دموکراتیک کردن موسسات اقتصادی بین المللی (WTO، IMF، IBRD)

(این بخش 48 از بخش World Beyond War کتاب سفید سیستم امنیتی جهانی: جایگزینی برای جنگ. ادامه به ماقبل | پیروی بخش.)

اقتصاد جهانی توسط سه نهاد اداره ، تأمین مالی و تنظیم می شود - The سازمان تجارت جهانی (WTO)، صندوق بین المللی پول (IMF)، و بانک بین المللی برای بازسازی و توسعه (IBRD؛ "بانک جهانی"). مشکل این سازمان ها این است که آنها غیردموکراتیک هستند و به کشورهای ثروتمند در برابر ملت های فقیر تر کمک می کنند، به طور نامحدود محدودیت های محیط زیست و حمایت از کار، و عدم شفافیت، مانع پایداری، و تشویق منابع استخراج و وابستگی. هیئت مدیره انتخابی غیرقانونی و غیرقابل قبول سازمان تجارت جهانی می تواند قوانین کار و محیط زیست ملل را از بین ببرد و مردم را به علت استثمار و تخریب محیط زیست آسیب پذیر سازد.

جهانی شدن خود مسئله نیست - این تجارت آزاد است. مجتمع نخبگان دولتی و شرکت های فراملیتی که این نهادها را کنترل می کنند، توسط ایدئولوژی بنیادگرایی بازار یا "تجارت آزاد" هدایت می شود که موجب می شود که تجارت یک طرفه که ثروت از فقرا به ثروتمندان منتقل می شود. سیستم های حقوقی و مالی این مؤسسات ایجاد و اعمال می کنند و اجازه می دهند صادرات صنعت به مناطق آلودگی در کشورهایی که کارگران را مجبور به سازماندهی برای دستمزد مناسب، بهداشت، ایمنی و حفاظت از محیط زیست می کنند، سرکوب کند. کالاهای تولیدی به کالاهای مصرفی به کشورهای توسعه یافته صادر می شود. هزینه ها به فقرا و محیط جهانی بیرون می آیند. همانطور که کشورهای کمتر توسعه یافته در این رژیم عمیقا به بدهی رسیده اند، آنها مجبور هستند برنامه های ریاضت اقتصادی صندوق بین المللی پول را بپذیرند و شبکه های ایمنی اجتماعی خود را از بین ببرند و یک طبقه از کارگران ناتوان و فقیر را برای کارخانه های متعلق به شمال بکشند. رژیم همچنین بر کشاورزی تاثیر می گذارد. حوزه هایی که باید برای مردم رشد کند، در عوض گل هایی را برای تجارت گل گاوز در اروپا و آمریکا به وجود می آورد و یا آنها توسط نخبگان گرفته می شوند، کشاورزان معیشتی از آن خارج می شوند و آنها ذرت یا گاو را برای صادرات به شمال جهان فقرا به شهرهای بزرگ رفته اند و در صورت خوشبختی در کارخانه های سرکوبگر که کالاهای صادراتی را پیدا می کنند، کار می کنند. بی عدالتی از این رژیم خشمگین می کند و خواستار خشونت های انقلابی می شود که پس از سرکوب پلیس و نظامی فرا می خواند. پلیس و نظامی اغلب در سرکوب جمعیت توسط ارتش ایالات متحده آمریکا آموزش دیده اند "موسسه نیمکره غربی برای همکاری امنیتی" (قبلا "مدرسه آمریکایی ها"). در این موسسه آموزش شامل رزمی پیشرفته، عملیات روانی، اطلاعات نظامی و تاکتیک های کماندوی است.^note48 همه اینها بی ثبات است و ناامنی بیشتری در جهان ایجاد می کند.

این راه حل نیاز به تغییرات سیاسی و بیداری اخلاقی در شمال دارد. اولین حرکت آشکار، توقف آموزش پلیس و ارتش برای رژیم های دیکتاتوری است. دوم، هیئت های اداری این موسسات مالی بین المللی باید دموکراتیک شوند. آنها اکنون تحت سلطه کشورهای صنعتی صنعتی شمال است. سوم، سیاست های "تجارت آزاد" به اصطلاح باید با سیاست های تجارت منصفانه جایگزین شود. همه اینها نیازمند تغییر اخلاقی است، از خودخواهی در مصرف کنندگان شمالی که اغلب تنها ارزان ترین کالاهای ممکن را بدون در نظر گرفتن رنج می برند، به معنای همبستگی جهانی و تحقق آن است که آسیب به اکوسیستم ها در هر نقطه، دارای پیامدهای جهانی است برای شمال، بیشتر بدیهی است از لحاظ بدتر شدن شرایط آب و هوایی و مشکلات مهاجرت که به مرزهای نظامی تبدیل می شود. اگر افراد بتوانند در کشور خودشان از یک زندگی شایسته اطمینان داشته باشند، احتمالا سعی در مهاجرت غیر قانونی نخواهند داشت.

(ادامه به ماقبل | پیروی بخش.)

ما می خواهیم از تو بشنویم! (لطفا نظرات زیر را به اشتراک بگذارید)

چطور این را انجام دادید؟ شما در مورد گزینه های جنگ به طور متفاوت فکر کنید؟

چه چیزی اضافه می کنید، یا تغییر دهید، یا در مورد این سوال؟

برای کمک به مردم بیشتر در مورد این گزینه ها برای جنگ چه چیزی می توانید انجام دهید؟

چگونه می توان اقدام کرد تا این جایگزین را به یک واقعیت تبدیل کند؟

لطفا این مطالب را به طور گسترده ای به اشتراک بگذارید!

پست های مرتبط

سایر پست های مربوط به "مدیریت اختلافات بین المللی و مدنی"

دیدن جدول کامل محتویات برای سیستم امنیتی جهانی: جایگزینی برای جنگ

یادداشت:
48. با مطالعه زیر پشتیبانی می شود: Bove، V.، Gleditsch، KS، & Sekeris، PG (2015). وابستگی اقتصادی و مداخله شخص ثالث "نفت بالای آب". مجله حل تعارض. یافته های اصلی عبارتند از: دولت های خارجی 100 برابر بیشتر احتمال دارد که در جنگ های داخلی مداخله کنند ، درصورتی که کشور در حال جنگ دارای ذخایر زیادی نفتی باشد. اقتصادهای وابسته به نفت به جای تأکید بر دموکراسی ، از ثبات استقبال کرده و از دیکتاتورها حمایت می کنند. (بازگشت به مقاله اصلی)