توسط دیوید سوانسون
پوشش 2015 ژانویه و فوریه اقیانوس اطلس می پرسد "چرا بهترین سربازان جهان به شکست خود ادامه می دهند؟" که منجر به این مقاله، که قادر به پاسخ به این سوال نیست.
تمرکز اصلی مقاله این است که در حال حاضر کشف بی نهایت آشنا که اکثر آمریکایی ها آمریکایی در ارتش نیستند. مقاله دیگر با حمایت از پیش نویس همراه است. ادعا در مقاله اصلی این است که چرا اکثر مردم از ارتش جدا شده اند، آنها بیشتر مایل به ارسال آن به جنگ های غیر قابل قبول هستند.
نویسنده ، جیمز فالوز ، در هیچ کجا تلاشی نکرده است تا جایی که به جنگ ها غیرقابل پیروزی اشاره می کند. او ادعا می کند که آخرین جنگی که به هر طریقی برای ایالات متحده پیروز بود ، جنگ خلیج فارس بود. اما او نمی تواند مقصود از حل بحران باشد. این جنگی بود که به دنبال آن بمبارانها و تحریمها و در حقیقت احیای مکرر جنگ ادامه داشت و حتی اکنون نیز در حال تشدید است.
منظور فاووز این است که هنگامی که ارتش ایالات متحده آنچه را که می تواند انجام دهد - یعنی منفجر کردن - در جنگ خلیج فارس انجام داد ، کم و بیش متوقف شد. روزهای آغازین در افغانستان در سال 2001 و عراق 2003 "لیبی 2011" و جنگهای متعدد دیگر ایالات متحده "پیروزی های" بسیار مشابهی داشتند. چرا فالوز از لیبی چشم پوشی می کند ، من نمی دانم ، اما عراق و افغانستان به عنوان ضرر و زیان در کتاب او روبرو می شوند ، من فکر می کنم ، نه به دلیل اینکه هیچ پیش نویس وجود ندارد یا به دلیل فساد ارتش و کنگره و ساخت سلاح های اشتباه ، بلکه به این دلیل که پس از منفجر کردن همه چیز ، ارتش سالها در اطراف گیر کرده بود و سعی می کرد با قتل دوستان و اعضای خانواده خود مردم را دوست داشته باشد. این مشاغل مانند ویتنام و بسیاری از مکان های دیگر عملاً غیرقابل پیروزی هستند ، زیرا مردم آنها را قبول نخواهند کرد و تلاشهای نظامی برای ایجاد مقبولیت معکوس است. ارتش بهتر با انتقاد از خود ، پیش نویس و بودجه حسابرسی شده این واقعیت را ذره ای تغییر نمی دهد.
ادعای Fallows مبنی بر اینکه هیچ کس به جنگ ها توجه نمی کند و نظامی گری از این موضوع غافل می شود ، اما این نیز اغراق آمیز است. او می نویسد: "من از هر مسابقه میان دوره ای برای مجلس یا سنا که در آن جنگ و صلح اهمیت داشته باشد ، مطلع نیستم." . . موضوعات تبلیغاتی درجه یک بودند. " وی در سال 2006 فراموش شده است که پس از مخالفت با نامزدهای انتخاباتی بسیاری از نامزدهای انتخابات ، پایان خروج از عراق پایان دادن به جنگ عراق را به عنوان انگیزه شماره یک رای دهندگان نشان می دهد که به محض حضور در دفتر تشدید می شوند.
Fallows نیز تأثیر جدایی عمومی از ارتش را بیش از حد. او معتقد بود که در زمانی که ارتش در فرهنگ عامه می توانست از ارتش خرسند شود، و به همین علت، بیشتر مردم از طریق خانواده و دوستان نزدیک به ارتش بودند. اما این از اسلایدهای کلی رسانه ای آمریکا و نظامی سازی فرهنگ ایالات متحده اجتناب می کند که نشان می دهد که به طور کامل به قطع ارتباط مربوط می شود.
فالوز فکر می کند اگر "آمریکایی ها از تأثیر جنگ ها احساس می کردند" اوباما نمی توانست همه را "به جلو" نگاه دارد و از تدبر در فاجعه های نظامی جلوگیری کند. بدون شک ، اما آیا پاسخ به این مشکل پیش نویس است یا کمی آموزش؟ یادآوری دانشجویان دانشگاه های ایالات متحده در مورد اینکه بدهی دانشجویان در برخی از کشورهایی که جنگ کمتری انجام می دهند شنیده نمی شود چیز زیادی نیست. ایالات متحده تعداد زیادی از مردان ، زنان و کودکان را به قتل رسانده ، خود را منفور کرده ، جهان را خطرناک تر کرده ، محیط زیست را نابود کرده ، آزادی های مدنی را کنار گذاشته و تریلیون ها دلار را هدر داده است که می توانست یک دنیا از خیراتی را که در غیر این صورت هزینه شده بود ، به بار آورد. پیش نویس هیچ کاری برای آگاهی مردم از آن وضعیت انجام نمی دهد. و تمرکز فالووز فقط روی هزینه های مالی یک جنگ - و نه 10 برابر بیشتر هزینه های نظامی که با جنگ توجیه می شود - پذیرش آنچه آیزنهاور هشدار داد باعث جنگ بیشتر می شود را تشویق می کند.
به نظر می رسد تلاش Fallows برای رو به عقب نیز ربات سازی جنگهای ایالات متحده را از دست بدهد. هیچ پیش نویس قرار نیست ما را به هواپیماهای بدون سرنشین تبدیل کند ، خلبانانی که ماشین های مرگ آنها از جنگ جدا شده اند.
با این حال، Fallows نقطه دارد کاملا عجیب و غریب است که حداقل برنامه موفق، پرطرفدار، گرانتر و مخرب ترین برنامه عمومی عمدتا بدون شک و به طور کلی اعتماد و احترام اکثر مردم است. این عملیات است که اصطلاح SNAFU را برای خدای جنگ به کار برده است و مردم آماده هستند هر عقیده وحشی خود را باور کنند. گرت پورتر توضیح می دهد تصمیم آگاهانه محکوم به محکومیت مجدد جنگ عراق در سال 2014 به عنوان یک محاسبه سیاسی ، نه به عنوان وسیله ای برای جلب رضایت سودجویان و البته نه به عنوان وسیله ای برای انجام هر کاری. البته ، سودجویان جنگ بسیار سخت کار می کنند تا نوعی از مردم را که در بسیاری از جنگ ها پافشاری می کنند یا تحمل می کنند ، تولید کنند و ممکن است محاسبات سیاسی بیش از عموم مردم به خشنودی نخبگان مربوط باشد. هنوز هم ارزش این را دارد که به عنوان بزرگترین بحران فرهنگی پیش روی ما - در کنار انکار آب و هوا - اینکه بسیاری از مردم مایل به تشویق برای جنگ هستند و حتی بیشتر برای پذیرش اقتصاد دائمی جنگ ، ارزش دارند. هر چیزی که اوضاع را متزلزل کند باید مورد تشویق قرار گیرد. http://warisacrime.org
