توسط نیکلاس جی سی دیویس، آوریل 15، 2019
کنگره ایالات متحده بحث بر سر بودجه نظامی FY2020 را آغاز کرده است. این بودجه FY2019 برای وزارت دفاع ایالات متحده $ 695 میلیارد دلار است. رئیس جمهور ترامپ درخواست بودجه برای FY 2020 آن را به $ 718 میلیارد افزایش می دهد.
هزینه های دیگر ادارات فدرال می افزاید بیش از $ 200 میلیارد به مجموع بودجه "امنیت ملی" ($ 93 میلیارد دلار برای امور سربازان؛ $ 16.5 میلیارد دلار برای وزارت انرژی برای سلاح های هسته ای؛ $ 43 میلیارد دلار برای وزارت امور خارجه؛ و $ 52 میلیارد برای وزارت امنیت داخلی).
این مبلغ شامل منافعی برای بدهی های ایالات متحده نیست که شامل هزینه های جنگ های گذشته و ایجاد نیروهای نظامی می شود، که هزینه های واقعی مجتمع نظامی ایالات متحده را بیش از یک تریلیون دلار در سال افزایش می دهد.
با توجه به این که این مبلغ به عنوان هزینه های نظامی محاسبه می شود، آنها بین 53٪ و 66٪ از مخارج اختیاری فدرال مصرف می کنند (پرداخت های عاید بخشی از این محاسبه نیست، زیرا آنها اختیاری نیستند)، صرفه جویی تنها یک سوم هزینه های اختیاری برای همه چیز چیز دیگری
در نشست 4 آوریل ناتو در واشنگتن ، ایالات متحده متحدان خود در ناتو را تحت فشار قرار داد تا هزینه های نظامی خود را به 2٪ تولید ناخالص داخلی افزایش دهند. اما یک مقاله ماه ژوئیه 2018 توسط جف استین در واشنگتن پست آن را روی سرش تکان داد و بررسی کرد که چگونه ایالات متحده می تواند به جای آن بسیاری از نیازهای اجتماعی ناخوشایند ما را تامین کند کاهش ما خود هزینه های نظامی به 2٪ از تولید ناخالص داخلی از 3.5٪ -4٪ فعلی آن. استین محاسبه کرد که با این کار 300 میلیارد دلار در سال برای سایر اولویت های ملی آزاد می شود ، و او برخی از روش های استفاده از این بودجه را از بین برد ، از بین بردن بدهی دانش آموزان و تأمین بودجه کالج بدون شهریه و تحصیلات جهانی قبل از K تا رفع فقر کودکان و بی خانمانی
شاید برای ایجاد توهم تعادل ، جف استین به نقل از برایان ریدل از م Instituteسسه منهتن ، که سعی کرد آب سرد روی ایده خود بریزد. ریدل به او گفت: "فقط خرید بمب کمتر نیست." "ایالات متحده 100,000 دلار برای هر گروه برای جبران خسارت - مانند حقوق ، مسكن (و) مراقبت های بهداشتی هزینه می كند."
اما ریدل مضحک بود. فقط یک هشتم افزایش هزینه های نظامی ایالات متحده پس از جنگ سرد برای حقوق و مزایای نظامیان آمریکایی است. از آنجا که هزینه های نظامی ایالات متحده در سال 1998 پس از پایان جنگ سرد به کمترین میزان رسیده است ، هزینه های "پرسنل" با تنظیم تورم فقط حدود 30٪ یا 39 میلیارد دلار در سال افزایش یافته است. اما پنتاگون 144.5 میلیارد دلار در "خرید" کشتی های جنگی ، هواپیماهای جنگی و سایر سلاح ها و تجهیزات هزینه کرده است. این رقم بیش از دو برابر هزینه آن در سال 1998 است که 124٪ یا 80 میلیارد دلار در سال افزایش یافته است. در مورد مسکن ، پنتاگون بیش از 70 درصد بودجه را برای مسکن خانواده های نظامی کاهش داده است ، فقط برای پس انداز 4 میلیارد دلار در سال.
