توسط فیل آرمسترانگ و کاترین آرمسترانگ ، 9 ژوئیه 2020
از Counterfire
آنچه ملتها می گویند برای آن ایستاده اند و آنچه شواهد نشان می دهد آنها ایستاده اند می تواند - و اغلب آنها - دو چیز كاملاً متفاوت است. این کتاب بسیار قابل تأمل ، قدرتمندترین کشور جهان را در کانون توجه قرار داده و اهداف بیان شده دولت ایالات متحده را با رفتار واقعی آن مقایسه می کند. دولت ایالات متحده تصویری از خود به عنوان حافظ جهانی آزادی و دموکراسی ارائه می دهد. مثل همیشه هوشیار و آماده ، با اکراه ، برای مداخله در سیاست ملت های دیگر اگر ، و فقط اگر آزادی و دموکراسی در معرض تهدید قرار گیرد. با این حال ، در مقابل مخالفت با استبداد در همه اشکال آن ، نویسنده یادآوری می کند که اگر چنین حمایتی به نفع ایالات متحده تلقی شود ، در واقع ، دولت ایالات متحده طیف گسترده ای از دولت های ستمگر ، از جمله دیکتاتوری ها را تأمین ، اسلحه و آموزش می دهد ، صرف نظر از سوابق (با توجه به دموکراسی و حقوق بشر) خود دولت ها.
حمایت از دیکتاتوری
در بخش های مقدماتی ، دیوید سوانسون طیف گسترده ای از دولت های سرکوبگر را مورد حمایت آمریکا قرار می دهد و سپس به طور خاص بر دیکتاتوری ها تمرکز می کند ، زیرا آنها رژیم هایی هستند که دولت آمریکا مرتباً مدعی مخالفت است. او نشان می دهد که چگونه اکثر کشورهای "ناخوشایند" جهان (همانطور که توسط ریچ ویتنی تعریف شده است [2017] که به نوبه خود رویکرد خود را بر طبقه بندی ارائه شده توسط "خانه آزادی" ، سازمانی تأمین شده توسط دولت آمریکا - "رایگان" ، پایه گذاری می کند). "تا حدی آزاد" و "ناآرام") توسط ایالات متحده از لحاظ نظامی پشتیبانی می شوند. وی همچنین نشان می دهد که برخلاف این ادعا که مداخله نظامی آمریکا همیشه در کنار "دمکراسی" است ، ایالات متحده معمولاً اسلحه به هر دو طرف درگیر درگیری های بیشمار در سراسر جهان. این نویسنده هر دو ، طول عمر این رویکرد را برجسته می کند: اینکه به هیچ وجه صرفاً به عنوان ویژگی ریاست جمهوری ترامپ تلقی نمی شود و مدعی است که موضع حمایت ایالات متحده از دولت های سرکوبگر از اتحاد قدرتمند دولت آمریکا و اسلحه های آمریکا ناشی می شود. تولید کنندگان (به اصطلاح "مجتمع صنعتی نظامی").
در بخش های بعدی ، سوانسون به اکثریت قریب به اتفاق دیکتاتوری های کنونی جهان نگاه می کند و نشان می دهد که چگونه ایالات متحده از آنها به ویژه نظامی پشتیبانی می کند. او این کار را با ارائه بیست مورد مطالعه فعلی پرونده های دیکتاتوری از سراسر جهان ، که همه آنها مورد حمایت ایالات متحده هستند ، انجام می دهد. ما استدلال می کنیم که با انجام این کار ، نویسنده شواهد قانع کننده ای برای رد این دیدگاه که ایالات متحده در مخالفت با دیکتاتورها و ملت هایی که آنها کنترل می کنند ایستاده است ارائه می دهد. نویسنده ارزش ارائه شواهد تأیید شده را در قالب لیست ذکر می کند. همیشه تغییر نظر از موضع تعیین شده اش بسیار دشوار است. معمولاً یک وزن شواهد لازم است ، به ویژه هنگامی که قدرت منافع واگذار شده بسیار زیاد باشد.
