بله ، من می دانم که شما فرزندان خود را دوست دارید ، همانطور که من فرزندان خود را دوست دارم. تردیدی نیست اما آیا تو عاشق مال من و من تو هستی؟ زیرا به نظر می رسد در مجموع یک مشکل وجود دارد. فرگوسن ممکن است چند نفر را به برخی از شیوه های تبعیض آمیز جامعه ما در برابر آفریقایی آمریکایی ها بیدار کند - اگر "تبعیض" کلمه ای است که می تواند قتل را در بر بگیرد. اما وقتی اجازه قتل جوانان سیاهپوست را می دهیم ، آیا این احتمال وجود دارد كه آن افراد دو حمله سیاه و جوان داشته باشند؟
کتاب باری اسپکتور جنون در گیتس شهر یکی از غنی ترین مجموعه های بینش و تحریکاتی است که می شناسم. این کتابی است که اسطوره های باستانی و آداب و رسوم بومی را برای مسیرهای خارج از فرهنگ مصرف گرایی ، انزوا ، سرکوب جنسی ، ترس از مرگ ، خصومت و فرافکنی و بی احترامی به پیر و جوان استخراج می کند. یکی از عادتهای نگران کننده این کتاب ، شناسایی ادامه زندگی در زندگی فعلی است که ما آن را وحشیانه می پنداریم ، از جمله فداکاری کودکان.
جنگ خلیج فارس بر روی داستان های داستانی عراقی ها که بچه ها را از انکوباتور ها بیرون می آورد، راه اندازی شد. بچه ها به استخدام دفاتر برای کشتن و مرگ برای فرستادن به پایان دادن به قتل و مرگ خیالی فرستاده شدند. اما جنگ تنها منطقه Spector به نظر نمی رسد.
او می نویسد: "دیگر مجاز نیست كه كودكانه قربانی كودك شود" - من تصور می كنم كه استثنایی نیست ، موارد مانند مردی که دختر کوچکش را از روز پنجشنبه در فلوریدا به پایین پرتاب کرد - "ما این کار را از طریق سو abuse استفاده ، باتری ، سهل انگاری ، تجاوز و درماندگی نهادینه شده انجام می دهیم. دختران یازده ساله و کوچکتر ، سی درصد از قربانیان تجاوز را تشکیل می دهند و قربانیان حمله جنسی نوجوانان ، مرتکبان خود را نود و سه درصد از زمان می دانند. یک چهارم کودکان آمریکایی در فقر زندگی می کنند. بیش از یک میلیون نفر از آنها بی خانمان هستند. "
یکی از موضوعات اصلی کتاب اسپکتور ، نبود یک مراسم آغاز مناسب برای مردان نوجوان در فرهنگ ما است. او ما را بزرگترها ناآگاه می خواند. وی می پرسد: "چگونه می توانیم آن هورمونهای خشمگین را از بیان ضد اجتماعی به چیزی مثبت تبدیل کنیم؟" این را نمی توان خیلی شدید بیان کرد: مردان ناآگاهانه باعث رنج جهانی می شوند. یا با خلاقیت می سوزند یا همه چیز را می سوزانند. این زیستی موضوع بیش از بحث درباره سوسیالیسم جنسیتی است. اگرچه تهویه مطبوع مشروعیت و ماندگار می شود طبیعت مردان جوان را به سمت زیاده خواهی شدید سوق می دهد. مناسک عبور استعاره و نمادی را ارائه می دهد تا پسران مجبور نباشند اصرارهای درونی خود را انجام دهند. "
اما بعداً در کتاب ، اسپکتور به نظر می رسد که ما واقعاً این وضعیت را خیلی خوب درک کرده ایم و اغراق کرده ایم. "هنگام نظرسنجی ، بزرگسالان تخمین می زنند كه نوجوانان مسئول چهل و سه درصد جرایم خشن هستند. با این حال ، مایک مایلز ، جامعه شناس ، گزارش می دهد که نوجوانان تنها سیزده درصد این جنایات را مرتکب می شوند. با این حال تقریباً نیمی از ایالت کودکان ده ساله را مانند بزرگسالان تحت پیگرد قانونی قرار می دهند و بیش از پنجاه درصد بزرگسالان طرفدار اعدام قاتلان نوجوان هستند.
