پس از مردم 25,000 سناتور برنی سندرز پرسید چند کلمه اضافه کرد به وب سایت کمپین ریاست جمهوری خود درباره 96 درصد بشریتی که او نادیده گرفته بود.
او، همانطور که از اظهارنظرهای گفته شده او تا به حال نشان می داد، این اظهارات را به طور کامل یا اصلاً در مورد تقلب و اتلاف در ارتش بیان نکرد. او حتی به عربستان سعودی اشاره نکرد، چه رسد به اینکه اعلام کند که باید "پیشگام شود" یا "دستش را کثیف کند" همانطور که در مصاحبه ها انجام می داد، حتی زمانی که عربستان سعودی خانواده های یمنی را با بمب های خوشه ای آمریکایی بمباران می کند. در حالی که از جانبازان نام می برد و آنها را شجاع می خواند، تمرکز بیانیه خود را به تجلیل از نیروها معطوف نکرد، همانطور که به خوبی ممکن بود.
همه اینها به خوبی، بیانیه فاقد برخی از اجزای اصلی است. آیا ایالات متحده باید یک تریلیون دلار در سال و بیش از نیمی از مخارج اختیاری خود را صرف نظامی گری کند؟ آیا باید آن را 50 درصد کاهش دهد، 30 درصد افزایش دهد، 3 درصد کاهش دهد؟ ما واقعاً نمی توانیم از این بیانیه اصرار بر نیاز به هزینه های نظامی عمده و در عین حال اذعان به ضرر آن بگوییم:
و در حالی که شکی نیست که ارتش ما باید کاملاً آماده باشد و منابع مورد نیاز برای مبارزه با تروریسم بین‌المللی را در اختیار داشته باشد، ضروری است که نگاه دقیقی به بودجه پنتاگون و اولویت‌های تعیین‌شده داشته باشیم. ارتش ایالات متحده باید برای جنگیدن در نبردهای امروزی مجهز باشد، نه جنگ های گذشته، چه بیشتر در جنگ سرد. بودجه دفاعی ما باید نشان دهنده منافع امنیت ملی و نیازهای ارتش ما باشد، نه انتخاب مجدد اعضای کنگره یا سود پیمانکاران دفاعی. هشداری که رئیس جمهور دوایت دیوید آیزنهاور در مورد نفوذ مجتمع نظامی-صنعتی در سال 1961 به ما داد، امروز از آن زمان درست تر است.
البته ممکن است برخی این هشدار را اینگونه تفسیر کنند که سرمایه گذاری برای آمادگی برای "نبردهای امروز" چیزی است که نبردهای امروزی را تولید می کند.
و سندرز دوست دارد کدام یک از نبردهای امروزی پایان یابد؟ هواپیماهای بدون سرنشین ذکر نشده است. نیروهای ویژه ذکر نشده است. پایگاه های خارجی ذکر نشده است. تنها اشاره ای که او در مورد اقدامات آتی در عراق یا سوریه ارائه می دهد نشان می دهد که او همچنان به استفاده از ارتش برای بدتر کردن اوضاع ادامه می دهد و به طور همزمان روش های دیگری را برای بهبود اوضاع امتحان می کند:
ما در جهانی خطرناک پر از تهدیدات جدی زندگی می کنیم، شاید هیچ کدام بیشتر از دولت اسلامی عراق و سوریه (داعش) و القاعده نباشد. سناتور سندرز متعهد به حفظ امنیت آمریکا و تعقیب کسانی است که به آمریکایی ها آسیب می رسانند. اما ما نمی توانیم به تنهایی با تروریسم بین المللی مبارزه کنیم. ما باید با متحدان خود برای ریشه‌کن کردن شبکه‌های تأمین مالی تروریست‌ها، ارائه پشتیبانی لجستیکی در منطقه، ایجاد اختلال در رادیکال‌سازی آنلاین، ارائه کمک‌های بشردوستانه، و حمایت و دفاع از آزادی مذهبی کار کنیم. علاوه بر این، ما باید به جای تمرکز صرف بر پاسخ‌های نظامی به کسانی که قبلاً رادیکال شدهاند، به بررسی علل ریشه‌ای افراط‌گرایی بپردازیم.»
آیا او به جنگ آمریکا علیه افغانستان پایان خواهد داد؟
«سن. سندرز از رئیس جمهور بوش و اوباما خواست تا هر چه زودتر نیروهای آمریکایی را خارج کنند و مردم افغانستان مسئولیت کامل امنیت خود را بر عهده بگیرند. سناتور سندرز پس از بازدید از افغانستان، علیه فساد گسترده ای که مشاهده کرد، به ویژه در زمینه انتخابات، امنیت و سیستم بانکی صحبت کرد.
از این رو، یک آمریکایی که با این توهم که جنگ قبلاً پایان یافته است، رنج می برد، به هیچ وجه روشن نخواهد شد، و واقعاً نمی توان گفت که آیا سندرز برای پایان دادن به آن در واقعیت دست به هر گونه اقدامی خواهد زد یا خیر. البته او یک سناتور آمریکایی است و تلاشی برای قطع بودجه ندارد.
