آیا دانشگاهها میتوانند به انتقاد از اسرائیل بپردازند؟

دانشگاه کالیفرنیا به دنبال آن است ممنوعیت انتقاد از اسرائیل این یک پدیده گسترده در ایالات متحده است، که توسط تایید شده است دو جدید گزارش و مواردی مانند Steven Salaita، نویسنده حقوق بشر: فلسطین و محدودیت آزادی تحصیلی.

سالیتا به دلیل انتقاد از اسرائیل در توییتر توسط دانشگاه ایلینوی اخراج شد. نورمن فینکلشتاین به دلیل انتقاد از اسرائیل ، از سمت دانشگاه دپول منصرف شد. ویلیام رابینسون تقریباً به دلیل امتناع از "توبه" پس از انتقاد از اسرائیل ، در UC سانتا باربارا رانده شد. جوزف مسد در کلمبیا نیز تجربه ای مشابه داشت.

چرا ، در کشوری که "آزادی بیان" را تا حدی تحت پوشش قرار می دهد که بتواند رشوه خواری سیاستمداران را پوشش دهد ، باید انتقاد از ایالات متحده قابل قبول باشد ، اما نه یک کشور کوچک و دور که فقط در سال 1948 ایجاد شده است؟ و چرا باید چنین سانسوری حتی به نهادهایی برسد که معمولاً "آزادی آکادمیک" را بالای "آزادی بیان" به عنوان استدلالی علیه سانسور جمع می کنند؟

اولین و مهمترین ، من فکر می کنم طبیعت اسرائیل است. این کشوری است که در قرن بیست و یکم با استفاده از بودجه و تسلیحات ایالات متحده آپارتاید و نسل کشی انجام می دهد. نمی تواند در بحث علنی مردم را نسبت به مقبولیت این سیاست ها ترغیب کند. این فقط می تواند به جنایات خود ادامه دهد ، دقیقاً به عنوان دولتی که فقط به یک گروه قومی خدمت می کند - هرگونه انتقاد به معنای تهدید آپارتاید و نسل کشی موسوم به "یهودستیزی" است.

دوم ، فکر می کنم تبعیت از م educationalسسه آموزشی منحط معاصر است که به اهدا کننده ثروتمند خدمت می کند ، نه کاوش در عقل انسان. وقتی اهداکنندگان ثروتمند خواستار خاموش کردن "یهودستیزی" هستند ، این امر نیز انجام می شود. (و چگونه می توان بدون اینکه "یهود ستیزی" باشد یا به نظر برسد که در واقع یهودستیزی در جهان وجود دارد و این به اندازه نفرت از هر گروه دیگری غیراخلاقی است) اعتراض کند.)

سوم، سرکوب انتقاد از اسرائیل، پاسخ به موفقیت چنین انتقادی و تلاش های BDS (تحریم ها، تحریم ها و تحریم ها) جنبش. نویسنده منفرد Gerstenfeld نویسنده اسرائیلی به طور آشکار در جروزالم پست استراتژی برای مثال آوردن چند استاد آمریکایی به منظور "کاهش تهدید تحریم ها".

سالیتا کتاب خود را فراخواند حقوق غیر اجتماعی زیرا اتهامات سخنرانی غیرقابل قبول به طور معمول به منزله اعلام نیاز به محافظت از مدنیت است. Salaita توئیت نکرد و یا در غیر این صورت چیزی را که در واقع یهودستیزانه بود ، برقرار کرد. او توییت کرد و در غیر این صورت بسیاری از اظهارات مخالف یهود ستیزی را ابلاغ کرد. اما او اسرائیل را مورد انتقاد قرار داد و در همان زمان نفرین کرد. و برای تقویت گناه ، از شوخ طبعی و کنایه استفاده کرد. چنین شیوه هایی کافی است تا شما در دادگاه خشم ایالات متحده بدون هیچ گونه بررسی دقیق اینکه آیا این لعن کنایه آمیز واقعاً نفرت ابراز کرده یا برعکس ، خشم موجهی را ابراز کرده است ، محکوم شوید. خواندن توییت های توهین آمیز سالایتا در متن همه پیام های دیگر وی ، او را از یهودستیزی معاف می کند در حالی که او را به صراحت مقصر "یهودستیزی" می داند ، یعنی انتقاد از دولت اسرائیل.

این انتقاد می تواند به صورت انتقادی از مهاجران اسرائیلی باشد. سالیتا در کتاب خود می نویسد:

"نزدیک به نیم میلیون شهرک نشین یهودی در کرانه باختری وجود دارد. در حال حاضر جمعیت آنها با دو برابر دیگر اسرائیلی ها افزایش می یابد. آنها از 90 درصد آب کرانه باختری استفاده می کنند. 3.5 میلیون فلسطینی سرزمین با 10 درصد باقیمانده بدهی خود را تأمین می کنند. آنها در حالی که فلسطینی ها ساعت ها در ایست های بازرسی منتظر می مانند (بدون هیچ تضمینی برای عبور از آنجا ، حتی در صورت زخمی شدن یا زایمان) ، در بزرگراه های مخصوص یهودیان حرکت می کنند. آنها مرتباً به زنان و کودکان حمله می کنند. برخی بومیان را زنده به گور می کنند. آنها خانه ها و مغازه ها را خراب می کنند. آنها با اتومبیل خود عابران پیاده را زیر و رو می کنند. آنها کشاورزان را از زمین خود محدود می کنند. آنها در بالای تپه هایی که متعلق به آنها نیست چمباتمه می زنند. آنها خانه ها را بمب گذاری می کنند و نوزادان را می کشند. آنها یک نیروی امنیتی با فناوری پیشرفته را تشکیل می دهند که عمدتا از افراد وظیفه برای حفظ این دستگاه شنیع تشکیل شده است. "

