توسط دیوید آدلر و استفان ورتهایم ، گاردین، دسامبر 27، 2020
دموکراسی رو به نابودی است. طی چهار سال گذشته ، دونالد ترامپ ، رئیس جمهور آمریکا ، قوانین و هنجارهای آن را مسخره کرده و روند فروپاشی نهادهای دموکراتیک در ایالات متحده را تسریع کرده است. ما تنها نیستیم: یک حساب جهانی در حال انجام است ، رهبران اقتدارگرا از وعده های شکسته و سیاست های شکست خورده بهره می گیرند.
برای تغییر روند ، جو بایدن ، رئیس جمهور منتخب ، پیشنهاد تشکیل اجلاسی برای دموکراسی را داده است. مبارزات انتخاباتی او قله را ارائه می دهد به عنوان فرصتی برای "تجدید روح و هدف مشترک ملت های جهان آزاد". با قرار گرفتن مجدد ایالات متحده بار دیگر "در بالای میز" ، سایر کشورها می توانند صندلی های خود را پیدا کنند و کار شکست دادن دشمنان دموکراسی را می توان آغاز کرد.
اما اجلاس موفق نخواهد شد. این یک ابزار بسیار بی صدا و بسیار نازک است. اگرچه این اجلاس ممکن است به عنوان یک محفل مفید برای هماهنگی سیاست در زمینه هایی مانند نظارت مالی و امنیت انتخابات عمل کند ، اما این امر ممکن است سیاست خارجی ایالات متحده را حتی در مسیر شکست خورده ای تقسیم کند که جهان را به اردوگاه های خصمانه تقسیم می کند و تقدم را بر اولویت قرار می دهد.
اگر بایدن تعهد خود را در "پاسخگویی به چالش های قرن بیست و یکم" انجام دهد ، دولت او باید از بازآفرینی مشکلات قرن 21 جلوگیری کند. تنها با کاهش تضاد با ملت های خارج از "دنیای دموکراتیک" ، ایالات متحده می تواند دموکراسی خود را نجات دهد و آزادی عمیق تری برای مردم خود فراهم کند.
اجلاس سران دموکراسی تقسیم زمین بین ملت های جهان آزاد و سایر کشورها را فرض و تقویت می کند. این نقشه ذهنی را احیا می کند که اولین بار توسط مدیران سیاست خارجی ایالات متحده ترسیم شده است هشت دهه پیش در جریان جنگ جهانی دوم. هنری والاس ، معاون رئیس جمهور در سال 1942 ، خواستار "پیروزی کامل در این جنگ آزادسازی" گفت: "این جنگ بین دنیای بردگان و یک جهان آزاد است."
اما ما دیگر در دنیای والاس زندگی نمی کنیم. بحران های مهم قرن ما را نمی توان درگیری بین کشورها یافت. در عوض ، آنها در میان آنها رایج است. مردم آمریکا نه با "پیروزی کامل" بر دشمنان خارجی بلکه با تعهدی پایدار برای بهبود زندگی در ایالات متحده و همکاری به عنوان یک شریک در مرزهای سنتی دیپلماسی ایالات متحده ، تأمین خواهند شد.
اجلاس سران دموکراسی که با انگیزه ای متضاد متحرک شده است ، می تواند امنیت جهانی را کمتر کند. این باعث می شود که تضاد با افراد خارج از اجلاس سخت شود ، و چشم انداز همکاری واقعا گسترده را کاهش می دهد. ویروس کرونا ، کشنده ترین دشمن این نسل تا به امروز ، هیچ توجهی نمی کند که ایالات متحده متحد یا دشمن خود را به چه کسی بداند. همین مسئله در مورد تغییر آب و هوا نیز صدق می کند. از آنجا که شدیدترین تهدیدات ما سیاره ای است ، دشوار است درک کنیم که چرا باشگاه دموکراسی واحد مناسبی برای "دفاع از منافع حیاتی ما" است ، همانطور که بایدن قول می دهد که این کار را انجام دهد.
علاوه بر استثنا partners شرکای مورد نیاز ، بعید به نظر می رسد که اجلاس از دموکراسی حمایت کند. "دنیای آزاد" امروز در واقع همان دنیای آزاد است که به جای نمونه های درخشان ، مملو از دموکراسی ها با صفت است. رئیس جمهور ایالات متحده ، که فقط یک مثال می زند ، در حال حاضر طرفداران خود را برای رد نتیجه یک انتخابات آزاد و عادلانه ، بیش از یک ماه پس از مشخص شدن پیروز خود ، جمع می کند.
