Bukatu du zer egin duen

Tom Violett-en eskutik

Facebookeko mezu hau anonimo utziko dut oraingoz, gazte hau New Jerseyko Alderdi Berdeko kidea da. Duela urtebete inguru ezagutu nuen. Oso gazte sutsua da, egindakoarekin eta aurrera egiteko moduarekin borrokan. Ez dakit zein den parte hartzen duten talde beteranoen eta haien partaidetzak zer adierazten duen, baina uste dut esperientzia/ikuspegi mota hau beharrezkoa dela gure bake-kongresuan. Bertara gonbidatuko dut. Agian bertaratzeko gonbidapen formal bat bidaliko diogu. Hona hemen bere hitzak. Bakea:

7 urte igaro dira nire lehen hedapenetik eta oraindik ametsak ditut Afganistango ia gauero.

Artilleroa izateaz, Khostera ahalik eta azkarren "ibilbideko pala" hegan egiteaz, saihestezina den IED baten leherketari aurre eginez.

Edo Pakistango mugatik gure aldera sartzen den suziri zaparrada baten soinu nahastezina

Edo AK eta PKM-en soinua nire ekipamendua lortzeko eta arma kargatzeko nabilela.

Edo pasatzen gintuzten afganiar ugariren begietan mespretxu isila

Edo otoitzerako deia eguzkia mendebaldeko muinoen gainean solemneki sartzen denean hegoaldeko estepak begiratzen nituenean

Edo argiztapenaren argi leuna gauez ekialdeko mendien gainean biribiltzen da

Edo, batez ere, merkatari-gizona, bere odolez estalia, oinak eta orkatilak hanketatik zintzilik larruaz eta hezur zatikatuz, urdaila eta bularra irekita metal puskak aterata, talibanek gure konboiarentzat zuzendutako IED baten biktima. hark, beharbada bere azken argitasuneko une batean, bere begietan erregu-eskaerarik gabe begiratu ninduen, hil baino minutu lehenago.

Eta, zalantzarik gabe, nire lagun Michael Elm, 25 urte zituela eta etxera itzultzetik 2 hilabetera bakarrik, egun honetan bertan IED batek hil zuenean.

Borroka beteranoen beste esperientziekin alderatuta, han igaro nituen bi urteak nahiko errazak izan ziren. Baina oraindik hunkitzen nau.

Ez, ez nuen inoiz inor hil Afganistanen. Jendeari asko gustatzen zaio galdera hori egitea. Jendeak ere galdetzen dit ea damu naizen gainetik pasa izanaz- eta erantzuna, noski, baietz.

Ez diot "maitasuna" edo "laguntza" ezta arretarik eskatzen mezu honi. Nire bularretik kendu besterik ez dut behar. Beste beterano batzuek gehienetan uko egin didate edo traidoretzat jo naute "aldez aldatzeagatik". Baina nola ez nuen?

Zintzoa izan behar dut, giza bizitza eta potentzial alferrik galtzea izan zen. Egunero pentsatzen dudan zerbait da. Ez naiz harro sentitzen nire zerbitzuagatik. Ez zait gustatzen jendeari hori esatea. Nahiago nuke unibertsitatera joan izana. Jendeari hil beharrean nola lagundu ikasi zuen. Gerratik zetorren ezer onik ez zegoen.

Pentsatzen dut nolako pertsona nintzen orduan. Nire buru delirioan pentsatu nuen benetan munduarentzat zerbait ona egiten ari nintzela. Hain ona nintzela uste nuen, arrazoia zuzena zela, Afganistan benetan "borroka ona" zela. Azken finean... zergatik bestela ikusi eta bizi izan genuen hainbeste sufrimendu? Arrazoi on bat egon behar zen guztiarentzat. Arrazoi bat egon behar zen Elm hil zelako, edo zergatik hil zen merkatari gizon hura, edo zergatik hainbeste jende hil behar izan zuen, behin betiko elbarri geratu edo giza eskubide guztiak galdu behar izan zituen legez kanpoko okupazio atzerritar baten pean.

