مجسمه شرمان یکی از گوشه های جنوبی پارک مرکزی (با کلمبوس بر روی یک چوب دیگر قرار دارد) را متصل می کند:
کتاب جدید متیو کار ، ارواح شرمن: سربازان ، غیرنظامیان و راه جنگ آمریکا، به عنوان "یک تاریخچه نظامی ضد ستیزه جویی" ارائه شده است - یعنی نیمی از آن تاریخچه رفتار ژنرال ویلیام تکومسه شرمن در طول جنگ داخلی ایالات متحده است و نیمی از آن تلاشی برای ردیابی پژواک های شرمن از طریق جنگ های بزرگ ایالات متحده تا در حال حاضر ، اما بدون هیچ گونه عاشقانه یا ستایش از قتل یا هر گونه شیفتگی با فن آوری و یا تاکتیک. همانطور که امروزه تاریخ بردگی بدون هیچ علاقه خاصی به بردگی نوشته می شود ، تاریخ جنگ نیز باید مانند این یکی از منظری که از آن گذشته است ، نوشته شود ، حتی اگر سیاست های عمومی ایالات متحده هنوز از آن منظر انجام نشده باشد.
آنچه بیشترین توجه من را در این تاریخ به خود جلب می کند ، متکی به واقعیتی است که در آن ذکر نشده است: جنوب سابق امروز قوی ترین پشتیبانی مردمی را از جنگ های ایالات متحده فراهم می کند. مدتهاست که جنوب خواسته و هنوز هم می خواهد آنچه را که ژنرال شرمن در آن انجام داده است - در درجه بسیار کمتری - به سرزمین های خارجی انجام دهد.
آنچه بیشتر از همه در مورد نحوه ارائه این تاریخ باعث آزار و اذیت من می شود این واقعیت است که هر قساوتی که شرمان به جنوب وارد کرده قبل و بعد از آن به بومیان آمریکا XNUMX برابر وارد شده است. کارر به دروغ بیان می کند که حمله های نسل کشی یکی از ویژگی های جنگ های بومیان آمریکا قبل از آمدن اروپایی ها بود ، در حالی که در واقع جنگ کامل با تخریب کامل یک استعمار بود. کار ، اردوگاه های کار اجباری را به کوبای اسپانیا و نه جنوب غربی آمریکا ردیابی نمی کند ، و او جنگ بر روی فیلیپین را به عنوان اولین جنگ ایالات متحده پس از جنگ داخلی توصیف می کند ، پس از کنوانسیونی که جنگ با بومیان آمریکا به حساب نمی آید (ذکر نام آنتی اتام "تنها فاجعه بارترین روز در تمام جنگهای ایالات متحده" در کتابی که شامل هیروشیما است). اما ، به نظر من ، انعکاس این اعتقاد است که بومیان به حساب نمی آیند که ما را به سمت تمرکز شرمن به سمت دریا سوق می دهد ، حتی اگر عراق ، افغانستان و غزه با اسلحه هایی که برای قبایل هندی نامگذاری شده است نابود می شوند. شرمن نه تنها به مردم عام جورجیا و کارولیناها که در راه رسیدن به گلدزبورو بودند حمله کرد - جایی که بعداً ارتش آمریکا بمب های هسته ای می اندازد (که خوشبختانه منفجر نشد) - بلکه توجیهات مفصلی را به صورت مکتوب ارائه داد ، چیزی که انتظار می رود از یک حمله سفید پوستان به طور کلی.