بزرگترین گروه هزینه های نظامی "عملیات و نگهداری" است که اکنون 284 میلیارد دلار در سال یا 41٪ از بودجه پنتاگون را تشکیل می دهد. این 123 میلیارد دلار (76٪) بیشتر از سال 1998 است. "RDT & E" (تحقیق ، توسعه ، آزمایش و ارزیابی) 92 میلیارد دلار دیگر ، 72 یا 39 میلیارد دلار افزایش نسبت به سال 1998 را تشکیل می دهد. (همه این ارقام با استفاده از تورم تنظیم می شوند مبلغ "دلار ثابت" پنتاگون از FY2019 DOD است کتاب سبز.) بنابراین افزایش خالص در هزینه های پرسنل ، از جمله مسکن خانواده ، فقط 35 میلیارد دلار است که یک هشتم از 278 میلیارد دلار افزایش در سال هزینه های نظامی از سال 1998 تاکنون است.
عامل اصلی در افزایش هزینه های پنتاگون، به ویژه در بخش گران ترین "عملیات و تعمیر و نگهداری" بخش بودجه، سیاست قرارداد کردن توابع است که به طور سنتی توسط پرسنل نظامی برای شرکت های سودجو "پیمانکاران" انجام می شود. این درایو برون سپاری برای صدها شرکت سودآور یک قطار بذر بی نظیر ساخته شده است.
A مطالعه 2018 توسط سرویس تحقیقات کنگره دریافت که باور نکردنی 380 میلیارد دلار از بودجه پایه 605 میلیارد دلاری سال مالی 2017 پنتاگون در خزانه پیمانکاران شرکت ها خاتمه یافت. بخشی از بودجه "بهره برداری و نگهداری" که از قرارداد منعقد شده است ، از حدود 40٪ در سال 1999 به 57٪ از بودجه بسیار بزرگتر امروز رسیده است - سهم بیشتری از پای خیلی بزرگتر.
بزرگترین تولید کننده سلاح های ایالات متحده، از این مدل کسب و کار جدید توسعه یافته، لابی کرده و اکنون به شدت سود می برد. در کتاب خود، بالا راز امریکا، Dana Priest و ویلیام آرکین نشان دادند که چگونه General Dynamics، برای بسیاری از تاریخچه هایش تاسیس شده و به سمت آن هدایت شده است مشتریان باراک اوباما، خانواده طوفان شیکاگو، از این افزایش برون سپاری بهره برداری می کند تا بزرگترین عرضه کننده خدمات فناوری اطلاعات به دولت ایالات متحده شود.
کشیش و آرکین توضیح دادند که پیمانکاران پنتاگون، مانند General Dynamics، از ساخت سلاح به سادگی تولید کرده اند نقش یکپارچه در عملیات های نظامی ، قتل های هدفمند و کشور جدید نظارت. آنها نوشتند: "تکامل General Dynamics بر اساس یک استراتژی ساده بود": "پول را دنبال کنید."
پریست و آرکین فاش کردند که بزرگترین سازندگان اسلحه سهم شیرها از پردرآمدترین قراردادهای جدید را بدست آورده اند. پریست و آرکین توضیح دادند: "از حدود 1,900 شرکتی که در اواسط سال 2010 روی قراردادهای محرمانه محرمانه کار می کنند ، تقریباً 90 درصد کارها توسط 6٪ (110) آنها انجام شده است." "برای درک چگونگی تسلط این شرکت ها بر دوران پس از 9 سپتامبر ، هیچ جایی بهتر از ... General Dynamics وجود ندارد."
انتخاب Trump از اعضای هیئت مدیره General Dynamics ژنرال جیمز ماتیس به عنوان نخستین وزیر دفاع او، درب ورودی بین ستون های بالای نیروهای مسلح، تولید کنندگان سلاح و شاخه های غیرنظامی دولت را که این سیستم فاسد از نظامیان شرکتی را تامین می کند، تصدیق کرد. این دقیقا همان چیزی است که رئيس جمهور آیزنهاور به جامعه آمریكا در مقابل هشدار داد سخنرانی خداحافظی او در 1960، زمانی که اصطلاح "مجتمع نظامی-صنعتی" را تعریف کرد.
