توسط دیوید سوانسون
اینکه کسی به مواد مخدر اعتیاد پیدا کند بیشتر از آنکه با ماده مخدر استفاده کند یا با ژنی که دارد به زندگی کودکانه و کیفیت زندگی او ارتباط دارد. این یکی از جالب توجه ترین افشاگری ها در بهترین کتابی است که امسال خوانده ام: تعقیب فریاد: اول و آخر جنگ علیه مواد مخدر توسط یوهان هاری
افسانه ای به همه ما تحویل داده شده است. این افسانه به این شرح است: داروهای خاص آنقدر قدرتمند هستند که اگر به اندازه کافی از آنها استفاده کنید ، این داروها مصرف می شوند. آنها شما را به ادامه استفاده از آنها سوق می دهند. معلوم می شود که این بیشتر غلط است. تنها 17.7 درصد سیگاری ها می توانند با استفاده از پچ نیکوتین که همان دارو را تأمین می کند ، سیگار را ترک کنند. از بین افرادی که کراک را در زندگی خود امتحان کرده اند ، فقط 3 درصد از آنها در یک ماه گذشته استفاده کرده اند و فقط 20 درصد آنها همیشه معتاد بوده اند. بیمارستانهای ایالات متحده مواد مخدر فوق العاده قدرتمند را برای ایجاد درد هر روز و اغلب برای مدت طولانی بدون ایجاد اعتیاد تجویز می كنند. وقتی ونکوور از ورود هروئین به شهر با موفقیت جلوگیری کرد به طوری که "هروئین" فروخته شده دارای هروئین واقعی بود ، رفتار معتادان تغییری نکرد. حدود 20 درصد از سربازان آمریكایی در ویتنام به هروئین اعتیاد داشتند و این باعث ایجاد وحشت در میان افرادی شد كه انتظار بازگشت خود به خانه را داشتند. اما وقتی به خانه برگشتند ، 95 درصد از آنها در طول یک سال متوقف شدند. (همینطور جمعیت گاومیش آب ویتنامی که در طول جنگ شروع به خوردن تریاک کرده بودند نیز همین کار را کرد.) بقیه سربازان نیز قبل از رفتن معتاد بوده و یا ویژگی مشترک بین همه معتادان از جمله معتادان به قمار را داشتند: کودکی ناپایدار یا آسیب زا.
اکثر مردم (90 درصد بر اساس سازمان ملل متحد) که از مواد مخدر استفاده می کنند، هرگز معتاد نمی شوند، صرف نظر از اینکه مواد مخدر، و بیشتر کسانی که معتاد می شوند، اگر مواد مخدر در دسترس آنها باشد، زندگی عادی را به ارمغان می آورد. و اگر دارو برای آنها در دسترس باشد، آنها به تدریج استفاده از آن را متوقف خواهند کرد.
اما، یک دقیقه صبر کنید دانشمندان دارند اثبات شده که مواد مخدر اعتیاد آور است ، نه؟
خوب ، یک موش در قفس که هیچ چیز دیگری در زندگی خود ندارد ، مصرف مقدار زیادی دارو را انتخاب خواهد کرد. بنابراین اگر بتوانید زندگی خود را شبیه یک موش صحرایی در قفس کنید ، دانشمندان مورد تأیید قرار می گیرند. اما اگر به موش صحرایی مکانی طبیعی برای زندگی با موشهای دیگر بدهید تا کارهای خوشی را انجام دهند ، موش انبوه وسوسه انگیز داروهای "اعتیاد آور" را نادیده می گیرد.
و شما هم همینطور. و همین طور اکثر مردم. یا اینکه از آن در حد اعتدال استفاده خواهید کرد. قبل از شروع جنگ با مواد مخدر در سال 1914 (جایگزین جنگ جهانی اول توسط ایالات متحده؟) ، مردم بطری های شربت مرفین و شراب و نوشیدنی های غیر الکلی با کوکائین خریداری می کردند. بیشتر آنها هرگز اعتیاد پیدا نکردند و سه چهارم معتادان مشاغل معتبر و پایداری داشتند.
