقوق شکار خود شکایت نمی کند (قوانینی که در حال حاضر دیگر اعمال نمی شود). به هر حال، او یک معلم بود، که هرگز در یک کلاس در یک اسلحه خواب ندیده بود. مرگ او، قبل از 65، به علت شك و تردید و یا تاسف نیست، اما تقریبا به طور قطعی، به اعتیاد او به سیگارها، استفاده كاملا كنترل نشده بود. نه شکارچی، تیرانداز ورزشی و نه سیگاری، باید قضاوت کنم.