چه کاری انجام دهید؟
ویلیام هارتونگ، مدیر پروژه "اسلحه و امنیت" در مرکز سیاست بین الملل، در مقابل ریدل، به واشنگتن پست که جف استین، هزینه های نظامی در نظر گرفته شده، بود غیر منطقی نیست. هارتونگ گفت: "من فکر می کنم از نظر دفاع همچنان از کشور بسیار منطقی است ،" اگرچه برای این کار به یک استراتژی نیاز دارید. "
چنین استراتژی باید از یک تحلیل دقیق از 67٪ یا میلیارد دلار 278 در سال، افزایش هزینه های نظامی بین 1998 و 2019، تنظیم شده با تورم آغاز شود.
- چقدر این افزایش ناشی از تصمیم رهبران ایالات متحده برای پرداختن جنگ های فاجعه آمیز در افغانستان، عراق، پاکستان، سومالی، لیبی، سوریه و یمن است؟
- و چقدر از منافع نظامی-صنعتی منجر به استفاده از این وضعیت جنگ برای جبران خسارت از لیست جنگنده های جنگی جدید، هواپیماهای جنگی و دیگر سیستم های تسلیحاتی و قطعه فرسوده استخراج برون سپاری شرکت شده است؟
2010 دو طرفه نیروی کار دفاعی پایدار در این کنفرانس، بارنی فرانک در کنفرانس 2010 به این سؤالات برای دوره 2001-2010 پاسخ داد و نتیجه گرفت که تنها 43 درصد افزایش هزینه های نظامی مربوط به جنگ بود که نیروهای آمریکایی در حال جنگ بودند، در حالیکه 57٪ با جنگ های فعلی مرتبط نبود.
از آنجا که 2010، در حالی که ایالات متحده ادامه داده و حتی گسترش یافته است جنگ های هوایی و عملیات مخفی، این کشور بیشترین نیروهای اشغالگرانه خود را از افغانستان و عراق به ارمغان آورده است، پایگاه ها و عملیات های جنگی زمینی را به نیروهای پروکسی محلی تحویل داده است. بودجه FY2010 پنتاگون بود 801.5 میلیارد دلار، فقط چند میلیارد خجالتی از بودجه 806 میلیارد دلاری بوش در سال مالی 2008 ، بوش که یک رکورد پس از جنگ جهانی دوم است. اما در سال 2019 ، هزینه های ارتش آمریکا فقط 106 میلیارد دلار (یا 13 درصد) کمتر از 2010 است.
تفکیک برش های اندک از سال 2010 به بعد آشکار می کند که نسبت بالاتری از هزینه های نظامی امروز مربوط به جنگ نیست. در حالی که هزینه های بهره برداری و تعمیر و نگهداری 15.5 درصد و هزینه های ساخت و ساز نظامی 62.5 درصد کاهش یافته است ، بودجه پنتاگون برای خرید و RDT & E از اوج اوج اوج اوباما در افغانستان در سال 4.5 تنها 2010 درصد کاهش یافته است. (یک بار دیگر ، این ارقام به دلار "ثابت سال مالی 2019" از وزارت دفاع پنتاگون رسیده است کتاب سبز.)
بنابراین می توان مبالغ هنگفتی از بودجه ارتش را صرفاً با اعمال جدی نظم و انضباطی که ارتش به آن افتخار می کند به نحوه هزینه کردن پول کشورمان ، کاهش داد. پنتاگون پیش از این تشخیص داده بود که باید این کار را انجام دهد نزدیک 22٪ پایگاه های نظامی آن در ایالات متحده و در سراسر جهان، اما تریلیون دلار که Trump و کنگره آن را به حساب حساب خود سیل می کنند، آن را متقاعد کرده اند تا صدها پایگاه خالی را از بین ببرد.