حتی می توان چنین انتقادی طولانی تر از توییتر را خواند و موارد اضافی را در آن تصور کرد. اما ، خواندن کل کتابی که من آن را نقل کرده ام ، احتمال تصور اینکه سالایتا در این بخش از انتقام یا خشونت حمایت می کند یا مهاجران را به دلیل دین یا قومیتشان محکوم می کند یا همه شهرک نشینان را با یکدیگر برابر می داند ، به جز در تا آنجا که آنها بخشی از عملیات پاکسازی قومی هستند. سالایتا هیچ یک از طرفین درگیری را بهانه نمی کند اما از این ایده که در فلسطین با دو طرف برابر درگیری وجود دارد انتقاد می کند:

"از سال 2000 ، اسرائیلی ها 2,060 کودک فلسطینی را کشتند ، در حالی که فلسطینی ها 130 کودک اسرائیلی را کشتند. تعداد کلی مرگ و میر در این مدت بیش از 9,000 فلسطینی و 1,190 اسرائیلی است. اسرائیل حداقل هفتاد و هفت قطعنامه سازمان ملل و بسیاری از مفاد کنوانسیون چهارم ژنو را نقض کرده است. اسرائیل صدها شهرک را به کرانه باختری تحمیل کرده است ، در حالی که فلسطینیان داخل اسرائیل به طور فزاینده ای تحت فشار قرار می گیرند و همچنان آواره می شوند. اسرائیل به عنوان یک سیاست ، نزدیک به سی هزار خانه فلسطینی را تخریب کرده است. فلسطینی ها صفر خانه اسرائیلی ها را تخریب کرده اند. در حال حاضر بیش از شش هزار فلسطینی در زندان های اسرائیل ، از جمله کودکان ، سست هستند. هیچ اسرائیلی زندان فلسطین را اشغال نمی کند. "

صالیتا می خواهد زمین فلسطینی ها را به فلسطینی ها بدهد، همانطور که او می خواهد دست کم برخی از سرزمین های بومی را که به بومیان آمریکایی داده می شود. چنین خواسته هایی، حتی زمانی که آنها به هیچ وجه به جز موارد مطابق با قوانین و معاهدات موجود، به نظر خوانندگان غیر منطقی یا انتقاد ناپذیر نیستند. اما آنچه مردم تصور می کنند آموزش و پرورش شامل این می شود که اگر فکر نکنید که ابتدا به نظر منطقی نباشد، فراتر از من است. و این مفهوم که بازگشت سرزمین های سرقت شده باید شامل خشونت باشد، مفهومی است که به پیشنهاد خواننده اضافه شده است.

با این حال ، حداقل یک منطقه وجود دارد که در آن سالایتا به وضوح و صریح خشونت را می پذیرد ، و آن ارتش ایالات متحده است. سالایتا ستونی را در انتقاد از تبلیغات "حمایت از نیروها" نوشت ، و در آن او گفت ، "من و همسرم اغلب درمورد آنچه پسر ما می تواند بزرگ شود برای انجام دادن بحث می کنیم. یک زمینه ثابت اختلاف نظر ، انتخاب شغلی احتمالی اوست. او می تواند به چیزهای بدتر از او فکر کند که روزی وارد ارتش می شود (با هر عنوانی) ، در حالی که من با چنین تصمیمی مخالفت نمی کنم. "

راجع به آن فکر کن. در اینجا شخصی استدلال اخلاقی را برای مخالفت با خشونت در فلسطین مطرح می کند و دفاع از کتاب در مورد اهمیت این موضع بیش از نگرانی های راحتی یا ادب است. و او خیلی مخالف پیوستن پسرش به ارتش ایالات متحده نبود. در جای دیگر کتاب ، وی خاطرنشان کرد که دانشگاهیان آمریکایی "می توانند به دانشگاه مثلاً تل آویو سفر کرده و با نژادپرستان و جنایتکاران جنگ همراه شوند." راجع به آن فکر کن. این یک آکادمیک آمریکایی است که در حال نوشتن این مطلب است در حالی که دیوید پترائوس ، جان یو ، کاندولیزا رایس ، هارولد کوه و ده ها تن از جنایتکاران جنگی آنها در دانشگاه های آمریکا تدریس می کنند ، و البته بدون بحث و جدال بزرگ در مورد اینکه سالایتا نمی تواند از شنیدن آنها اجتناب کند. در پاسخ به خشم انتقاد وی از "حمایت از نیروها" ، کارفرمای وقت وی ، ویرجینیا تک ، با صدای بلند حمایت خود را از ارتش ایالات متحده اعلام کرد.

ارتش آمریكا بر اساس این عقیده عمل می كند ، همانطور كه ​​در نام عملیات و سلاح هایش و همچنین در مباحث گسترده آن یافت می شود كه جهان "قلمرو هند" است و زندگی بومیان اهمیتی ندارد. یک استاد وست پوینت اخیرا پیشنهاد شده است هدف قرار دادن منتقدان نظامی گری ایالات متحده با مرگ ، نه فقط انکار تصدی پست. و چرا چنین انتقادی خطرناک است؟ از آنجا که ارتش آمریکا هیچ کاری با مردم افغانستان ، عراق ، پاکستان ، یمن ، سومالی ، سوریه یا هرجای دیگر نمی کند قابل دفاع تر از کاری است که ارتش اسرائیل با کمک خود انجام می دهد - و من فکر نمی کنم که توجه زیادی به آن شود از حقایق برای کسی مانند استیون Salaita به این واقعیت است.