در بخش های پایانی ، نویسنده رفتار بسیار غیر متعارف دولت ایالات متحده در تسلیحات و آموزش نظامیان خارج از کشور را برجسته می کند. او شواهد آماری قوی را برای ادعای خود ارائه می دهد که ایالات متحده ، تا کنون ، تأمین کننده مهم تسلیحات بین المللی ، مسئول مرگ و میر گسترده ناشی از جنگ در سراسر جهان و اپراتور 95٪ از پایگاههای نظامی جهان واقع در خارج از کشور کنترل کننده آنها است.
نویسنده بحث می کند که چگونه به اصطلاح "بهار عربی 2011" موضع متناقض ایالات متحده را برجسته می کند. این امر علناً ادعا كرد كه از نیروهای متمایل به افزایش دموكراسی حمایت می كند ، اما در حقیقت ، اقدامات این كشور برای رژیم هایی كه توسط دیكتاتورها مورد حمله جنبش های اعتراض آمیز قرار گرفته بودند ، پیشنهادات مهمی را ارائه می داد. او با اشاره به این واقعیت که ایالات متحده سابقه حمایت از دیکتاتوری ها را برای مدت طولانی - که اکثراً از نظر نظامی - است ، سابقه استدلال را به شکلی کاملاً قانع کننده توسعه می دهد و بعد از آنکه احساس کند منافعش تغییر کرده است ، علیه آنها روبرو می شود. وی از طریق مثال به حمایت آمریکا از صدام حسین ، نوریگا و اسد اشاره می کند و نمونه های دیگری از قبیل رافائل تروژیلو ، فرانسیسکو فرانکو ، فرانسوا دووالایر ، ژان کلود دووالایر ، آناستاسیو ساموزا دبویل ، فولژنیو باتیستا و موارد دیگر را ارائه می دهد. شاه ایران.
بلاغت در مقابل واقعیت
ما استدلال می کنیم که سوانسون هنگام یادداشت میخ روی سرش برخورد می کند:
"اگر به نظر می رسد حمایت ایالات متحده از دیکتاتورها با شعارهای ایالات متحده در مورد گسترش دموکراسی مغایرت داشته باشد ، بخشی از توضیح آن ممکن است در استفاده از" دموکراسی "به عنوان یک کلمه رمز" برای طرف ما "صرف نظر از ارتباط با دموکراسی واقعی یا دولت نماینده یا احترام به حقوق بشر »(ص 88).
او سپس استدلال می کند که اگر دشمن واقعاً نباشد ،
"استبداد بلکه اتحاد جماهیر شوروی یا کمونیسم یا تروریسم یا اسلام یا سوسیالیسم یا چین یا ایران یا روسیه ، و اگر کاری انجام شود که به نام شکست دادن دشمن انجام شود" طرفدار دموکراسی "است ، بسیاری از اصطلاحات گسترش دموکراسی می تواند شامل حمایت از دیکتاتوری ها و انواع دیگر دولت های به همان اندازه سرکوبگر است (ص 88).
در پایان این بخش از اثر ، نویسنده همچنین بر اهمیت امور مالی تأکید می کند ، که مجدداً از نمونه های بی شماری مورد حمایت قرار گرفته است ، به ویژه ، میزان قابل توجهی از بودجه خارجی اندیشکده ها که در شکل گیری سیاست ایالات متحده بسیار تأثیرگذار هستند.