Ez zegoen arrazoi onik guztietarako. Egin genuen gauza bakarra enpresen interesak babestea izan zen, eta milioika milioi irabaztea enpresa handientzat.

Egia esan, ez nintzen pertsona ona. Ez bakarrik aro modernoko gaitzik handienean parte hartu izanagatik -AEBetako inperialismoaren soldadu oinarrian-, *beharrezkoa zen zerbait zela pentsatzeagatik.* *pertsona ona bihurtu ninduen zerbait* zela pentsatzeagatik. esaneko eta ilusio handiz ia milioika milioiren heriotzaren erantzule izan den bandera bera gurtzen... eta beste askoren sufrimendua.

Agian ez nuen inor hil, baina ziur neure burua hil nuela. Hara joan ginen guztiok egin genuen- horregatik ezin diogu inoiz horri buruz pentsatzeari, edo amets egiteari, edo begiak ixten ditugun bakoitzean ikusteari utzi. Ez dugulako inoiz benetan alde egin, hildakoak hiltzen diren lekuan geratzen dira.

Eta betiko aurpegi haiek jazartuko gaituzte.

Ezagutzen nuen jende askok galdetzen didate “zer gertatu zitzaidan”. Nola pasatu nintzen infanteriako sarjentu izatetik "Amerika gorroto" duen norbait izatera? Edo “kofradia traizionatu” duen norbait? Edo “muturregia” bihurtu den norbait?

Jende hauei galdetzen diet: zergatik uste duzu ondo dagoela herri honek hainbeste indarkeria, hainbeste gorroto, hainbeste *zapalkuntza* munduaren gainontzeko? Non zeuden "indarkeria"-ren aurkako kezkak gure herriak Irak eta Afganistan inbaditzen ari baitziren, eta biak okupatzen jarraitzen zuen, bere herriaren nahiaren aurka? Non daude "muturreko" kezkak gure herrialdeak beste batzuk AEBen nagusitasunaren aurrean belaunak makurtzera behartzen dituen bitartean? Ez al dira ezkontza, ospitale, eskoletan eta errepideetan botatzen diren bonbak zuretzako nahikoa muturrekoak?

Edo, beharbada, ni nintzen bezalakoa al zara, gure herriak munduari eragiten dion izutik aldendu nahiago, justifikatuz ere? Zeren ikusi, aitortu eta ulertzen saiatuko bazenu, zu ere ikaratuko zinateke *bertan zure konplizitatea konturatu zaren heinean.* Bai, horren konplize gara. Ez dut gehiago horren konplize izan nahi- bukatzea nahi dut.

Zuk diozu: "Amerika ez bazaizu gustatzen, zergatik ez zara mugitzen?" Baina erantzuten dut: betebeharra dudalako- borrokatzeko eta mundu hau hobera aldatzeko. Batez ere, garai batean atzerrian estatubatuar korporazioen interesak babesten zituen norbait bezala. Ahal dudan guztia egin behar dut okerrak zuzentzeko. Agian hori ez da inoiz posible izango, baina saiatuko naiz. Ahal dudan guztietan inperialismoa, faxismoa eta kapitalismoa ahultzeko infernuko borroka egingo dut.

Nola ez nuen? "Afganistango beteranoa" txapela jantzi, borrokako infanteriako bereizgarria jantzi eta nire sufrimendua ez ezik, munduko jendearen sufrimendu konbinatua are handiagoa adierazten duen bandera berari obeki eutsi behar al dut?

Ez! Gauza on bat egingo dut nire bizitzarekin eta hori izango da gerra-makina hau amaitzen laguntzea, sufrimenduarekin, esplotazioarekin, mendeetako zapalkuntzarekin amaitzeko. Eta haren ordez, lagundu mundu berri bat eraikitzen, non gure potentzialtasun handienarekin bizi gaitezkeen, elkarrekin lan egiteko ongizate komunaren alde eta galaxiaren urrunenak arakatzen.

Horri irrealista deritzozu, are ergela. Baina horri nire bizitzaren helburua deitzen diot.