توسط دیوید سوانسون World BEYOND War، مارس 19، 2021
بسیاری از مردم در ایالات متحده، مانند بسیاری از جاهای دیگر، عصبانی تر می شوند. این یک خواهد بود چیز خوب اگر همه آنها بفهمند که باید از چه کسی عصبانی باشند و برتری آنها چیست فعالیت غیرخشونت آمیز به خشونت احمقانه و بیهوده
آنها باید از میلیاردرهایی که ثروت را احتکار می کنند، شرکت هایی که مالیات صفر می پردازند، و یک دولت فدرال که - در بیشتر موارد - به نابودی زمین، سرمایه گذاری در جنگ، فقرزدن فقرا و ثروتمند کردن افراد پرخور ادامه می دهد، عصبانی باشند. آنها باید دیوانه باشند که هیچ بازگرداندن نسبی ارزش به حداقل دستمزد، هیچ لغو بدهی دانشجویان، پایان دادن به جنگ‌های بی‌پایان یا حتی کاهش جزئی هزینه‌های نظامی، هیچ قرارداد سبز جدید، هیچ مدیکر برای همه وجود ندارد. حتی هرگونه اصلاح نیمه شبه بهداشتی، عدم پایان قراردادهای تجاری شرکت ها، عدم تجزیه انحصارات، بدون مالیات بر ثروت عظیم یا ارث یا معاملات مالی یا سود شرکت ها یا سود سرمایه یا درآمد ناپسند، یا هرگونه برداشتن سقف حقوق و دستمزد. مالیات هایی که شامل همه درآمدها از همه نوع می شود.
آنها نباید نه به خاطر بیهوده‌ها، میلیاردرها برای شما خوب هستند، و نه بهانه‌های بیهوده افرادی که نه تلاشی برای از بین بردن این موضوع دارند و نه به طور جدی سعی در تصویب قانون مورد نیاز از طریق مصالحه داشته‌اند و نه به‌طور جدی تلاش کرده‌اند، بیفتند. تصویب تغییرات نظارتی با اکثریت آرا در 60 روز اول قانونگذاری (که به نظر من در 24 مارس به پایان می رسد).
خشم آنها باید هدفمند و آگاه شود و متوجه یک سیستم و اقدامات کسانی باشد که آن را حفظ می کنند. نباید نفرت انگیز یا شخصی یا متعصبانه باشد. این نباید به تفکر یا تفاوت های ظریف آسیب برساند. نباید به سمت اقدامات غیرمولد مانند خشونت یا ظلم هدایت شود، بلکه باید در یک اقدام توده ای مؤثر برای تغییر مثبت سازماندهی شود.
متأسفانه، در این مرحله، این یک رویای وحشیانه است، و حتی دنبال کردن آن باید منتظر ماند، زیرا ما یک مشکل بزرگتر داریم، یعنی هدایت نادرست خشم به سمت چیزهای اشتباه. این یک حادثه عجیب یا تغییر نسبت به گذشته نیست که رئیس‌جمهور و کنگره ایالات متحده، در حالی که نتوانسته‌اند بیشتر آنچه مردم به شدت به آن نیاز دارند، ارائه دهند، نفرت از روسیه، چین، کره شمالی و ایران را تشویق می‌کنند. «شکست‌های» قابل پیش‌بینی در برقراری صلح با این کشورها، علی‌رغم سهولتی که در صورت تمایل می‌توان به موفقیت دست یافت، نه تنها مربوط به فروش تسلیحات است، نه تنها یک موضوع اینرسی بوروکراتیک، نه تنها مسئله «مشارکت» در مبارزات انتخاباتی است. این موضوع نه تنها مربوط به مشاغلی است که برای ساخت یک سلاح در 96 منطقه کنگره استفاده می شود، نه صرفاً مسئله ارتش و آژانس های دائمی که دستور کار را هدایت می کنند، نه فقط مشکل رسانه های فاسد و همه تانک های بدبو که از طریق سلاح ها و مخزن های متعفن تأمین می شود. دیکتاتوری ها همچنین مسئله داشتن دشمنان در خارج از کشور است تا آنها را در مکان های قدرتمند ایالات متحده نداشته باشیم.
رسانه های مرغوبی که با سرهای بریده در حال دویدن هستند و در تعجب هستند که چرا در جهان نفرت نسبت به آسیایی ها یا قبل از آنها مسلمانان وجود دارد - که نمی توانند سیاست خارجی شریرانه امپریالیستی را چیزی جز بشردوستی نجیب ببینند - باید بسیار خوشحال باشند که اکثر آمریکایی ها فکر نمی کنند. آنها می توانند یک روسی را ببینند، یا تصمیم گرفته اند که روس ها بدون توجه به آنچه دولت می گوید، به عنوان هدف نژادپرستی آنها واجد شرایط نیستند. در غیر این صورت، خشونت ضد روسیه در حال حاضر حتی بدتر از ضد آسیایی خواهد بود.