بخش پایانی کتاب به مسئله مهم و چالش برانگیز مبنی بر پایان یافتن حمایت آمریکا از دیکتاتوری ها می پردازد. سوانسون به "قانون متوقف كردن متجاوزان حقوق بشر ، HR 5880 ، 140" اشاره كرد ، كه توسط ایلان عمر ، نماینده كنگره معرفی شده است. سوانسون خاطرنشان كرد كه اگر این لایحه به تصویب برسد مانع از آن خواهد شد كه دولت آمریكا حمایت گسترده ای از سرکوبگرترین دولتهای جهان ارائه دهد. مخالفت با احساساتی که نویسنده در انتهای کتاب خود ابراز کرد دشوار است:
"جهان به شدت نیاز دارد تا دولت های خود را از شر ستمگران و اعدام کنندگان کنترل کند. ایالات متحده به شدت نیاز دارد که اولویت های خود را از نظامی گری خارج از کنترل و اسلحه که به بنگاههای صلح آمیز منتقل می شود ، تغییر دهد. چنین حرکتی از نظر اخلاقی ، محیطی ، اقتصادی و از نظر تأثیرگذاری در آینده برای بقای انسان برتر خواهد بود. »(ص.91).
این نویسنده جعلی کاملاً قانع کننده از این استدلال ارائه می دهد که ایالات متحده همیشه در سمت دمکراسی می جنگد ، و در عوض استدلال می کند که آیا یک کشور (یا رهبر) به عنوان طرفدار ایالات متحده یا ضد آمریکا تلقی می شود ، سوال اساسی (دیدگاهی است که می تواند و اغلب تغییر می کند) خود ماهیت دولت خارجی عامل مداخله نیست.
در خارج از کشور ، در خانه
بنابراین سوانسون رویکرد کاملاً متناقض به سیاست خارجی و برجسته تر نگاه کردن را برجسته می کند, ما استدلال می کنیم که تضادها در سیاست داخلی نیز به یک اندازه مشهود است. طبق نظر مشهور (آمریکایی) ، آزادی بنیادی است که ایالات متحده آمریکا بر اساس آن بنا شده است. اما در اعمال این اصل که ظاهراً اساسی است ، دولت آمریکا به طرز نگران کننده ای انتخاب می کند - در سیاست داخلی و خارجی. آزادی بیان و تجمع مسالمت آمیز شهروندان آمریکایی در بسیاری از موارد ، در صورت ناخوشایند بودن برای منافع دولت دوم ، توسط دولت خود نادیده گرفته شده است.
به ندرت این مسئله واضح تر از پاسخ به اعتراضات مداوم Black Lives Matter در پی قتل جورج فلوید است. علیرغم حمایت صریح از اصلاحیه اول ، بسیاری از اعتراضات صلح آمیز با زور سرکوب شده اند. یکم ژوئنst این حادثه نمادی است ، که در آن پلیس با استفاده از گاز اشک آور ، گلوله های لاستیکی و نارنجک های فلش بنگ برای پاکسازی میدان Lafayette از معترضان مسالمت آمیز به رئیس جمهور ترامپ اجازه عکسبرداری در خارج از کلیسای سنت جان را داد (پارکر و همکاران 2020). در همین حال ، رئیس جمهور در یک سخنرانی در کاخ سفید ، خود را "متحد همه معترضان صلح طلب" معرفی کرد - به نظر می رسد متحدی که استفاده از روشهای کاملا غیر صلح آمیز برای تعطیل کردن آزادی بیان را تأیید می کند.
جالب اینجاست که سرکوب مشابهی از اعتراضات وقتی کشور دیگری مرتکب شده است به طور واضح محکوم شده است. ترامپ در توییتی در ماه مه 2020 ، از دولت ایران خواست که از خشونت علیه معترضین استفاده نکند و "بگذارید خبرنگاران پرسه بزنند". با این وجود چنین دفاع اصولی از اهمیت مطبوعات آزاد باعث نشده است كه رئیس جمهور حملات متعدد پلیس به روزنامه نگاران را كه در تظاهرات اعتراضات زندگی سیاه پوستان در ایالات متحده آمریكا را تأیید یا محكوم می كنند (طبق گفته ردیاب آزادی مطبوعات ایالات متحده از 15 ژوئن) ، حملات فیزیکی افسران پلیس به روزنامه نگاران 57 نفر است). توضیح ریشه این ناسازگاری دشوار نیست.
