توسط دیوید سوانسون بیایید دموکراسی کنیم.
با الهام از جنبش ماده سیاه زندگی، شهر شارلوتسویل، وای، شورای شهر رای دادند تا مجسمه اعتراضی رابرت لی (و اسب او که هرگز از آن نگذشته بود) را از لی پارک حذف کند و نامش را تغییر نام دهد و دوباره طراحی کند پارک
مجسمه این غیر شارلوتسویلین در طی دهه 1920 در هوی و هوس فردی بسیار ثروتمند و نژادپرست در یک پارک مخصوص سفیدپوشان گذاشته شده بود. بنابراین ، برای رأی دادن به یک دولت نماینده ، پیروی از یک فرایند مشورتی بسیار عمومی با ورودی گسترده و متنوع از ساکنان شهر - اگر نه چیز دیگری - قدمی به سوی دموکراسی است.
فکر می کنم خیلی بیشتر هم باشد. در اینجا دو موضوع در معرض خطر است ، هیچ یک از آنها از گذشته گذشته نیست. یکی نژاد است. دیگری جنگ است.
پس از رای شورای شهر، دو نامزد جمهوریخواه برای کوری استوارت و دنور ریگلمن فرماندار اظهار شده خشم آنها "شما نمی توانید تاریخ را اصلاح کنید. فقط ستمگران تلاش می کنند تاریخ را پاک کنند. این برابر است با تقبیح میراث شخصی شما. برای جلوگیری از این خرابکاری های تاریخی ، هم اکنون و هم به عنوان فرماندار هر کاری که لازم باشد را انجام خواهم داد. ما باید برای محافظت از میراث ویرجینیا بجنگیم. " وی ادامه داد: "این حمله مداوم دموکرات ها به تاریخ و میراث ویرجینیا غیر قابل قبول است. من به عنوان فرماندار ، از یادگارهای میراثمان محافظت خواهم کرد ، اما نه فقط مربوط به جنگ داخلی ، مواظب تو باشم. . . . آنها نه تنها با تعدادی از قوانین ویرجینیا در تضاد هستند ، بلکه به صورت کهنه سربازان از هر درگیری تف می کنند - هیچ یادآوری ایثارگری توسط هر جانباز برای هر گونه درگیری نباید توسط پلیس اندیشه لیبرال پاره شود. " ریگلمن
اکنون ، شارلوتزویل قرن هاست که اینجاست. این بناهای تاریخی بسیار کمی دارد که تقریباً همه آنها برای سازندگان جنگ است. جورج راجرز کلارک سوار بر اسب است و برای شرکت در نسل کشی به راه می افتد. لوئیس و کلارک در حال کاوش هستند ، ساکاگاوا مانند سگ در کنار آنها زانو زده است. مجسمه های غول پیکر سوارکاری رابرت ای لی و همچنین توماس "استون وال" جکسون ، به علاوه سرباز سنتی عمومی کنفدراسیون وجود دارد. بنای یادبودی برای قتل 6 میلیون آسیای جنوب شرقی در جنگ ویتنام وجود دارد. در UVA ، دو مجسمه وجود دارد ، یکی از توماس جفرسون ، یکی از خلبانانی که در جنگ کشته شده است. و این در مورد آن است. بنابراین ، تقریباً تمام تاریخ شارلوتزویل ، خوب و بد و بی تفاوت ، از دست رفته است.
کجا هستند همه دانشگاهیان بزرگ و هنرمندان و فعالان حقوق مدنی و محیط بانان و مجریان و شاعران و افراد برجسته و لغو قانون و ورزشکاران؟ برای کجا ، ملکه شارلوت کجاست (مدتهاست که شایعه شده است ، به طور دقیق یا نه ، نژاد آفریقایی دارد)؟ تاریخ بومیان آمریکایی که بدون خراب کردن آب و هوای زمین در اینجا زندگی می کردند ، کجاست؟ تاریخ آموزش ، صنعت ، بردگی ، تفکیک ، طرفداری از صلح ، روابط خواهر و شهر ، استقبال از پناهندگان کجاست؟ زنان ، کودکان ، پزشکان ، پرستاران ، تجار ، افراد مشهور ، بی خانمان کجا هستند؟ پلیس یا معترضین کجا هستند؟ آتش نشانان کجا هستند؟ نوازندگان خیابانی کجا هستند؟ گروه دیو متیوز کجاست؟ جولیان باند کجاست؟ ادگار آلن پو کجاست؟ ویلیام فاکنر کجاست؟ جورجیا اوکیف کجاست؟ می توان برای همیشه ادامه داد.
ادعاهای "پاک کردن تاریخ" مضحک است. انتخاب برای بزرگداشت و به یاد آوردن پاره هایی از تاریخ ، تمام کارهایی است که در هنگام افزودن ، برداشته شدن یا تعویض بنای یادبود برای دیگران - یا هنگامی که بر جای مانده اند ، انجام می شود. بیشتر تاریخ همیشه در فضاهای عمومی ما یادگار باقی نمی ماند. افزودن یادبودهای جدید در حالی که لی و جکسون را سر جای خود نگه داشته اید ، باز هم به معنای حمایت از آنچه بناهای تاریخی لی و جکسون با یکدیگر ارتباط دارند خواهد بود. و تصمیم برای ترک جکسون در آنجا این کار را انجام می دهد. این اصولاً با دو چیز ارتباط برقرار می کند: نژادپرستی و جنگ. جدا از هنر مجسمه سازی ، جدا از شخصیت سربازان کشته شده ، اینها اظهارات نژادپرستی و جنگ است. و مهم است.
کشوری که می تواند کسی مانند جفرسون Beauregard Sessions III را تشکیل دهد، دادستان کل آن مبارزه مداوم با نژادپرستی است. نمادها که برای دهه ها برای نژادپرستی ایستاده اند، نماد جنگی برای مبارزه با حق گسترش بردگی، اگر بخواهیم حرکت کنیم، باید کنار گذاشته شود.
کشوری که به افرادی مانند استیو بانون قدرت می بخشد با محدودیت تاریخ به جنگ مشکل دارد. بانون ادعا می کند که تاریخ چرخه هایی را پشت سر می گذارد ، هر یک با جنگی بدتر از جنگ قبلی ، و یک جنگ جدید در گوشه و کنار آغاز شده است. (و اگر تاریخ اجباری نباشد ، بانون امیدوار است كه تلاش خود را برای تسهیل امر اجتناب ناپذیر انجام دهد).
مضامین اجباری برای خوانندگان حزبی: پیشگام توسعه نظامیان در طی هشت سال گذشته، نیازی به گفتن نیست، آقای ناصری به نام باراک اوباما بوده است.
بیشتر تاریخ شارلوتزویل جنگ نبوده است. هیچ چیز اجتناب ناپذیر یا طبیعی و باشکوهی در جنگ وجود ندارد. اکثر قریب به اتفاق جنگ های ایالات متحده هیچ یادبودی از شارلوتزویل ندارند. تمام تلاش های محلی و ایالات متحده برای صلح هیچ اعتباری در شارلوتزویل ندارد. برخی پیشنهاد می کنند که پارک های بازطراحی شده شامل برخی از پارک ها باشد نشانه از آرمان ها و مبارزه برای صلح. این، من فکر می کنم، پیشرفت خواهد بود.
