بهتر است نپرسیم چرا به جنگ می رویم.

به نظر می رسد استرالیا بیشتر از سایر کشورها در مورد خود تحقیق کرده است. ما همه چیز را بررسی می کنیم ، از مرگ بومیان در بازداشت ، سوء استفاده جنسی از کودکان و ازدواج همجنسگرایان تا تخلفات بانکی ، عملیات کازینو ، واکنشهای همه گیر و جنایات جنگی ادعا شده. یک استثنا در وسواس ما در مورد خودآزمایی وجود دارد: جنگهای استرالیا.

In جنگهای غیر ضروری ، هنری رینولدز مورخ به یاد ماندنی می گوید که پس از جنگ استرالیا هرگز نمی پرسد چرا ما جنگیدیم ، با چه نتیجه ای و به چه قیمتی. ما فقط می پرسیم چگونه ما طوری جنگیدیم که گویی جنگ یک بازی فوتبال است.

یادبود جنگ استرالیا هدف اصلی خود از بزرگداشت و همچنین هشدار وحشتناک "مبادا فراموش کنیم" را از دست داده است. دغدغه AWM ، با حضور برندان نلسون به عنوان مدیر ، جشن جنگ های گذشته و ترویج سلاح ها بود که عمدتا با هزینه زیادی از شرکت های حامی AWM وارد می شد. هیئت مدیره آن ، که توسط کری استوکس اداره می شود و شامل تونی ابوت است ، شامل یک مورخ نیست.

دولت تدریس تاریخ در دانشگاه ها را متوقف می کند. استرالیا به جای یادگیری آنچه هنوز از تاریخ خود داریم ، آن را تکرار و تکرار می کند. ما از سال 1945 در جنگ پیروز نشده ایم. در افغانستان ، عراق و سوریه ، سه جنگ دیگر را باخته ایم.

استرالیایی ها خواهان تحقیق در مورد جنگ عراق شدند ، مشابه جنگ بریتانیا در زمان سر جیمز چیلکوت ، که در سال 2016 در مورد کمبودهایی که منجر به این فاجعه شد گزارش داد. در کانبرا ، نه دولت و نه اپوزیسیون از این امر منع خواهند داشت. در عوض ، آنها تاریخ رسمی جنگهای تیمور شرقی و خاورمیانه را سفارش دادند که هنوز ظاهر نشده است.

خرابی این ماه در افغانستان کاملاً قابل پیش بینی بود ، و در واقع ، از جمله توسط آمریکایی ها در ارتش ، همانطور که "اوراق افغانستان" در سال 2019 نشان داد ، قابل پیش بینی بود. قبل از آن ، "گزارش جنگ افغانستان" که توسط ویکی لیکس منتشر شده بود نشان داد که "جنگ ابدی" 'با شکست به پایان می رسد جولیان آسانژ هنوز به دلیل سهم خود در انجام این کار قفل نشده است.

حتی آنهایی که خیلی جوان بودند که از ابتدا ویتنام را می شناختند می توانستند الگوی افغانستان را تشخیص دهند: یک دلیل دروغین برای جنگ ، یک دشمن سوءتفاهم ، یک استراتژی نادرست ، یک سری از کلاهبرداران در اداره یک دولت فاسد ، یک شکست. در هر دو جنگ ، روسای جمهور پی در پی آمریکا (و نخست وزیران استرالیا) از پذیرفتن نتیجه آن خودداری کردند.

سیا در افغانستان عملیات تجارت تریاک را که در ویتنام و کامبوج انجام می داد ، تکرار کرد. هنگامی که MKI طالبان در 1996 کار خود را آغاز کرد ، کشت کوکنار را تعطیل کردند ، اما پس از ورود ناتو در سال 2001 ، صادرات هروئین به روال عادی تبدیل شد. ناظران آمریکایی می گویند طالبان MKII در سال 2021 ممکن است برای اداره کشور ویران شده خود به درآمد مواد مخدر نیاز داشته باشند ، به ویژه اگر ایالات متحده و متحدانش تحریم های مجازاتی وضع کنند یا حمایت بانک جهانی و صندوق بین المللی پول از افغانستان را قطع کنند.