بخشی از جمعیت ایالات متحده از چین و بخشی دیگر از روسیه متنفرند، همانطور که بخشی از واکسن ها و بخشی دیگر از ابرپراکنده های بدون ماسک متنفرند. اما بخش قابل توجهی از مردم ایالات متحده با نفرت از برخی دولت ها و/یا جمعیت خارجی موافق هستند (خط بین دولت ها و جمعیت ها مبهم می شود). در هر تیمی که هستید، Ds یا Rs، فقط می‌توانید با نادیده گرفتن خواسته‌های مقامات منتخب در تیم خود، از هدایت خشم خود به سمت خارجی‌ها خودداری کنید.
اگر این کار را انجام دهید، خشم شما می‌تواند به خشم جاده‌ها و همسایگان آزاردهنده و تیم‌های ورزشی رقیب سرازیر شود، اما بیشتر آن، برای برخی گروه‌ها، به طعم‌های مختلف تعصب هدایت می‌شود: نژادپرستی، جنسیت‌گرایی، همجنس‌گرا هراسی، تعصب مذهبی و غیره. و غیره و غیره و برای دیگران، خشم فراوان، حتی نفرت، و حتی گاهی خشونت متوجه احمق های بیچاره ای می شود که خشم آنها به تعصب کشیده می شود.
و، نه، در واقع، من تعصب را دوست ندارم، اگرچه از شما متشکرم که پرسیدید. من فقط فکر می کنم که در راس به تغییر نیاز است و نابرابری و سختی خاک حاصلخیز برای تعصب و فاشیسم است. در واقع، یک اجماع بسیار گسترده، طولانی مدت و معین در این مورد وجود دارد. این چیزی نیست که من فکر کردم
اما فراتر از این ابزارهای جهت دهی نادرست خشم، یکی دیگر از موارد مهم در فرهنگ ایالات متحده وجود دارد، یعنی هدایت نادرست خشم بین دموکرات های خودشناس و جمهوری خواهان، یکی برای دیگری و بالعکس. وقتی یک دولت بارها و بارها به شما می‌گوید از چین متنفر باشید، و سپس تلویزیون شما به شما می‌گوید که خشونت ضد آسیایی خلقت سرخپوستان دولت سرخ است که فکر می‌کنند زمین صاف است و دایناسورها کلاهبرداری هستند، شما گزینه‌هایی دارید که شامل نفرت از چین است. نفرت از مردم آسیایی تبار و نفرت از جمهوری خواهان. چه کشور آزاد شگفت انگیزی که به شما انتخاب های زیادی می دهد! اما هیچ یک از آنها شامل زیر سوال بردن سیاست خارجی ایالات متحده یا سیاست سلاح ایالات متحده یا فرهنگ ایالات متحده که در تمجید از خشونت اشباع شده است، نیست. هیچ یک از آنها این سوال را مطرح نمی کنند که چرا فقط یک ملت بر روی زمین ثروتمند است (نه "ثروتمندترین" نیست، نه سرانه، پس اجازه دهید این را نگوییم) چنین درصد بالایی از مردم را ترک می کند بدون زندگی مناسب، بدون درآمد مناسب، بدون مراقبت های بهداشتی، بدون آموزش رایگان، بدون آینده شغلی خوب یا امنیت بازنشستگی.
تشدید این مشکل، کرک فرهنگی به عنوان جابجایی برای سیاست جدی، و مبارزات انتخاباتی تقریباً خالی از سیاست جدی است. چرا از حرامزاده حریصی که شما را اخراج کرده متنفر باشید در حالی که می توانید از احمق هایی که فکر می کنند برخی از کتاب های دکتر سوس قدیمی هستند یا احمقی که چنین فکری نمی کنند متنفر باشید؟ چرا از سیستم مخرب زیست‌محیطی که همه‌گیری بیماری‌ها را تشویق می‌کند، یا صنعت دامداری که آب و خاک و آب و هوای کره زمین را ویران می‌کند، یا آزمایشگاه‌های سلاح‌های زیستی که به احتمال زیاد همه‌گیری کنونی را آغاز کرده‌اند و اگر این کار را نمی‌کردند، به راحتی می‌توانستند یک بیماری دیگر را شروع کنند متنفر باشید. این یکی را شروع کنید، وقتی می توانید از چینی ها یا دونالد ترامپ یا چینی ها و دونالد ترامپ یا هکرهای لیبرال که ظاهراً کل داستان یک بیماری همه گیر را اختراع کرده اند متنفر باشید؟
اگر اکنون تصمیم گرفته اید که من دونالد ترامپ را دوست دارم، ممکن است نتوانم خودم را روشن کنم. تعداد کمی به اندازه دونالد ترامپ برای هدایت خشم مردم اقدام کرده اند. این مانع از آن نمی‌شود که وقتی دیگر در قدرت نیست، خشم مردم را به اشتباه هدایت کنند. او باید به خاطر جنایات متعدد محاکمه، محکوم و مجازات شود، اما باید بسیاری از جنایات دیگر نیز بسیار بزرگتر از آن باشند که شکست بخورند، و اولویت باید دور کردن آن افراد در قدرت امروز از محدوده اقداماتی باشد که اکنون آنها را ممکن می دانند.