آنچه بیشتر مرا مجذوب خود می کند این احتمال است که امروز جنوب می تواند با شناخت قربانیان شرمن در قربانیان جنگ ها و اشغال های آمریکا به مخالفت با جنگ بپردازد. در اشغال جنوب در شمال بود که ارتش ایالات متحده ابتدا به دنبال جلب ذهن و ذهن بود ، ابتدا با بمب های دست ساز به شکل مین های دفن شده در جاده ها روبرو شد ، ابتدا از تشخیص مبارزان از غیر جنگنده ها صرف نظر کرد ، ابتدا به طور گسترده و رسمی آغاز شد (در Lieber Code) ادعا كرد كه ظلم بيشتر در واقع مهرباني بود ، زيرا جنگ را سريعتر به پايان مي رساند ، و ابتدا با استفاده از زباني كه آن (شمال) كاملاً قانع كننده است ، اما قربانيان آن (جنوب) فاسد و جامعه پاتو ، از خود در برابر اتهامات جنايات جنگي دفاع كردند. . شرمن مجازات جمعی و تعرضات روحی را به کار برد که فکر می کنیم "شوک و هیبت" است. تضمین های شرمن به شهردار آتلانتا مبنی بر اینکه منظور او خوب بوده و در تمام کارهایی که انجام داده است ، شمال را قانع می کند اما جنوب را توجیه نمی کند. توضیحات ایالات متحده در مورد تخریب عراق آمریکایی ها را ترغیب می کند و هیچکس دیگر.
شرمن معتقد بود که شیطنت او جنوب را در برابر جنگ قرار خواهد داد. وی گفت ، "هزاران نفر ممكن است نابود شوند ، اما آنها اكنون فهمیده اند كه جنگ معنای دیگری غیر از جلال و غرور بیهوده دارد. اگر صلح هرگز به سود آنها سقوط کند ، آنها دیگر هرگز جنگ را دعوت نخواهند کرد. " برخی تصور می کنند این تاثیری است که ارتش آمریکا امروز بر ملت های خارجی دارد. اما آیا عراقی ها آرامش بیشتری پیدا کرده اند؟ آیا جنوب ایالات متحده در فعالیت صلح پیشگام است؟ هنگامی که شرمن به خانه ها حمله کرد و نیروهایش "بازجویی های بیشتر" را انجام دادند - گاهی اوقات تا سر حد مرگ ، گاهی کوتاه متوقف شد - قربانیان افرادی بودند که مدتها از زمین دور شده بودند ، اما افرادی که ممکن است بتوانیم آنها را "مردم" بشناسیم. آیا این ممکن است به ما کمک کند تا به همان شاهکار ذهنی با ساکنان کنونی آسیای غربی دست پیدا کنیم؟ جنوب ایالات متحده مملو از بناهای یادبود سربازان کنفدراسیون است. آیا عراقی که مقاومت های امروز را 150 سال بعد جشن می گیرد همان چیزی است که کسی می خواهد؟
هنگامی که ارتش ایالات متحده شهرهای ژاپنی را به زمین بسوزاند، سردبیر آن بود قانون آتلانتا که به نقل از کار نوشت: "اگر لازم باشد ، شهرهای ژاپن یک به یک در خاکستر سیاه سوخته اند ، که ما می توانیم انجام دهیم و خواهیم خواست." رابرت مک نامارا گفت که ژنرال کورتیس لمی در مورد همان کاری که شرمان انجام داده فکر می کرده است. ادعای شرمن مبنی بر اینکه جنگ به سادگی جهنم است و نمی توان آن را متمدن کرد ، از آن زمان استفاده شده است و از آن زمان برای توجیه ظلم و ستم بیشتر ، حتی در حالی که یک حقیقت عمیق را در آن پنهان کرده بود ، مورد استفاده قرار گرفت: برای از بین بردن جنگ.
ایالات متحده در حال حاضر با هواپیماهای بدون سرنشین، از جمله کشتن شهروندان ایالات متحده، از جمله کشتن کودکان، از جمله کشته شدن کودکان شهروند آمریکایی، را می کشد. این احتمالا از روزهای شرمن به این شهروندان خود حمله نکرده است. شاید زمان آن باشد که برای جنوب دوباره دوباره صعود کند، نه انتقام، بلکه درک، پیوستن به طرف قربانیان و گفتن نه به حملات بیشتر به خانواده ها در خانه هایشان، و نه به این ترتیب، به آنچه که جنگ تبدیل شده است.