اما اصلاح سیاست های نظامی و خارجی آمریکا نیازمند نه تنها بستن پایگاه های شلوغ و مبارزه با زباله های گسترده، تقلب و سوءاستفاده است. پس از جنگ سالهای 20، وقت آن رسیده است تا اعتراف کند که نظامی گرایی تهاجمی که ایالات متحده تصویب کرد پس از پایان جنگ سرد از موقعیت خود به عنوان "تنها ابرقدرت" استفاده کند، و سپس به پاسخ به جنایات از سپتامبر 11th، شکست فاجعه آمیز و خونین بوده است، و باعث می شود جهان بدون خطرناک تر شدن آمریکا، خطرناک تر شود.
بنابراین ایالات متحده با یک ضرورت فوری سیاست خارجی مواجه است تا تعهد جدیدی به همکاری بین المللی، دیپلماسی و حاکمیت قانون بین المللی داشته باشد. وابستگی غیرقانونی ایالات متحده به تهدید و استفاده از زور به عنوان ابزار سیاست خارجی اصلی ما، تهدیدی بزرگ برای تمام جهان است تا هر کشوری که ایالات متحده آمریکا از زمانی که 2001 به ایالات متحده حمله کرده است حمله کرده است.
اما آیا مجتمع نظامی-صنعتی از منابع کشور ما برای مبارزه با جنگ های فاجعه بار و یا فقط برای جابجایی جیب های خود استفاده می کند، یک ماشین جنگی تریلیون دلار هزینه می کند که هزینه آن بیشتر از هفت تا ده بزرگترین نظامی که در جهان گرد هم می آیند یک خطر همیشه وجود دارد. پسندیدن مادلین آلبرایت در تیم انتقالی کلینتون در 1992، دولت های جدید ایالات متحده به دفتر می آیند و می پرسند: "خوب است که این نظامی فوق العاده ای را که همیشه در مورد آن صحبت می کنید صحبت کنید، اگر مجاز به استفاده از آن نیستیم".
بنابراین وجود این ماشین جنگی و عقلایی که به توجیه آن دست زدند، خود را تحقق می بخشند و منجر به توهم خطرناکی می شود که ایالات متحده می تواند و به همین دلیل باید سعی در تحمیل اراده سیاسی خود به کشور های دیگر و مردم سراسر جهان داشته باشد.
سیاست خارجی پیشرو
پس یک سیاست جایگزین، پیشرفته سیاست خارجی آمریکا چطور است؟
- اگر ایالات متحده مجاز به اجرای آن بود رد جنگ به عنوان "ابزاری از سیاست ملی" در پیمان Kellogg Briand در 1928 و منع تهدید یا استفاده از زور در منشور سازمان ملل متحد، چه نوع وزارت دفاع ما واقعا نیاز داریم؟ پاسخ روشن است: یک وزارتخانه دفاع.
- اگر ایالات متحده به دیپلماسی جدی با روسیه، چین و سایر کشورهای مسلح هسته ای متعهد شد که به تدریج زرادخانه های هسته ای ما را از بین ببرد، همانطور که قبلا در آن پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای (NPT)، چگونه ایالات متحده سریعا می تواند به پیمان 2017 در ممنوعیت استفاده از سلاح های هسته ای (TPNW)، برای از بین بردن بزرگترین تهدید موجود برای ما به همه؟ این پاسخ نیز واضح است: هرچه زودتر بهتر شود.
- وقتی دیگر از نیروهای نظامی و تسلیحاتی خود استفاده نکردیم تا تهدید به تجاوز غیرقانونی به کشورهای دیگر را تهدید کنیم ، کدام یک از سیستم های تسلیحاتی بودجه دار را می توان در تعداد بسیار کمتری تولید و نگهداری کرد؟ و بدون اینکه کلا چه کارهایی را می توانیم انجام دهیم؟ این س questionsالات نیاز به تجزیه و تحلیل دقیق و سخت بینی دارند ، اما باید پرسیده شود - و پاسخ داده شود.
فیلیس بنیس از موسسه مطالعات سیاستی شروع خوبی در پاسخ دادن به برخی از این سوالات در سطح سیاست اصلی در یک مقاله ماه آگوست 2018 in در این زمان با عنوان "یک سکوی پررنگ سیاست خارجی برای موج جدید قانون گذاران چپ". بنیس نوشت که:
"یک سیاست خارجی مترقی باید سلطه اقتصادی و اقتصادی ایالات متحده را رد کند و در عوض در همکاری جهانی ، حقوق بشر ، احترام به حقوق بین الملل و امتیاز دیپلماسی بیش از جنگ باشد."
