توسط دیوید سوانسون
مایکل ناگل تازه منتشر شده است راهنمای بی خشونت: راهنمای عملی عملی یک کتاب سریع برای خواندن و یک هضم طولانی ، یک کتاب غنی از روشی که افراد با گرایش بسیار متفاوت عجیب تصور می کنند Sun Tzu باشد. یعنی این کتاب به جای مجموعه ای از سخنان غلط ، آنچه را که هنوز یک شیوه تفکر کاملاً متفاوت باقی مانده است پیشنهاد می کند ، عادت زندگی که در هوای ما نیست. در حقیقت ، اولین توصیه ناگلر این است که از پخش موج ها جلوگیری کنید ، تلویزیون را خاموش کنید ، از عادی سازی بی وقفه خشونت خودداری کنید.
ما به هنر جنگی که در یک جنبش صلح اعمال می شود ، نیازی نداریم. ما به هنر satyagraha که برای جنبشی برای جهانی آرام ، عادلانه ، آزاد و پایدار اعمال می شود ، نیاز داریم. این بدان معناست که ما باید تلاش برای شکست مجموعه صنعتی نظامی را متوقف کنیم (چگونه کار شده است؟) و شروع به کار برای جایگزینی آن و تبدیل افرادی که قطعات آن را تشکیل می دهند به رفتارهای جدیدی که برای آنها و همچنین برای ما بهتر است ، می دهیم. .
به نظر می رسد تغییر مکان از بحث در مورد بزرگترین تعاملات نظامی جهان به تعاملات شخصی غیرجاست. مطمئناً اگر به جان کری پیوند شخصیت کامل داده شود ، انتخابات فاسد ، سودجویی جنگ ، رسانه های همدست و فرضیه ای توسط دیوان سالار شغلی که جنگ راهی برای صلح است ، باقی خواهد ماند.
بدون شک ، اما فقط با یادگیری تفکر و زندگی در برابر خشونت پرهیز می توان یک جنبش فعال با بیشترین پتانسیل برای ایجاد تحول در ساختارهای دولتی خود ایجاد کرد. مثالهای ناگلر اهمیت دانستن اینکه چه چیزی قابل مذاکره است ، چه چیزی باید مورد مصالحه قرار گیرد و چه چیزهایی را نباید برجسته کرد ، برجسته می کند. چه چیزی ماهوی و چه نمادین است؛ هنگامی که یک جنبش برای تشدید خشونت پرهیز خود آماده است و وقتی خیلی زود است یا خیلی دیر ؛ و چه زمانی (همیشه؟) در میانه کارزار به خواسته های جدید پرداخته نشود.
ناگلر معتقد است که میدان تیان آن من باید رها شده و سایر تاکتیک ها را دنبال می کرد. برگزاری میدان نمادین بود. وقتی معترضین کنگره اکوادور را در سال 2000 به دست گرفتند ، یکی از رهبران آنها به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد. چرا؟ ناگلر اشاره می کند که کنگره یک محل قدرت بود ، نه فقط یک نماد. فعالان به اندازه کافی قوی بودند که قدرت را به دست بگیرند ، نه فقط خواستار آن شدند. و اشغال بخشی از یک کارزار بزرگتر بود که قبل و بعد از آن انجام شد.
ناگلر ستایش و امید زیادی به جنبش اشغال دارد ، اما از آنجا نمونه هایی از شکست را نیز به دست می آورد. وقتی گروهی از كلیساها در یك شهر پیشنهاد دادند كه اگر همه جلوی لعن خود را بگیرند با اشغال كنند ، اشغالگران امتناع كردند. تصمیم گنگ نه تنها هدف این نیست که هر کار کوچکی را که می خواهیم انجام دهیم ، بلکه ما درگیر مبارزه برای قدرت نیستیم - بلکه در یک فرایند یادگیری و یک روند ایجاد روابط ، حتی با کسانی که برای به چالش کشیدن آنها سازماندهی می کنیم - و مطمئناً با کسانی که می خواهند به ما کمک کنند اگر از فحاشی پرهیز کنیم اسناد ناگلر حتی می تواند کمک کننده باشد برای کسانی که ما آنها را به چالش می کشیم ، وقتی چنین قدمهایی در دوستی برداشته می شود نه به تبعیت.
