جشن روز قیامت، روز نجوم

توسط دیوید سوانسون برای انسانی

روز ایثارگران را جشن نگیرید. به جای آن ، روز آتش بس را جشن بگیرید.

روز جانبازان را جشن نگیرید - به دلیل آنچه که تبدیل شده است ، و حتی بیشتر به دلیل آنچه جایگزین و پاک شده از فرهنگ ایالات متحده است.

رئیس سابق انجمن اومانیست های آمریکا كورت وونگوت یك بار نوشت: «روز آتش بس مقدس بود. روز جانبازان نیست. بنابراین من روز جانبازان را روی شانه های خود می اندازم. روز آتش بس که من حفظ خواهم کرد من نمی خواهم چیزهای مقدس را دور بریزم. " منظور وونگوت از "مقدس" شگفت انگیز ، ارزشمند و ارزشمند نگهداری از آن است. او لیست کرد رومئو و ژولیت و موسیقی به عنوان چیزهای "مقدس".

دقیقاً در ساعت 11th از روز 11th از ماه 11th ، در 1918 ، 100 سال پیش در ماه نوامبر 11th ، مردم در سراسر اروپا به طور ناگهانی متوقف شلیک اسلحه به یکدیگر. تا آن لحظه آنها گلوله می زدند و گلوله می گرفتند ، می افتادند و فریاد می زدند ، ناله می کردند و می میریدند ، از گلوله ها و از گاز سمی استفاده می کردند. و سپس آنها متوقف شدند ، در 11: 00 در صبح ، یک قرن پیش. آنها طبق برنامه متوقف شدند. این طور نبود که آنها خسته شده باشند یا حواسشان جمع شود. قبل و بعد از ساعت 11 ، آنها به راحتی سفارشات را دنبال می کردند. توافق Armistice که به جنگ جهانی اول خاتمه داد ، ساعت 11 را به عنوان زمان خاتمه تعیین کرده بود ، تصمیمی که به 11,000 مردان بیشتری اجازه می داد تا در ساعت 6 بین این توافق و ساعت مقرر کشته شوند.

اما آن ساعت در سالهای بعد ، آن لحظه پایان دادن به جنگی که قرار بود تمام جنگ تمام شود ، آن لحظه ای که جشن جهانی شادی و احیای مجسمه ای از عقل را آغاز کرده بود ، زمان شد سکوت ، زنگ زدن ، به خاطر سپردن و وقف کردن خود برای پایان دادن به جنگ. این همان چیزی بود که روز آتش بس. این جشن جنگ یا کسانی نبود که در جنگ شرکت می کنند ، اما از لحظه ای که جنگ پایان یافته بود.

کنگره یک قطعنامه روز Armistice را در 1926 تصویب کرد که خواستار "تمرینات طراحی شده برای تحقق صلح از طریق حسن نیت و تفاهم متقابل ... دعوت از مردم ایالات متحده برای مشاهده روز در مدارس و کلیساها با مراسم مناسب روابط دوستانه با سایر مردمان است." بعداً ، کنگره افزود که قرار است نوامبر 11th "روزی باشد که به هدف صلح جهانی اختصاص یابد".

ما تعطیلات زیادی به صلح اختصاص نداده ایم که می توانیم از پس انداز آن بر بیاییم. اگر ایالات متحده مجبور به تعطیلات جنگی بود ، باید ده ها انتخاب را انتخاب کنید ، اما تعطیلات صلح فقط روی درختان رشد نمی کند. روز مادر از معنای اصلی آن کشیده شده است. مارتین لوتر کینگ روز در اطراف کاریکاتور شکل گرفته است که همه دفاع از صلح را از بین می برد. Armistice Day اما در حال بازگشت است.

Armistice Day ، به عنوان روزی برای مقابله با جنگ ، در ایالات متحده از طریق 1950 و حتی در برخی از کشورهای دیگر تحت عنوان Remembrance Day ادامه داشت. تنها پس از آنكه آمریكا ژاپن را خنثی كرد ، کره را نابود كرد ، جنگ سردی را آغاز كرد ، سیا را ایجاد كرد و یك مجتمع صنعتی نظامی دائمی با پایگاههای دائمی عمده در سراسر جهان تأسیس كرد ، دولت آمریكا در روز ژوئن به نام روز آتش بس به عنوان روز جانبازان تغییر نام داد. 1 ، 1954.

روز جانبازان برای اکثر مردم دیگر روزی نیست که بتواند پایان جنگ یا حتی آرزوی پایان دادن به لغو آن را پایان دهد. روز جانبازان حتی روزی نیست که در آن عزاداران مردگان را عزادار کنند یا این که چرا خودکشی قاتل اصلی سربازان آمریکایی است یا اینکه این تعداد جانبازان هیچ خانه ای ندارند ، سؤال می کنند. روز جانبازان به طور کلی به عنوان یک جشن طرفدار جنگ تبلیغ نمی شود. اما فصل هایی از جانبازان برای صلح در برخی از شهرهای کوچک و بزرگ ، سال به سال ، از شرکت در رژه های روز جانبازان به دلیل مخالفت با جنگ ممنوع است. رژه ها و وقایع روز جانبازان در بسیاری از شهرها جنگ را ستایش می کنند و تقریباً همه از شرکت در جنگ ستایش می کنند. تقریباً تمام وقایع روز جانبازان ملی گرایانه هستند. تعداد کمی از آنها "روابط دوستانه با همه مردم" را ترویج می کنند یا برای برقراری "صلح جهانی" تلاش می کنند.