برای سال‌ها، به چند دلیل نمی‌خواستم در مورد شکاف حزبی بشنوم. یکی این بود که من با هیچ یک از احزاب بزرگ هویت نداشتم. مورد دیگر این بود که شکاف فرضی در مورد مقامات منتخب در واشنگتن دی سی افسانه ای وحشتناک بود. رهبران هر دو حزب و کسانی که به این رهبران پاسخ می دهند، برای فروشندگان سلاح، شرکت های بیمه سلامت، بانک ها، شرکت های سوخت فسیلی، غول پیکر کار می کنند. رستوران‌های زنجیره‌ای و غیره. وقتی پستی را در رسانه‌های اجتماعی می‌بینم که نشان می‌دهد بایدن به انجیل استناد کند در حالی که تمام بدهی‌ها را لغو می‌کند، فقط برای اینکه ببینم جمهوری‌خواهان چه می‌گویند، نمی‌دانم به این ایده که جو من می‌خواهد بخندم یا گریه کنم. بایدن تمام بدهی ها را لغو می کند.
این کورکورهای من نباید مانع شود که ببینم میلیون‌ها نفر، صرف نظر از اینکه چقدر در مورد جو بایدن فریب خورده‌اند، که خود را «دموکرات» معرفی می‌کنند، می‌خواهند بدهی‌ها را کاهش یا لغو کنند، و با میلیون‌ها انسان کاملاً واقعی مخالفت کنند. به عنوان "جمهوری خواه" شناخته شوید و به جمهوری خواهان منتخب و دموکرات های منتخب بپیوندید تا بخواهند بدهی ها و جنگ ها و تخریب محیط زیست و فقر را حفظ کنند.
البته کسانی که در یک طرف شکاف شرکت می کنند یا طرف دیگر نباید به همین ترتیب از درک این موضوع که دولت ایالات متحده است نادیده گرفته شوند. در واقع یک الیگارشیو این نظر اکثریت - چه با هر یک از دو طرف شکاف همسو باشد یا نه - تقریباً هیچ تأثیری بر دولت ایالات متحده ندارد.
اینکه این شکاف در عموم مردم ایالات متحده بسیار واقعی است، مهم نیست که چقدر در مقامات منتخب خیالی است، توسط رای گیری. در اینجا برخی از نتایج نظرسنجی آمده است:
دولت باید برای کمک به نیازمندان بیشتر تلاش کند.
Ds 71% 24% روپیه
«تبعیض نژادی دلیل اصلی این است که بسیاری از سیاه‌پوستان نمی‌توانند این روزها پیشروی کنند.»
Ds 64% 14% روپیه
مهاجران با تلاش و استعداد خود کشور را تقویت می کنند.
Ds 84% 42% روپیه
دیپلماسی خوب بهترین راه برای تضمین صلح است.»
Ds 83% 33% روپیه
خوب، شاید فکر کنید این فقط تفاوت عقاید مؤدبانه، خوش اخلاق و محترمانه است. اما اینطور نیست. اینم یکی دیگه نظرسنجی.
مطابق با ایالات متحده آمریکا امروز، نه تنها در نظرات شکاف وجود دارد و نه تنها عدم احترام وجود دارد، بلکه نیز وجود دارد رنج زیادی در مورد آن حقایق:
«نزدیک به یک سوم از افراد مورد بررسی گفتند که بحث عمومی تفرقه‌انگیز کشور تأثیر شخصی بر زندگی آنها دارد. . . . حدود نیمی از این پاسخ دهندگان گفتند که از آنها خواسته شده تا به اخبار و تفسیرهای سیاسی توجه بیشتری داشته باشند. تقریباً همانطور که بسیاری گفتند تصمیم گرفته اند از آن اجتناب کنند. XNUMX درصد از آنها گفتند که افسردگی، اضطراب یا غمگینی را تجربه کرده اند. بیش از یک سوم با دوستان یا اعضای خانواده دعوای جدی داشتند.»