گاهی اوقات ما اخراج کودکان پس از کشتن آنها، اما چقدر از آن سود می برند؟
در حقیقت ، نوزادان بومر بیشترین اعتیاد به مواد مخدر و جرایم را تشکیل می دهند و البته بیشتر آنها سفید پوست هستند. اما مجازات ، دقیقاً برای اقلیت های نژادی ، به طور نامتناسبی مجازات می شود. "جوانان آمریکایی به طور مداوم مجازات زندان شصت درصد طولانی تر از بزرگسالان را برای همان جنایات دریافت می کنند. وقتی بزرگسالان قربانی جرایم جنسی می شوند ، مجازات نسبت به قربانیان کودک سخت تر است. و والدینی که کودک خود را مورد آزار و اذیت قرار می دهند ، مجازات کوتاه تری نسبت به افراد غریبه دریافت می کنند. "
اسپکتور معتقد است که نه تنها نسبت به بزرگسالان نسبت به بزرگسالان سختگیرتر هستیم ، بلکه نسبت به سفیدپوستان نیز سیاه پوستان ، بلکه وقتی به جنایات علیه کودکان تمرکز می کنیم ، کشیش های بز کجی یا همجنسگرایان یا مردان مجرد را پرداخت می کنیم ، به هزینه پرداختن به "بیکاری ، مدارس شلوغ ، از هم پاشیدگی خانواده یا خشونت نهادینه شده. اکنون کار برای مردان در آموزش اولیه تقریباً غیرممکن است. آنها فقط یکی از آنها را تشکیل می دهند یازده معلمان ابتدایی. "
چرا ما اجازه می دهیم یک سیستم برای ادامه تبعیض علیه آن ها ادامه دهد فرزندان؟ آیا فراموشی ، حواس پرتی ، گمراهی ، کوته بینی ، خودخواهی داریم؟ اسپکتور پیشنهاد می کند که ما در واقع سابقه طولانی داریم. "شواهد قابل توجهی از قتل عام کودکان نامشروع (حداقل در اواخر قرن نوزدهم) و فرزندان قانونی ، به ویژه دختران ، در اروپا وجود دارد. در نتیجه ، عدم تعادل زیادی در مردان نسبت به ماده ها تا قرون وسطی وجود داشت. سو abuse استفاده جسمی و جسمی به قدری رایج بود که اکثر کودکانی که قبل از قرن هجدهم به دنیا آمده بودند همان چیزی بودند که امروزه "کودکان مورد آزار و اذیت" نامیده می شوند. با این حال ، این سندرم پزشکی در میان پزشکان بوجود نیامده است ، تا اینکه در سال 1962 ، هنگامی که با استفاده منظم از اشعه ایکس ، شکستگی های متعدد گسترده ای در اندام کودکان کوچک نشان داد که خیلی جوان بودند و نمی توانستند شکایت کلامی کنند. "
Spector همچنین یادآور می شود که برخی از Lynchings های 5,000 در ایالات متحده بین 1880 و 1930، حداقل 40 درصد مراسم قربانی انسانی هستند، اغلب با دقت سازماندهی شده اند، اغلب با روحانیون به عنوان رئیس، معمولا روز یکشنبه، سایت پیش انتخاب شده و در روزنامه ها تبلیغ می شود.
یونانی ها و عبرانی ها قربانی کردن کودکان را بخشی از گذشته ، اگر نه حال ، نمی دانستند. ختنه ممکن است بازمانده این موضوع باشد. یکی دیگر از اینها ممکن است یک بزرگسال باشد که با عشق به کودک نگاه می کند و اظهار می دارد که "آنها بسیار زیبا هستند که من می توانم آنها را بخورم". تصور شكار كودكان ممكن است تا زماني شروع شود كه شكارچيان بزرگ مرتبا انسان را تهديد مي كردند. ترس از شکارچیان بزرگ ممکن است هزاران سال پس از مرتبط بودن ادامه یابد ، دقیقاً به این دلیل که به کودکان در سنین بسیار پایین آموخته می شود. اگر در داستان های کودکان ناپدید شود ، ممکن است از ذهن بزرگسالان محو شود. به تصویر کشیدن یک دیکتاتور خارجی به عنوان یک جانور وحشی در کاریکاتورهای تحریریه ، شاید احمقانه به نظر برسد تا ترسناک.
در حال حاضر یک روند محبوب در دانشگاه ها وجود دارد که خطوط بین انواع خشونت را مختل می کند، زیرا ادعا می شود که به دلیل سوء استفاده از کودک و یا لینچ کردن (در صورت وجود)، جنگ است. این ادعا شده است بیش از حد ساده و تحریف شده است. اما اسپکتور و کارشناسان او و بسیاری دیگر معتقدند که یکی از راه های ایجاد همه انواع خشونت، از جمله جنگ، احتمال بیشتر این است که کودکان را با عشق ورزیدن و غیر خشونت بالا ببریم. چنین فرزندی تمایل به توسعه الگوهای فکر طرفدار جنگ ندارد.
ما فرزندانمان را دوست داریم؟ البته ما انجام می دهیم اما چرا کشورهای ثروتمند ترتیب تحصیلات رایگان را از طریق کالج، زمان ترک وقت والدین، زمان تعطیلات، بازنشستگی، مراقبت های بهداشتی و غیره تضمین می کنند، در حالیکه ما تنها پس از جنگ پس از جنگ را تضمین می کنیم؟ در طول آخرین جنگ سرد، یک آهنگ توسط استینگ نامیده شد روس که ادعا می کند "اگر روس ها فرزندان خود را نیز دوست داشته باشند" صلح برقرار خواهد شد. ناگفته نماند که غرب فرزندان خود را دوست دارد ، اما ظاهراً در مورد روس ها تردید کمی وجود داشت.
من یک اتفاق افتادم تصویری این هفته از روس های جوان در حال رقص و آواز در مسکو ، به انگلیسی ، به روشی که فکر می کنم آمریکایی ها آن را دوست دارند. من تعجب می کنم اگر بخشی از پاسخ این نیست که ما عاشق کودکان روس باشیم ، و روسها عاشق کودکان آمریکایی باشند و همه ما به طور جمعی - به معنای بزرگتر جمعی - برای شروع دوست داشتن سیستماتیک و ساختاری همه کودکان همانطور که شخصاً گرامی داریم خود ما
اینجا یک مکان اساسی است که ممکن است شروع کنیم. فقط سه کشور از تصویب کنوانسیون حقوق کودک خودداری کرده اند. آنها سودان ، سومالی و ایالات متحده آمریكا هستند و دو نفر از این سه نفر با تصویب پیش می روند.
همتای آمریکایی من، WTF؟