بنیس پیشنهاد کرد:
- دیپلماسی جدی برای صلح و خلع سلاح با روسیه، چین، کره شمالی و ایران؛
- لغو ناتو به عنوان یک سرچشمه قدیمی و خطرناک جنگ سرد؛
- پایان دادن به چرخه خودخواهانه خشونت و هرج و مرج که توسط "جنگ علیه تروریسم" نظامی آمریكا راه اندازی شده است؛
- پایان دادن به کمک نظامی آمریکا و حمایت دیپلماتیک بدون قید و شرط از اسرائیل؛
- پایان دادن به مداخلات نظامی آمریکا در افغانستان، عراق، سوریه و یمن؛
- پایان دادن به تهدیدات آمریکا و تحریم های اقتصادی علیه ایران، کره شمالی و ونزوئلا؛
- معکوس کردن نظامیان خزنده روابط آمریکا با آفریقا و آمریکای لاتین.
حتی بدون یک پلت فرم سیاست مترقی که وضعیت نظامی تهاجمی موجود ایالات متحده را تغییر دهد ، بارنی فرانک 2010 نیروی کار دفاعی پایدارپیشنهاد کاهش حدود یک تریلیون دلار در طول ده سال. جزئیات اصلی توصیه های آن عبارتند از:
- کاهش موقعیت هسته ای ایالات متحده به کلاهک های هسته ای 1,000 در زیردریایی های 7 و موشک های 160 Minuteman؛
- کاهش نیروهای مشترک نیروی 50,000 (با حذف جزئی از آسیا و اروپا)؛
- یک کشتی نیروی دریایی 230، با حمل و نقل هواپیماهای "بزرگ عرشه" 9 (در حال حاضر 11، به علاوه 2 در حال ساخت و 2 بیشتر به ترتیب، به علاوه 9 کوچکتر "کشتی های مهاجم اعماق" و یا حامل هلیکوپتر)؛
- دو بال بالقوه نیروی هوایی؛
- جایگزینی کم هزینه برای جنگنده F-35، هواپیما هواپیمای فرود MV-22 Osprey، خودروی مبارزه با اعزامی و تانکر هوا KC-X؛
- اصلاحات سنگین تر ساختار فرماندهی نظامی (یک سرب و یا دریاسالار در هر نیروی 1,500 در 2019)؛
- نظام سلامت نظامی را اصلاح کنید.
بنابراین، چقدر می توانیم از بودجه نظامی پرفشار در زمینه اصلاحات پیشروی جدی به سیاست خارجی ایالات متحده و تعهد جدید به حاکمیت قانون بین المللی برداشت کنیم؟
ایالات متحده یک ماشین جنگی را طراحی و ساخته است تا تهدیدات و عملیات نظامی تهاجمی را در هر نقطه از جهان انجام دهد. این به بحران ها پاسخ می دهد، هر کجا که باشند و از جمله بحران هایی که خود را ایجاد کرده است، اعلام می کند که "تمام گزینه ها بر روی میز است"، از جمله تهدید نظامی. این یک تهدید غیرمنتظره است، که نقض آن است منشور سازمان ملل ممنوعیت در برابر تهدید و یا استفاده از زور.
مقامات آمریکایی تهدیدها و استفاده از زور خود را با ادعای اینکه "قصد دارند از" منافع حیاتی ایالات متحده دفاع كنند "توجیه می كنند. اما ، به عنوان مشاور حقوقی ارشد انگلیس به دولت خود گفت در طول بحران سوئز در سال 1956 ، "ادعای منافع حیاتی ، که یکی از اصلی ترین توجیهات جنگ در گذشته بوده است ، در واقع همان مواردی است که منشور (سازمان ملل) قصد داشت آن را به عنوان مبنای مداخله مسلحانه در آن حذف کند. یک کشور دیگر."