ناگلر می نویسد ، ما به دنبال رفاه همه احزاب هستیم. حتی کسانی که می خواهیم از دفتر کنار گذاشته شوند؟ حتی کسانی که می خواهیم به جرم جنایت تحت تعقیب قرار بگیرند؟ آیا عدالت ترمیمی وجود دارد که بتواند مسئولی را که شروع به جنگ کرده است ، برکناری خود از سمت و تحریم را سودمند ببیند؟ شاید. شاید نه. اما تلاش برای برکناری افراد از سمت خود به منظور حمایت از حاکمیت قانون و پایان دادن به بی عدالتی ها بسیار متفاوت از اقدام انتقام جویانه است.
ناجر توصیه می کند ما نباید به دنبال پیروزی بر دیگران باشیم. اما آیا سازماندهی فعالین نیازی به اطلاع عمیق وابسته به پیروزی از هر موفقیت جزئی ندارد؟ شاید. اما پیروزی نیازی به کسی نیست. می تواند با کسی باشد بارونهای نفت نوه هایی دارند که به اندازه بقیه از یک سیاره قابل زندگی لذت خواهند برد.
ناگلر اقدامات انسدادی و سازنده را ترسیم می کند و تلاش های گاندی در هند و انتفاضه اول را به عنوان نمونه ای از ترکیب این دو ذکر می کند. جنبش کارگری بدون سرزمین در برزیل از خشونت پرهیز سازنده استفاده می کند ، در حالی که بهار عربی از انسداد استفاده می کند. به طور ایده آل ، ناگلر فکر می کند ، یک حرکت باید با پروژه های سازنده آغاز شود و سپس انسداد ایجاد شود. جنبش اشغال در خلاف جهت حرکت کرده است ، و پس از رانده شدن اعتراضات از میادین عمومی ، به قربانیان طوفان و قربانیان بانکی کمک می دهد. به گفته ناگلر ، پتانسیل تغییر در امکان اشغال یا حرکت دیگری است که این دو رویکرد را ترکیب می کند.
مراحل متوالی ناگلر در یک کارزار اقدام غیر خشونت آمیز شامل موارد زیر است: 1. حل اختلاف ، 2. ساتیاگراها ، 3. ایثار نهایی.
تصور می کنم ناگلر با من موافق باشد که آنچه به اندازه رفتارهای مسالمت آمیز دولت خود نیاز داریم ، جلوگیری از درگیری است. کارهای زیادی برای ایجاد درگیری هایی که لازم نیست انجام شود. نیروهای آمریکایی در 175 کشور جهان و هواپیماهای بدون سرنشین در برخی از کشورهای باقیمانده شناخته شده اند که خصومت ایجاد می کنند. اما از این خصومت برای توجیه استقرار نیروهای بیشتر استفاده می شود. گرچه مهم است که درک کنیم هرگز جهان را از درگیری خلاص نخواهیم کرد ، اما من مطمئن هستم که اگر تلاش کنیم می توانیم بسیار نزدیک شویم.
اما ناگلر طرحی را برای یک کمپین مردمی و نه برای وزارت خارجه ترسیم می کند. سه مرحله او راهنمای چگونگی ترسیم اقدامات آینده ما است. مرحله 0.5 ، بنابراین ، جلوگیری از تعارض نیست بلکه نفوذ در رسانه های شرکتی یا توسعه ابزارهای جایگزین برای برقراری ارتباط است. یا اینطور به ذهنم خطور می کند. من به زودی میزبان ناگلر در رادیو Talk Nation خواهم بود ، بنابراین س questionsالاتی برای من ارسال کنید که باید از وی در davidswanson dot org دعوت کند.
ناگلر می بیند که موفقیت روزافزون و حتی پتانسیل بیشتر برای اقدامات غیر خشونت آمیز با تدبیر و استراتژیک انجام می شود ، و اشاره دارد که خشونت همچنان رویکرد پیش فرض دولت ما است. و پرونده ای که ناگلر ایجاد می کند با دانش گسترده وی در مورد مبارزات غیر خشونت آمیز که طی چند دهه گذشته در سراسر جهان انجام شده است ، قوی و قابل اعتماد می شود. ناگلر با موفقیت به موفقیت ها ، شکست ها و موفقیت های جزئی نگاه می کند تا درسهایی را که برای حرکت به جلو نیاز داریم ، بیرون بکشد. من وسوسه می شوم که تقریباً به اندازه خود کتاب یا حتی بیشتر از این ، مروری بر این کتاب بنویسم ، اما باور داشته باشید که گفتن این جمله بسیار مفید خواهد بود:
به من اعتماد کن. این کتاب را بخرید آن را با خود حمل کن.
