فرمانده

توسط رابرت کوهلر عجایب معمولی

شاید این عبارت «قوماندان ارشد» است - که بهترین شیوه های بی نظیر متعالی و وحشت های ناخوشایند را در فصل انتخابات 2016 و کسب و کار به طور معمول دنبال می کند.

من نمی خواهم کسی فرمانده کلیدی را انتخاب کند: نه غضبناک و عرفان عرفانی، نه عکاس هنری کیسینجر و عکاس لیبی. سوراخ بزرگ این دموکراسی کاندید نیست؛ این پایه و اساس است، اعتقاد بر این است که بقیه جهان دشمن بالقوه ما است، که جنگ با کسی همیشه اجتناب ناپذیر است و تنها یک ارتش قدرتمند ما را حفظ خواهد کرد.

در یک میلیون راه، ما این مفهوم را از بین برده ایم و یا از طریق آگاهی از وابستگی انسانی جهانی و خطر سیاره ای مشترک از فروپاشی زیست محیطی، فراتر از آن است. بنابراین هر زمان که فردی از رسانه ها می شنویم، «فرمانده کل قوا» را به بحث می اندازیم - همیشه به صورت سرزده و بدون سوال - آنچه که می شنوم، پسرانی هستند که در جنگ بازی می کنند. بله، ما جنگ را به طور واقعی نیز راه می یابیم، اما هنگامی که مردم از فرماندهی بعدی خود دعوت به همکاری در این فرایند می کنند، این جنگ وطن پرستانه ترین و شگفت انگیز ترین آن است: تمام شکوه و عظمت و شلیک ISIS در موصل.

"در مورد ایمنی ما در اینجا؟" بری ویلیامز از ژنرال بری مک کافی در MSNBC خواسته بود شب دیگر، همانطور که آنها در مورد افتضاح تروریسم و ​​نیاز به بمبی کردن افراد بد با وجود وجود داشتند. من سرحال بودم چه مدت می توانند این فروش را ادامه دهند؟

ایمنی ما به مراتب بیشتر تحت تاثیر این واقعیت است که ما نظامی داریم و نه هیچ دشمنی که ارتش ادعا می کند جنگ می کند، بلکه در حقیقت ایجاد آن است، زیرا آسیب های غیرمستقیم بی پایان، غیرنظامیان، غیرنظامیان مرده و مصدوم را خنثی می کند.

حقیقت اساسی در مورد جنگ این است: دشمنان همیشه در یک طرف هستند. صرف نظر از اینکه چه کسی برنده است، مهم است که جنگ خود ادامه یابد. فقط از ارتش-صنعتگران بپرسید.

تنها رهبر فرماندهی که می خواهم به آن رای بدهم، کسی است که این عنوان را به مورخان تبدیل می کند و گریه می کند که جنگ یک بازی قدیمی و غول پیکر است و اکنون پنج هزار ساله به عنوان مقدس ترین فعالیت هایی که یک ( مرد) انسان می تواند درگیر شود. ما به فرمانده ای احتیاج داریم که بتواند ما را فراتر از سن امپراتوری و بازی های فریبنده ای که در حال کشتن این سیاره هستند هدایت کند.

"درباره ایمنی ما در اینجا چیست؟"

هنگامی که براون ویلیامز این سوال را به عموم مردم سوق داد، به نظر من در مورد تخریب و آلودگی که ارتش آمریکا در طی هفت دهه گذشته در بیابان ها و آبهای ساحلی به سر می برد با آزمایش سلاح های هسته ای و متعارف و بازی، خدا خیر، بازی های جنگی؛ و سپس، دیر یا زود، با تخریب سموم منسوخ شده خود، معمولا با نگرانی صفر برای امنیت محیط زیست اطراف آن، آیا آن را در عراق or لوئیزیانا. از آنجا که ارتش همان چیزی است که در آن، نه قوانین EPA و نه عقلانیت به طور معمول اعمال می شود.

به عنوان مثال، به عنوان دهر جمیل به تازگی در Truthout نوشت: "برای چندین دهه نیروی دریایی ایالات متحده، با پذیرش خود، تمرینات جنگی را در آبهای ایالات متحده با استفاده از بمب ها، موشک ها، سونو بوایس ها (انفجارات سونار)، مواد منفجره، گلوله و سایر مواد شیمیایی سمی انجام داده است - از جمله سرب و جیوه - که برای هر دو انسان و حیات وحش مضر است. "

چرا ما باید در مورد ISIS نگران باشیم، همانطور که جمایل گزارش می دهد، "باتری های سونوبوای مرده، لیتیوم را به آب برای سال های 55 رها می کند"؟

و سپس اورانیوم ضعیف شده، فلز سنگین فوق العاده سمی است که ارتش آمریکا دوست دارد؛ موشک های DU و پوسته از طریق فولاد از جمله فولاد مانند کره است. آنها همچنین آلودگی رادیواکتیو را در سراسر سیاره زمین پخش می کنند. و آنها به سموم آب های ساحل واشنگتن-اورگان که نیروی دریایی بازی هایشان را بازی می کند کمک می کند، درست همانطور که آنها آب های اطراف را مسموم می کنند ویکسیک جزیره بهشتی گرمسیری در ساحل پورتوریکو است که، همانطور که من چند سال پیش نوشتم، "توسط ارتش آمریکا به عنوان یک سایت پرتاب برای آزمایش سلاح" برای 62 هدایت شد. نیروی دریایی در نهایت سمت چپ را ترک کرد، اما از خاک و آب آلوده و هزاران نفر از پوسته های زنده که منجر به انفجار نشد، همراه با میراث مشکلات بهداشتی جدی برای ساکنان جزیره 10,000، کنار گذاشته شد.

موسگان دوستابایاسفاهانی، محقق سم شناسی محیط زیست، گفت: "آنها در واقع بزرگترین آلاینده ها روی زمین هستند، به گفته تریتووت، صحبت از ارتش ایالات متحده،" به عنوان مواد شیمیایی سمی تر از سه تولید کننده مواد شیمیایی ایالات متحده را تولید می کنند. از لحاظ تاریخی، اکوسیستم های جهانی بزرگ و منابع غذایی قابل توجه انسان به وسیله ارتش ایالات متحده آلوده شده اند. "

منظورش این است که برای فرمانده کل قوای بزرگترین آلاینده در این سیاره رای بدهیم؟

من اعتراف می کنم که من نمی دانم - حداقل در زمینه این انتخابات پوچ و بی سر و صدا بحث نمی شود، با تقریبا هر سوال یا موضوع جدی به حاشیه ها برمی گردد. چگونه می توانیم ملی گرایی و بازی جنگ را - واقعیت جنگ بی پایان را فراتر ببریم و در ایمنی کل سیاره ایمن باشیم؟ چگونه می توانیم اذعان کنیم که این سیاره نه تنها "یک سر و صدا از چیزهای بی معنی، یک غول تصادفی از ذرات زیر اتمی" است که ما برای بهره برداری از آن، به عنوانچارلز ایینستاین می نویسد، اما یک موجود زنده که ما آن را، مهم است، بخشی؟ چگونه می توانیم این سیاره و یک دیگر را دوست داشته باشیم؟

هر "فرمانده ارشد" بالقوه که سوالاتی کمتر از اینها دارد، درگیر یک بازی بچه گانه با اسلحه واقعی است.