نوشته مدیا بنیامین CODEPINK، ممکن است 17، 2022
در 16 می، دولت بایدن اعلام کرد اقدامات جدید برای "افزایش حمایت از مردم کوبا". آنها شامل کاهش محدودیت های سفر و کمک به آمریکایی های کوبایی تبار برای حمایت و ارتباط با خانواده های خود بودند. با توجه به اینکه اکثر تحریم‌های آمریکا علیه کوبا همچنان پابرجا هستند، آنها یک گام رو به جلو اما یک قدم کوچک هستند. همچنین سیاست مضحک دولت بایدن در تلاش برای منزوی کردن کوبا، و همچنین نیکاراگوئه و ونزوئلا، از بقیه نیمکره کره زمین با کنار گذاشتن آنها از اجلاس آتی قاره آمریکا که در ژوئن در لس آنجلس برگزار می شود، وجود دارد.
این اولین بار از زمان گردهمایی افتتاحیه آن در سال 1994 است که این رویداد که هر سه سال یک بار برگزار می شود، در خاک ایالات متحده برگزار می شود. اما به‌نظر می‌رسد دولت بایدن به‌جای گردآوری نیمکره غربی، قصد دارد آن را با تهدید به حذف سه کشوری که مطمئناً بخشی از قاره آمریکا هستند، جدا کند.
برای ماه‌ها، دولت بایدن اشاره می‌کرد که این دولت‌ها کنار گذاشته خواهند شد. آنها تاکنون به هیچ یک از جلسات تدارکاتی دعوت نشده اند و کمتر از یک ماه دیگر به اجلاس سران باقی مانده است. برایان نیکولز، دستیار وزیر امور خارجه آمریکا گفت: در حالی که جن ساکی، سخنگوی سابق کاخ سفید و ند پرایس، سخنگوی وزارت امور خارجه، تکرار کرده اند که «هیچ تصمیمی» گرفته نشده است. مصاحبه در تلویزیون کلمبیا کشورهایی که به دموکراسی احترام نمی گذارند دعوت نامه دریافت نخواهند کرد.
طرح بایدن برای انتخاب و انتخاب کشورهایی که می توانند در اجلاس شرکت کنند، آتش بازی های منطقه ای را به راه انداخته است. برخلاف گذشته، زمانی که ایالات متحده برای تحمیل اراده خود بر آمریکای لاتین کار ساده‌تری داشت، امروزه احساس استقلال شدیدی به وجود می‌آید، به‌ویژه با ظهور مجدد دولت‌های مترقی. عامل دیگر چین است. در حالی که ایالات متحده هنوز حضور اقتصادی بزرگی دارد، چین حضور دارد پیشی گرفت ایالات متحده به عنوان شریک تجاری شماره یک، به کشورهای آمریکای لاتین آزادی بیشتری می دهد تا با ایالات متحده سرپیچی کنند یا حداقل حد وسطی بین این دو ابرقدرت ایجاد کنند.
واکنش نیمکره ای به حذف سه کشور منطقه ای بازتابی از این استقلال است، حتی در میان کشورهای کوچک حوزه کارائیب. در واقع، اولین سخنان سرکشی از سوی اعضای گروه بود 15- ملت جامعه کارائیب، یا Caricom، که تهدید به تحریم قله. سپس مانوئل لوپز اوبرادور، رئیس‌جمهور مکزیک، سنگین‌وزن منطقه‌ای آمد، که وقتی مردم را در سرتاسر قاره متحیر کرد و خوشحال کرد. اعلام کرد که اگر از همه کشورها دعوت نمی شد، او شرکت نمی کرد. روسای جمهور از بولیوی و عمقبه زودی با اظهارات مشابه دنبال شد.
دولت بایدن خود را در تنگنا قرار داده است. یا از موضع خود عقب نشینی می کند و دعوت نامه ها را صادر می کند و به سیاستمداران راستگرای آمریکایی مانند سناتور مارکو روبیو به دلیل "نرم بودن نسبت به کمونیسم" گوشت قرمز می اندازد، یا محکم می ایستد و خطر سقوط نشست سران و نفوذ ایالات متحده در منطقه را به خطر می اندازد.
شکست بایدن در دیپلماسی منطقه ای با توجه به درسی که بایدن به عنوان معاون رئیس جمهور در زمانی که باراک اوباما با معضل مشابهی مواجه شد، می گرفت، غیرقابل توضیح تر است.