آیا در اینجا درسی درباره عدم اعتماد به دانشمندان وجود دارد؟ آیا باید تمام شواهد موجود درباره هرج و مرج اقلیم را به بیرون پرتاب کنیم؟ آیا باید همه واکسن های خود را به بندر بوستون بریزیم؟ قطعا نه. در اینجا یک درس به قدمت تاریخ وجود دارد: دنبال پول باشید. تحقیقات مربوط به مواد مخدر توسط یک دولت فدرال تأمین می شود که گزارش های خود را هنگام نتیجه گیری مشابه نتیجه سانسور می کند تعقیب فریاد، دولتی که فقط تحقیقاتی را انجام می دهد که افسانه های خود را در جای خود جای دهد. باید از منکرات آب و هوا و منکرات واکسن گوش داد. ما همیشه باید ذهن باز داشته باشیم. اما تاکنون به نظر نمی رسد آنها علمی بهتری را که نمی تواند بودجه ای پیدا کند تحت فشار قرار می دهند. بلکه آنها در تلاشند عقاید موجود را جایگزین باورهای کنونی کنند کمتر پایه و اساس آنها اصلاح تفکر ما در مورد اعتیاد در واقع مستلزم بررسی مدارکی است که توسط دانشمندان مخالف و دولت های اصلاح طلب تولید شده است و بسیار طاقت فرسا است.
بنابراین این نگرش ما را نسبت به معتادان کجا می گذارد؟ ابتدا قرار بود آنها را محکوم کنیم. سپس قرار بود آنها را به دلیل داشتن ژن بد معذور بدانیم. حال ما قرار است که برای آنها متأسف شویم زیرا آنها وحشتهایی دارند که نمی توانند با آنها روبرو شوند و در بیشتر موارد از کودکی با آنها روبرو شده اند؟ این تمایل وجود دارد که توضیح "ژن" را بهانه برآورده کنند. اگر 100 نفر الكل بنوشند و یكی از آنها دارای ژنی باشد كه باعث می شود او نتواند هرگز متوقف شود ، مقصر دانستن این مسئله سخت است. از کجا می توانست بداند؟ اما در مورد این وضعیت چه می توان گفت: از 100 نفر ، یکی از آنها سالها در رنج و عذاب رنج می برد ، بخشی از این نتیجه هرگز تجربه عشق در کودکی نبود. اینکه یک نفر بعداً به یک ماده مخدر اعتیاد پیدا کند ، اما این اعتیاد تنها نشانه ای از مشکل واقعی است. البته ، البته این کاملاً انحرافی است که قبل از اینکه بخواهیم دلسوزی به او نشان دهیم یا خیر ، در مورد شیمی مغز یا سابقه مغز کسی تحقیق کنیم. اما من حتی نسبت به افرادی که نمی توانند در برابر چنین مزخرفاتی مقاومت کنند ، کمی همدردی می کنم و بنابراین اکنون آنها را مورد توجه قرار می دهم: آیا نباید با افرادی که از آسیب کودکی رنج می برند مهربان باشیم؟ به خصوص وقتی زندان مشکل آنها را بدتر می کند؟
اما اگر بخواهیم این فراتر از اعتیاد را به رفتارهای نامطلوب دیگر منتقل کنیم ، چه می شود؟ کتابهای دیگری نیز وجود دارد که موارد مشابهی را نشان می دهد که خشونت ، از جمله خشونت جنسی ، و از جمله خودکشی ، در اکثر موارد منشأ مشابهی با یافته های هاری برای اعتیاد دارد. مسلماً باید از خشونت جلوگیری شود ، نه اینکه از آن استفاده شود. اما می توان با بهبود زندگی مردم ، به ویژه زندگی جوان ، اما مهمتر از همه ، زندگی کنونی آن را کاهش داد. ذره ذره ، زیرا ما از دور ریختن افراد از نژادهای مختلف ، جنسیت ، گرایش جنسی و معلولیت ها به عنوان بی ارزش جلوگیری کرده ایم ، زیرا ما شروع به قبول این می کنیم که اعتیاد یک رفتار موقتی و غیر تهدیدآمیز است نه حالت دائمی موجودی کمتر شناخته شده به عنوان "معتاد" ، ممکن است به سراغ کنار گذاشتن نظریه های دیگر درباره دوام و عزم ژنتیکی ، از جمله نظریه های مربوط به جنایتکاران خشن برویم. حتی ممکن است روزی این ایده را که جنگ یا طمع یا اتومبیل نتیجه اجتناب ناپذیر ژن های ما است ، پشت سر بگذاریم.
هرچند که همه چیز را بر روی مواد مخدر متهم می کند، مثل مصرف مواد مخدر، بسیار ساده تر است.
تماشای یوهان هاری در دموکراسی در حال حاضر.
او به زودی روشن خواهد شد رادیو ملی رادیو صحبت کنبنابراین سوالاتی را که باید از او بپرسم، بپرسم، اما اولین کتاب را بخوانید.