به همین مناسبت روز جانبازان آینده بود که رئیس جمهور دونالد ترامپ یک رژه بزرگ سلاح برای خیابان های واشنگتن دی سی پیشنهاد داده بود - پیشنهادی که خوشبختانه پس از آنکه توسط مخالفان روبرو شد و تقریباً هیچ اشتیاقی از طرف مردم ، رسانه ها یا ارتش وجود نداشت ، لغو شد.

جانبازان برای صلح ، من که در هیئت مشورتی آنها خدمت می کنم ، و World BEYOND Warکه من مدیر آن هستم ، دو سازمان هستند که ترمیم روز Armistice را ترغیب می کنند ، و به گروه ها و افراد کمک می کنند تا منابع لازم برای برگزاری رویدادهای روز آتش بس را پیدا کنند. به worldbeyondwar.org/armisticeday مراجعه کنید

در فرهنگی که در آن روسای جمهور و شبکه های تلویزیونی فاقد ظرافت یک رویداد نمایش و گفتن در یک مهد کودک هستند ، شاید شایان ذکر باشد که رد یک روز از تجلیل از جانبازان به معنای ایجاد روزی برای نفرت از جانبازان نیست. در واقع ، همانطور که در اینجا پیشنهاد شد ، وسیله ای برای بازیابی روز برای جشن گرفتن صلح است. دوستان من در جانبازان برای صلح چندین دهه استدلال می كنند كه بهترین راه برای خدمت به جانبازان ، قطع تولید بیشتر آنهاست.

علت این امر ، از متوقف ساختن جانبازان بیشتر ، با تبلیغ تروریسم ، با این ادعا كه شخص می تواند و باید "از نیروهای خود پشتیبانی كند" - كه معمولاً به معنای پشتیبانی از جنگها است ، جلوگیری می شود ، اما این امر به راحتی می تواند به معنای هیچ چیز باشد ، در هنگام مخالفت. به معنای معمول آن مطرح شده است

آنچه مورد نیاز است البته احترام و عشق به همه ، سربازان و یا موارد دیگر است ، اما متوقف کردن توصیف مشارکت در کشتار جمعی - که ما را به خطر می اندازد ، ما را فقیر می کند ، محیط طبیعی را تخریب می کند ، آزادی های ما را از بین می برد ، باعث گسترش زنوفوبی و نژاد پرستی و تباهی می شود. هولوکاست هسته ای ، و حاکمیت قانون را تضعیف می کند - به عنوان نوعی "خدمات". مشارکت در جنگ باید به عزاداری یا پشیمانی بپردازد ، قدردانی نشود.

بیشترین تعداد کسانی که "امروز جان خود را برای کشورشان می دهند" این کار را از طریق خودکشی انجام می دهند. اداره جانبازان دهه ها گفته است که بهترین پیش بینی کننده خودکشی ، گناه مبارزه است. این تبلیغ را در بسیاری از رژه های روز جانبازان تبلیغ نخواهید کرد. اما این چیزی است که توسط جنبش رو به رشد برای از بین بردن کل نهاد جنگ شناخته می شود.

جنگ جهانی اول ، جنگ بزرگ (که به نظر من تقریباً در مفهوم Make America Great Again دوباره عالی بوده است) ، آخرین جنگی بود که طی آن برخی از راههایی که مردم هنوز در مورد جنگ صحبت می کنند و فکر می کنند واقعاً بودند. این کشتار عمدتاً در میادین نبرد صورت گرفت. کشته شدگان از مجروحین بیشتر بودند. تلفات ارتش بیش از غیرنظامیان بود. هر دو طرف اکثراً توسط همان شرکتهای تسلیحاتی مسلح نبودند. جنگ قانونی بود. بسیاری از افراد باهوش معتقد بودند که جنگ صمیمانه نهفته است و سپس نظر خود را تغییر داده اند. همه اینها با باد از بین رفته است ، خواه توجه داشته باشیم که اعتراف کنیم یا نه.

جنگ اکنون یک کشتار یک طرفه است ، عمدتا از هوا ، آشکارا غیرقانونی ، و هیچ میدان جنگی در چشم انداز نیست - فقط خانه ها. زخمی ها بر تعداد کشته ها پیشی می گیرند ، اما هیچ درمانی برای زخم های روحی ایجاد نشده است. مکان هایی که اسلحه ها ساخته شده اند و مکان هایی که جنگ ها در آن انجام می شود ، همپوشانی کمی دارند. بسیاری از جنگ ها دارای سلاح های آمریکایی - و برخی جنگنده های آموزش دیده توسط ایالات متحده - از طرف های مختلف هستند. اکثریت قریب به اتفاق کشته ها و مجروحان غیرنظامی هستند ، مانند مصدومین و بی خانمان ها. و لفاظی که برای ارتقاء هر جنگ به کار می رود ، به اندازه ادعای یک ساله 100 پیروز از جنگ است که می تواند جنگ را خاتمه دهد. صلح می تواند جنگ را خاتمه دهد ، اما تنها در صورت ارزشگذاری و تجلیل از آن.