کشوری که بخواهد با تهدید و استفاده از زور اراده خود را به کشورها و مردم سراسر جهان تحمیل کند ، قانون نیست - بلکه امپریالیسم. سیاست گذاران و سیاستمداران پیشرو باید اصرار داشته باشند كه ایالات متحده باید طبق قوانین الزام آور حقوق بین الملل كه نسل های قبلی رهبران و دولتمردان آمریكا با آنها موافقت كرده اند رفتار كند و طبق آن رفتار كشورهای دیگر را قضاوت می كنیم. همانطور که تاریخ اخیر ما نشان می دهد ، گزینه جایگزین یک پیش بینی قابل قبول برای کاهش جنگل است ، با خشونت و هرج و مرج همیشه در حال گسترش در کشور پس از کشور.
نتیجه
اول از همه، حذف زرادخانه هسته ای ما از طریق معاهده های چند جانبه و موافقت نامه های خلع سلاح فقط امکان پذیر نیست. این ضروری است.
بعد ، به چند ناو هواپیمابر هسته ای "بزرگ" برای دفاع از سواحل خود ، نقش همکاری در ایمن نگه داشتن خطوط کشتیرانی جهان و شرکت در مأموریت های صلح صلح سازمان ملل نیاز خواهیم داشت؟ پاسخ این س isال عددی است که باید حفظ و حفظ کنیم ، حتی اگر صفر باشد.
همان تحلیل سخت بینی باید در مورد هر یک از عناصر بودجه نظامی اعمال شود ، از بستن پایگاه ها تا خرید بیشتر سیستم های تسلیحاتی موجود یا جدید. پاسخ به همه این س questionsالات باید بر اساس نیازهای دفاعی قانونی کشور ما باشد ، نه بر اساس خواسته های هر سیاستمدار یا ژنرال آمریکایی برای "پیروزی" در جنگ های غیرقانونی و یا خم کردن کشورهای دیگر به خواست خود با جنگ اقتصادی و تهدیدهای "همه گزینه ها روی میز است" .
این اصلاح سیاست خارجی و دفاعی ایالات متحده باید با یک نگاه به متن رئیس جمهور آیزنهاور انجام شود سخنرانی خداحافظ. ما نباید اجازه دهیم که تحول حیاتی ماشین جنگی ایالات متحده به یک وزارت دفاع قانونی توسط "نفوذ بی دلیل" مجتمع نظامی و صنعتی کنترل یا خراب شود.
همانطور که آیزنهاور گفت ، "فقط یک شهروند هوشیار و آگاه می تواند با استفاده از روش ها و اهداف صلح آمیز ما ، ماشین آلات عظیم صنعتی و نظامی دفاعی را وادار کند ، تا امنیت و آزادی با هم رشد کنند."
با تشکر از جنبش مردمی Medicare For All، تعداد روزافزونی از آمریکایی ها اکنون درک می کنند که کشورهایی که خدمات بهداشتی جهانی دارند نتایج بهتر سلامت از آمریکا فقط در حالی که هزینه می کند نیمی از آنچه ما صرف می کنیم در مراقبت های بهداشتی. یک وزارت دفاع قانونی نیز به ما نتایج بهتر سیاست خارجی را برای بیش از نیمی از هزینه ماشین جنگی فعلی بودجه ما تبدیل خواهد کرد.
بنابراین، هر عضو کنگره باید علیه تصویب نهایی بودجه نظامی FY2020 بی فایده، فاسد و خطرناک رأی دهد. و به عنوان بخشی از اصلاح مترقی و قانونی سیاست خارجی و دفاعی ایالات متحده، رئیس جمهور آینده ایالات متحده، هر کس که ممکن است، باید آن را یک اولویت ملی برای کاهش هزینه های نظامی ایالات متحده با حداقل 50٪ باشد.
نیکولاس جی سی دیویس نویسنده است خون بر روی دست ما: تهاجم و تخریب آمریکا در عراق، و از فصل "اوباما در جنگ" در ارزیابی رئیس جمهور 44th. او محقق CODEPINK: زنان برای صلح است ، و یک نویسنده مستقل است که کارهایش توسط رسانه های مستقل و غیر شرکتی منتشر شده است.