این به دلیل اختلاف عقاید نیست، بلکه توسط هویت های گروه بزرگی که با یکدیگر در تضاد هستند ایجاد می شود. مردم در ایالات متحده هویت سیاسی حزبی را برای مطابقت با ترجیحات سیاسی خود انتخاب نمی کنند، بلکه ترجیحات سیاسی خود را مطابق با هویت سیاسی خود انتخاب می کنند. این دلیل اصلی اکثر مردم در سال 2003 فعالان صلح بودند، مانند دلیل اصلی که اکثر افراد مشابه در سال 2008 نبودند، دموکرات بودن آنها بود. من اخیراً پستی از تد رال دیدم که به این نکته اشاره می کرد که افراد زیادی هستند که می گویند از سوسیالیسم حمایت می کنند که اگر همه آنها دور هم جمع شوند می توانند به دموکرات ها یا جمهوری خواهان رای دهند. این کاملاً درست و کاملاً مطلوب و بسیار تحسین برانگیز است، اما مشکل کوچکی را که بسیاری از افراد، اگر نه بیشتر آنها، در وهله اول به عنوان دموکرات‌ها - درست یا غلط - می‌شناسند، از دست می‌دهد. این تیم آنهاست، ارتش جنگ فرهنگی آنها، حتی آنها اجتماع محل سکونت تفکیک شده.
راه حل این شکاف تلخ، به نظر من، درهم و بدون شواهد نیست طرح پیشنهادی برای پیشبرد مواضع سیاسی در نیمه راه بین دو اردوگاه - حتی اگر این امر عمدتاً به معنای حرکت تقریباً کل کنگره ایالات متحده در بسیاری از مناطق به سمت چپ باشد. دو اردوگاه هویت هستند. آنها خلاقیت های فرهنگی هستند، آنها نتایج نظرسنجی نیستند. جاهایی که به ترامپ رای دادند به افزایش حداقل دستمزد رای دادند. تعداد قابل توجهی از مردم از دولت می خواهند که پنجه های مداخله گر خود را از تامین اجتماعی آنها دور نگه دارد، در حالی که دیگران می خواهند از میلیاردرها مالیات بگیرند، حتی اگر آن را کمی کمتر از انتشار هر کتاب دکتر سوس بخواهند. و تقریباً همه فاقد پیشینه کاملاً آگاهانه در مورد اینکه بودجه فدرال چگونه به نظر می رسد و دولت فدرال چه می کند، ندارند.
چیزی که ما نیاز داریم این است که جهت گیری نادرست خشم را در اردوگاه دیگر کاهش دهیم. من قصد ندارم از عصبانی شدن نسبت به جمهوری خواهان منتخب دست برداریم. منظور من این است که از همه مقامات منتخب که در نمایندگی مردم ناکام هستند عصبانی شویم، در حالی که دیگر عصبانی نشویم با نیمی از مردم. یک کتاب خوب در این زمینه، نه اینکه در همه چیز با من موافق باشد، کتاب ناتان بومی است پل سازان: گرد هم آوردن مردم در عصر قطبی. نمونه‌های بسیار خوبی از افرادی است که افراد متفرقه را گرد هم می‌آورند، از جمله نمونه‌هایی از کلیساهای اینجا در شارلوتزویل، و کار بزرگ سامی رسولی. ما به افرادی نیاز داریم که از طریق احترام و دوستی، نه فقط مدارا، در سراسر شکاف "سیاسی" (واقعاً فرهنگی تر) ایالات متحده، و همچنین در سراسر شکاف بین مردم ایالات متحده و مردم کشورهایی که توسط صنعت تسلیحات شیطانی شده اند گرد هم آیند.
یکی از راه‌های ایجاد وحدت در سراسر مرزهای ملی، مشارکت در کار اصلاح دولت‌های بد است. هر کسی یکی از آن ها را دارد! و یکی از راه‌های ایجاد وحدت در سراسر شکاف D/R در ایالات متحده این است که مشترکاً شکست همه مقامات منتخب در دولت ایالات متحده، آن‌هایی که در تیم دیگر و اعضای تیم شما هستند را به رسمیت بشناسید (فرآیندی که می‌تواند شما را از داشتن دور کند. یک تیم).
چیز دیگری که ما فراتر از پل سازان یا به موازات آن به آن نیاز داریم، حرکت سازان است که در جهت پیشرفت سیاست های سودمند و جهانی. یکی از راه‌های کاهش خشم نادرست، کاهش علل اصلی هر گونه عصبانیت است. موفقیت های سیاستی، حتی اگر بسیاری از آنها چپ گرا تلقی شوند جهانی و منصفانه، باعث کاهش نارضایتی می شود، که باعث کاهش جهت گیری نادرست آن رنجش نسبت به هر کسی، از جمله چپ ها و هر کس دیگری می شود.