بیانیه سندرز بسیار پیچیده است. او از توافق با ایران حمایت می کند و در عین حال ادعاهای نادرست درباره «ایران در حال ساخت سلاح هسته ای» را مطرح می کند. او از "هر دو طرف" در فلسطین انتقاد می کند، اما حتی یک کلمه در مورد قطع سلاح رایگان یا حمایت حقوقی بین المللی برای اسرائیل - یا برای هر دولت دیگر - نمی گوید. فراخوان پاپ برای پایان دادن به تجارت تسلیحات، که ایالات متحده رهبری آن را بر عهده دارد، ناگفته مانده است. او به تسلیحات هسته‌ای اشاره می‌کند، اما فقط سلاح‌هایی را که وجود ندارد متعلق به ایران است، نه سلاح‌های ایالات متحده یا اسرائیل یا هر کشور دیگری. خلع سلاح در اینجا یک دستور کار نیست. و چگونه ممکن است زمانی که او، برخلاف منشور سازمان ملل متحد، در بند اول خود اعلام می کند که "زور باید همیشه یک گزینه باشد"؟
سندرز هیچ جزئیاتی در مورد تغییر از خدمت به عنوان تامین کننده تسلیحات به جهان به سرمایه گذاری جدی در کمک و دیپلماسی ارائه نمی دهد. اما او این را می گوید:
با این حال، پس از نزدیک به چهارده سال درگیری‌های نظامی نادرست و فاجعه‌بار در خاورمیانه، زمان رویکرد جدیدی فرا رسیده است. ما باید از سیاست هایی دور شویم که به نفع اقدام نظامی یکجانبه و جنگ پیشگیرانه است و ایالات متحده را به پلیس واقعی جهان تبدیل می کند. سناتور سندرز معتقد است که سیاست خارجی فقط تصمیم‌گیری در مورد نحوه واکنش به درگیری در سراسر جهان نیست، بلکه شامل بازتعریف نقش آمریکا در اقتصاد جهانی است. همراه با متحدان خود در سراسر جهان، ما باید در تلاش برای جلوگیری از درگیری های بین المللی قوی باشیم، نه اینکه فقط به مشکلات پاسخ دهیم. به عنوان مثال، توافق‌نامه‌های تجاری بین‌المللی که ما منعقد می‌کنیم، و سیاست‌های انرژی و تغییرات آب و هوایی ما نه تنها پیامدهای عظیمی برای آمریکایی‌های اینجا در داخل کشور دارد، بلکه روابط ما با کشورهای سراسر جهان را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. سناتور سندرز تجربه، سوابق و چشم‌اندازی را دارد که نه تنها در این موضوعات بسیار مهم رهبری کند، بلکه کشور ما را به مسیری بسیار متفاوت سوق دهد.»
سندرز، با این حال، به طور پوچ ادعا می کند که او تنها از جنگ هایی حمایت کرده است که «آخرین راه حل» بوده اند. او در میان آنها، افغانستان و یوگسلاوی را نیز شامل می شود، هرچند هیچ کدام از راه دور آخرین راه حل نبوده اند. سندرز این را اعتراف می کند و می گوید: "من از استفاده از زور برای توقف پاکسازی قومی در بالکان حمایت کردم." این واقعیت را کنار بگذارید که پاکسازی قومی را افزایش داد و دیپلماسی را واقعاً تلاش نکرد، آنچه او ادعا می کند یک مأموریت بشردوستانه است، نه «آخرین راه حل». سندرز همچنین می‌گوید: «و در پی حملات 11 سپتامبر 2001، من از استفاده از زور در افغانستان برای تعقیب تروریست‌هایی که به ما حمله کردند، حمایت کردم.» پیشنهاد طالبان برای انتقال اسامه بن لادن به کشور ثالث را کنار بگذارید، آنچه سندرز توصیف می کند شکار و قتل مردم در یک سرزمین دور است، نه "آخرین راه حل" - و همچنین نه چیزی که او به آن رای داده است. باربارا لی رای منفی داد، که چکی سفید برای جنگ بی پایان به صلاحدید رئیس جمهور بود.
همه اینها بدیهی است که امکان جنگ جهانی بی پایان را باز می گذارد، اما نشان دهنده تمایل به عدم جستجوی مشتاقانه آن است. همچنین بدیهی است که بسیار بهتر از هیلاری کلینتون است گفتن، کمتر از جیل استین گفتن («یک سیاست خارجی مبتنی بر دیپلماسی، قوانین بین‌المللی و حقوق بشر ایجاد کنید. به جنگ‌ها و حملات هواپیماهای بدون سرنشین پایان دهید، هزینه‌های نظامی را حداقل 50 درصد کاهش دهید و بیش از 700 پایگاه نظامی خارجی را ببندید که جمهوری ما را به یک امپراتوری ورشکسته تبدیل می‌کند.» حمایت ایالات متحده و فروش تسلیحات به ناقضان حقوق بشر را متوقف کنید و به خلع سلاح هسته ای جهانی منجر شوید.» و کمی متفاوت از آنچه لینکلن چفی می گوید اذعان می کند جنگ‌های ایالات متحده داعش را ایجاد کرد و ما را از امنیت کمتری می‌اندازد، می‌گوید که حملات هواپیماهای بدون سرنشین را پایان می‌دهد و غیره). و البته همه آنها حواس پرتی از مبارزه برای کاهش و پایان دادن به نظامی گری و جلوگیری از جنگ در سال 2015 است، سالی که هیچ انتخاباتی در آن وجود نداشت. با این حال، مایه دلگرمی است که یک نامزد پیشرو "سوسیالیست" برای ریاست جمهوری ایالات متحده در نهایت سیاست خارجی داشته باشد، حتی اگر به سختی شبیه جرمی کوربین باشد.