La فهرست شرکت کنندگان بنابراین در اجلاس بایدن خودسرانه به نظر می رسد. آیا دعوت نامه ها به مجارستان ، لهستان و ترکیه ، متحدان فزاینده غیر آزادیخواه ما در ناتو ارسال می شود؟ در مورد هند یا فیلیپین ، شرکای واشنگتن برای مقابله با چین ، چطور؟
شاید بایدن به رسمیت شناختن این معضل ، اجلاس سران را پیشنهاد داده باشد برای دموکراسی به جای اجلاس سران of دموکراسی ها اما اگر وی بخواهد از پوچ بودن تبلیغ دموکراسی با افرادی مانند جائر بولسونارو یا محمد بن سلمان جلوگیری کند ، لیست دعوت وی مطمئناً دیگران را استثنا خواهد کرد.
بنابراین ، در چارچوب اجلاس سران ، گزینه بایدن گریزناپذیر و ناپسند است: بهانه های دموکراتیک رهبران اقتدارگرا را مشروع جلوه دهید یا آنها را فراتر از آنچه که می دانید علامت گذاری کنید.
بدون شک دموکراسی در معرض تهدید است: بایدن درست است که زنگ خطر را به صدا در می آورد. اما اگر اجلاس دموکراسی احتمالاً بتواند چرخه معیوب خصومت بین المللی و نارضایتی دموکراتیک را تقویت کند ، چه چیزی ممکن است ما را به یک دوره با فضیلت ترمیم دموکراتیک تبدیل کند؟
"دموکراسی یک کشور نیست" جان لوئیس ، نماینده کنگره فقید این تابستان نوشت. "این یک عمل است." دولت بایدن باید بینش جدایی لوئیس را نه تنها با بازگرداندن هنجارهای دموکراتیک بلکه بلکه به ویژه با ترویج حاکمیت دموکراتیک اعمال کند. به جای این که علائم نارضایتی دموکراتیک - "پوپولیست ها ، ملی گراها و عوام فریب ها" را که بایدن متعهد شده است با آنها مقابله کند ، ثابت کند ، دولت او باید به این بیماری حمله کند.
وی می تواند با اصلاحات سیاسی و اقتصادی شروع کند تا دولت دموکراتیک دوباره به اراده مردم پاسخ دهد. این دستور کار به خودی خود به یک سیاست خارجی احتیاج دارد: به عنوان مثال خودمدیریتی در داخل کشور ، بهشت های مالیاتی در خارج را رد می کند. ایالات متحده باید با کشورهای مختلف جهان همکاری کند ریشه ثروت غیر دولتی و مالی غیرقانونی را ریشه کن کنید تا دموکراسی در آمریکا - و هرجای دیگر - بتواند منافع شهروندان را تأمین کند.
دوم ، ایالات متحده باید صلح را در جهان برقرار کند ، نه اینکه جنگ های بی پایان خود را انجام دهد. دو دهه مداخله در خاورمیانه بزرگ ، نه تنها چهره دموکراسی را که به نام آن انجام شده است بی اعتبار کرده است. آنها همچنین دموکراسی در ایالات متحده. رهبران هر دو حزب سیاسی با در نظر گرفتن مجموعه ای از ملت های خارجی به عنوان تهدیدهای مرگبار ، نفرت بیگانه هراسی را به رگهای جامعه آمریکا تزریق کردند - این امکان را فراهم می آورد که یک عوام فریبی مانند ترامپ با قول سخت گیرتر به قدرت برسد. بنابراین ترمیم دموکراتیک به دولت بایدن نیاز دارد تا سیاست خارجی ایالات متحده را خنثی کند.
سرانجام ، ایالات متحده باید یک سیستم همکاری بین المللی را که بدون خط گسل "دموکراتیک" تقسیم نشده است ، اجرایی کند. تغییرات اقلیمی و بیماری های همه گیر ، اقدامات گسترده و گسترده ای را می طلبند. اگر دولت بایدن با هدف تجدید روح دموکراسی ، باید این روحیه را به نهادهای حاکمیت جهانی برساند که ایالات متحده اصرار دارد به جای آنها سلطه یابد.
خودگردانی در داخل ، تعیین سرنوشت در خارج از کشور و همکاری در سطح بین الملل - اینها باید کلیدواژه های برنامه جدید دموکراسی باشند. با فراتر رفتن از اجلاس صرف اجلاس ، این دستورالعمل به جای تحمیل اشکال آن ، شرایط دموکراسی را پرورش خواهد داد. این امر به ایالات متحده نیاز دارد که دموکراسی را در روابط خارجی خود اعمال کند ، نه اینکه خواستار دموکراتیک شدن خارجی ها باشد.
به هر حال ، دموکراسی همان چیزی است که در اطراف میز اتفاق می افتد ، صرف نظر از اینکه چه کسی - برای مدتی - در رأس آن نشسته است.