و متأسفانه ، بی توجهی به آزادی های متمم اول نیز منحصر به ریاست جمهوری پر آشوب ترامپ یا حتی جمهوری خواهان نیست. به عنوان مثال ، دولت اوباما شاهد اعتراضات ایستاده سنگ 2016 در برابر ساخت خط لوله دسترسی داكوتا در سرزمین بومیان آمریكا بود - كه پلیس در آن با گاز اشك آور ، نارنجك ضربه مغزی و آبگرم در دمای انجماد پاسخ داد. پرزیدنت اوباما نتوانست این خشونت گسترده پلیس علیه معترضان مسالمت آمیز (Colson 2016) را محکوم کند ، این یک مورد واضح از آزادی بیان است که با زور سرکوب می شود.
در حالی که این شرایط فعلی سرکوب بسیار شدید است ، کاملاً بی سابقه نیست. رویکرد انتخابی دولت آمریكا در مورد اهمیت آزادی در برخورد با شهروندان خود به ویژه در حوزه اعتراض آشكار است (قیمت و همكاران 2020). در نهايت ، اگر قانون مورد نقض و نقض آشكار دولتي قرار گيرد كه آنها را تأييد كند ، حقوق قانون اساسي به معناي كم عمل است ، و در عوض تصميم مي گيرد سياست هايي را اتخاذ كند كه در مقابل دموكراسي سرچشمه بگيرد.
در ابتدای کار نویسنده یادداشت می کند ،
"هدف از این كتاب كوتاه آگاهی دادن به مردم است كه نظامی گری ایالات متحده از دیكتاتوری ها پشتیبانی می كند ، تا بتواند ذهنیت را برای احتمال زیر سؤال بردن نظامی گرايی باز كند" (ص 11).
ما استدلال می کنیم که او مطمئناً در دستیابی به این هدف موفق است. نکته مهم این است که وی ضمن برجسته کردن تضادهای عمیق در سیاست خارجی ایالات متحده ، این کار را می کند. تضادهایی که در بالا بحث می کنیم در سیاست داخلی نیز آشکار است. بنابراین ، سیاست ایالات متحده "به طور مداوم متناقض" است. این بنیاد اساساً مبتنی بر دفاع از آزادی و دموکراسی است ، در حالی که ، در عمل ، این بنا به دنبال منافع دولت ایالات متحده و گروه های فشار قدرتمند در پشت استقرار ایالات متحده پایه گذاری می شود.
ما معتقدیم که کتاب سوانسون نقش بسزایی در بحث دارد. او تمام استدلال های خود را با شواهد کاملاً قانع کننده پشتیبان تهیه می کند. شواهدی که استدلال می کنیم باید برای متقاعد کردن خواننده روشنفکر از اعتبار تحلیل او کافی باشد. ما از صمیم قلب این کار را به همه علاقه مندان به درک نیروهای محرکه که در پیشبرد سیاست خارجی ایالات متحده هستند ، توصیه می کنیم.
منابع
کالسون ، ن. ، "سکوت هوشیارانه اوباما در سنگ ایستاده" ، کارگر سوسیالیست دسامبر 1، 2016.
خانه آزادی ،کشورها و سرزمینها".
پارکر ، آ. ، داوی ، جی و تان ، آر. ، "در داخل فشار به تظاهرکنندگان گاز اشک آور پیش از عکس ترامپ" ، واشنگتن پست ژوئن 2، 2020.
پریت ، م. ، اسموتی ، ه. ، كلاسن كلی ، اف. و دپن ، ل. (2020) ، "هیچ كدام از ما نمی توانند افتخار كنند." شهردار CMPD را مورد انتقاد قرار داد. SBI به بررسی استفاده از مواد شیمیایی در اعتراض ، ناظر شارلوت ژوئن 3.
ویتنی ، ر. ، "ایالات متحده از 73 درصد دیکتاتوریهای جهان کمک نظامی می کند ،" حقیقت، September 23، 2017.
یک دیدگاه
ترامپ یکی از بدترین دیکتاتورها است!