سال 2015 بود که پس از دو دهه کنار گذاشتن کوبا از این اجلاس ها، کشورهای منطقه پای جمعی خود را گذاشتند و خواستار دعوت از کوبا شدند. اوباما باید تصمیم می گرفت که آیا از جلسه صرف نظر کند و نفوذ خود را در آمریکای لاتین از دست بدهد یا برود و با پیامدهای داخلی مبارزه کند. تصمیم گرفت برود.
من آن اجلاس سران را به خوبی به یاد می‌آورم، زیرا در میان گروه خبرنگارانی بودم که برای گرفتن صندلی جلویی تلاش می‌کردند، زمانی که رئیس‌جمهور باراک اوباما مجبور شد به استقبال رائول کاسترو، رئیس‌جمهور کوبا، که پس از کناره‌گیری برادرش فیدل کاسترو، به قدرت رسید، سلام کند. دست دادن مهم، اولین تماس بین رهبران دو کشور در دهه‌های اخیر، نقطه اوج این اجلاس بود.
اوباما نه تنها موظف بود که با کاسترو دست بدهد، بلکه باید به درس تاریخ طولانی گوش می داد. سخنرانی رائول کاسترو بازگویی بلامانع از حملات گذشته ایالات متحده به کوبا بود – از جمله اصلاحیه پلات در سال 1901 که کوبا را تحت الحمایه مجازی ایالات متحده قرار داد، حمایت ایالات متحده از دیکتاتور کوبا، فولخنسیو باتیستا در دهه 1950، تهاجم فاجعه بار 1961 به خلیج خوک ها و زندان رسوایی ایالات متحده در گوانتانامو. اما کاسترو به پرزیدنت اوباما نیز لطف داشت و گفت که او در این میراث مقصر نیست و او را "مردی صادق" با ریشه فروتن خواند.
این دیدار با آغاز عادی سازی روابط دو کشور، عصر جدیدی را بین ایالات متحده و کوبا رقم زد. این یک برد برد بود، با تجارت بیشتر، مبادلات فرهنگی بیشتر، منابع بیشتر برای مردم کوبا، و کوباهای کمتری که به ایالات متحده مهاجرت کردند. این دست دادن منجر به دیدار واقعی اوباما از هاوانا شد، سفری به قدری خاطره انگیز که هنوز هم لبخند بزرگی را بر چهره کوبایی های جزیره می آورد.
سپس دونالد ترامپ آمد که از اجلاس بعدی قاره آمریکا صرف نظر کرد و تحریم‌های شدید جدیدی را اعمال کرد که اقتصاد کوبا را به‌ویژه زمانی که کووید آسیب دید و صنعت توریست را خشک کرد، از هم پاشید.
تا همین اواخر، بایدن به جای بازگشت به سیاست تعامل برد-برد اوباما، از سیاست‌های کاهش و سوزاندن ترامپ پیروی می‌کرد که به کمبود شدید و بحران مهاجرتی جدید منجر شد. اقدامات 16 مه برای گسترش پروازها به کوبا و از سرگیری الحاق خانواده مفید است، اما برای نشان دادن تغییر واقعی در سیاست کافی نیست - به خصوص اگر بایدن اصرار داشته باشد که اجلاس سران را "فقط با دعوت محدود" تشکیل دهد.
بایدن باید به سرعت حرکت کند. او باید همه کشورهای قاره آمریکا را به اجلاس دعوت کند. او باید دست هر رؤسای دولتی را بفشارد و مهمتر از آن، در بحث‌های جدی در مورد مسائل سوزان نیمکره مانند رکود اقتصادی بی‌رحمانه ناشی از همه‌گیری، تغییرات آب و هوایی که بر عرضه مواد غذایی تأثیر می‌گذارد، و خشونت وحشتناک با اسلحه شرکت کند. که به بحران مهاجرت دامن می زنند. در غیر این صورت، #RoadtotheSummit بایدن، که دسته توئیتر اجلاس است، تنها به بن بست می انجامد.
مدیا بنجامین یکی از بنیانگذاران گروه صلح CODEPINK است. او نویسنده ده کتاب است، از جمله سه کتاب در مورد کوبا - بدون ناهار رایگان: غذا و انقلاب در کوبا، سبز شدن انقلاب، و صحبت درباره انقلاب. او عضو کمیته راهبری ACERE (اتحاد برای تعامل و احترام کوبا) است.