بازی با کارت حقوق بشر همیشه آخرین توسل غربیان مغلوب است. ما وقتی طالبان وحشیانه حقوق زنان و دختران را زیر پا گذاشتند ، هر زمان که شور و شوق متحدان برای جنگ در افغانستان کاهش یافت ، شنیدیم. سپس نیروهای نظامی افزایش می یابد که نتیجه آن کشتن هزاران غیرنظامی دیگر از جمله زنان و دختران بود.

حال ، اگر ما دوباره دست جمعی خود را جمع کنیم ، ممکن است دچار سردرگمی شده باشیم: آیا هنوز بیشتر زنان افغان تحت فشار همان طالبان وحشی قرار دارند و بسیاری از کودکان از سوءتغذیه و از رشد بازمانده اند؟ یا بیشتر زنان افغان از 20 سال دسترسی به تحصیل ، شغل و مراقبت های بهداشتی بهره مند هستند؟ اگر این اولویت ها بسیار بالا بود ، چرا ترامپ بودجه ایالات متحده برای خدمات تنظیم خانواده را قطع کرد؟ (بایدن ، به اعتبار خود ، آن را در فوریه بازسازی کرد).

همانطور که رهبران طالبان گفته اند با این همه کشته و زخمی ، به ظرفیت همه زنان و مردان نیاز است. این که ما تا چه اندازه اصول اسلامی را به کار خواهیم بست ، تصمیم ما نیست. بنابراین چرا آمریکا در حال بررسی تحریم هایی است که این کشور را بیشتر فقیر خواهد کرد؟ البته ، مانند همه جنگهای گذشته آمریکا ، هیچ اشاره ای به جبران خسارت نشده است ، که به افغانستان کمک می کند تا کشور خود را به شیوه خود انجام دهد. انتظار از چنین بازندگان دردناکی از جمله استرالیا بسیار زیاد است.

افغانستان قرن ها در مرکز استراتژیک "بازی بزرگ" شرق و غرب بوده است. با از دست دادن آخرین جنگ ، توازن قدرت به طور قاطع به سمت شرق آسیا در حال حرکت است - چیزی که کیشور محبوبانی سنگاپور بیش از دو دهه پیش بینی کرده بود. چین در سراسر آسیای مرکزی ملت هایی را به کار می گیرد که نه برای جنگ ، بلکه از سازمان همکاری شانگهای ، جامعه اروپای مرکزی و شرقی و ابتکار کمربند و جاده سود می برند. ایران و پاکستان در حال حاضر با یکدیگر درگیر شده اند و می توان انتظار داشت که افغانستان نیز از آن پیروی کند. چین از طریق صلح و توسعه و نه جنگ و ویرانی در سراسر منطقه نفوذ می کند.

اگر استرالیایی ها تغییر در توازن قدرت جهانی را که در برابر چشم ما اتفاق می افتد نادیده بگیرند ، ما عواقب آن را متحمل می شویم. اگر نتوانیم طالبان را شکست دهیم ، چگونه در جنگ با چین پیروز می شویم؟ ضررهای ما به طور قابل مقایسه ای بیشتر خواهد بود. شاید هنگام ملاقات آنها در واشنگتن در ماه سپتامبر ، نخست وزیر ممکن است بخواهد بپرسد آیا بایدن هنوز معتقد است که آمریکا بازگشته است و خواهان جنگ با چین است. اما بایدن حتی به خود زحمت نداد تا با موریسون تماس بگیرد تا در مورد مسیر کابل بحث کند. سرمایه گذاری ما در جنگ افغانستان ، که قرار بود به ما دسترسی به واشنگتن را بدهد ، بسیار زیاد است.

درسهای تاریخ ما روشن است. قبل از اینکه آنها را با حمله به چین و دعوت از یک فاجعه بدتر تکرار کنیم ، ANZUS در 70 سالگی نیاز به بررسی کامل دارد و استرالیا نیاز به یک تحقیق عمومی مستقل دیگر دارد - این بار در مورد جنگ در افغانستان ، عراق و سوریه.