Από τον Ddarya Fall, World BEYOND War, Αύγουστος 14, 2024

Έργο μυθοπλασίας.

Από παιδί μου άρεσαν οι δυστοπίες. Με γοήτευσε ο τρόπος που άλλαξαν ξαφνικά τα πράγματα με απροσδόκητους τρόπους. Μου άρεσε να παρατηρώ τον ηρωισμό των χαρακτήρων. Η ανθεκτικότητα που παρέμεινε ανέπαφη μπροστά στην καταστροφή, την καταστροφή και την αποδιάρθρωση. Πάνω από όλα, μου άρεσε να με εμπνέει η ελπίδα τους. Μια ελπίδα που, παρά τα κύματα της καταστροφής, αντιστέκεται, επιβάλλεται και δεν το βάζει κάτω.

Οι δυστοπίες ήταν η απόδειξη ότι όποια κόλαση ή δυσκολία κι αν υπήρχε γύρω μας, μέσα μας υπήρχε η δύναμη να ξανασηκωθούμε.

Ήθελα να πιω από τη δύναμη των ηρώων, το θάρρος και το πείσμα τους. Το σκοτάδι που λούζονταν δεν τους εμπόδισε να ελπίζουν στο φως. Από αυτούς άντλησα έμπνευση, πείθοντας τον εαυτό μου ότι ό,τι κι αν συνέβαινε στο εξωτερικό, θα υπήρχε μεγαλύτερη δύναμη μέσα μου για να αντισταθώ.

Η ζωή μου είχε γίνει δυστοπία και δεν είχα ούτε ελπίδα ούτε ρεζίλι. Δεν ήμουν δυνατή και ένιωθα ότι πέθαινα. Κάθε μέρα που περνούσε ήταν μια δοκιμασία. Κάθε μέρα ήταν μια πρόκληση για θάνατο. Κάθε μέρα που περνούσε το πλησιάζαμε.

Μου είναι δύσκολο να καταλάβω πώς κατέληξε σε αυτό. Το Σουδάν μου, η Νουβία μου, ένα από τα πιο ακμάζοντα και πολιτισμένα βασίλεια του παρελθόντος, έχει γίνει χάος και καταστροφή. Όλα φαίνονται εξωπραγματικά. Η προηγούμενη ζωή μας, που μοιάζει τόσο μακρινή και όμως τόσο παρούσα την ίδια στιγμή, και η τωρινή μας ζωή, που είναι απλώς μια σκοτεινή πρόσοψη των χειρότερων εφιάλτων μας.

©Muhammad Mustafa Abu Al-Hassan. Ένας 23χρονος καλλιτέχνης που ζει στο Σουδάν.

Μου λείπει η Nubia μου, οι πυραμίδες μου τόσο όμορφες και γεμάτες ιστορία. Μου λείπει η ζεστασιά και η χαρά των ανθρώπων μου. Μου λείπει το τσάι που σερβίρεται όλες τις ώρες της ημέρας. Μου λείπει το γέλιο των παιδιών, η δύναμη των μητέρων μας, η ζεστασιά του καλωσορίσματος μας που μας κάνει τόσο φιλόξενους ανθρώπους.

Μου λείπει η Nubia μου. Σουδάν, Σουδάν μου, πόσο ευχάριστο είναι να το ψιθυρίζεις στην καρδιά σου.

«Θάουρα!»

Θυμάμαι αυτή τη λέξη να φωνάζει στα πνεύμονά μας στους δρόμους. Ήμουν έξω και το φώναζα δυνατά με τους συνομηλίκους μου. Thawra, Επανάσταση στα αραβικά, ήταν κάτι περισσότερο από μια λέξη. Ήταν ένας ύμνος. Μια δύναμη. Ένας ύμνος που περιέχει τις ελπίδες μας για επανάσταση. Εμείς οι γυναίκες είχαμε ηγηθεί αυτής της Επανάστασης. Ήμασταν έτοιμοι να πεθάνουμε. Θέλαμε μια νέα ζωή, ένα νέο Σουδάν που η Επανάσταση θα μας βοηθούσε να χτίσουμε. Έτοιμοι να θυσιάσουμε τη ζωή μας, η δίψα μας για επανάσταση ήταν άσβεστη.

Thawra ήταν μια ανάσα φρέσκου αέρα. Ένας πόλεμος που κηρύχθηκε στους καταπιεστές. Μια ανακατάκτηση της χώρας μας. Ένα νέο Σουδάν που χτίστηκε από τολμηρούς, πατριώτες νέους.

Η κινητοποίησή μας απέδωσε καρπούς. Εγκαταστάθηκε ένα νέο καθεστώς, έστω και μεταβατικό, αλλά ποιος θα φανταζόταν ότι η φρίκη θα προερχόταν από αυτούς; Ποιος θα το φανταζόταν ότι θα ακολουθούσαν πιο σκούρες νότες.

©Muhammad Mustafa Abu Al-Hassan. Ένας 23χρονος καλλιτέχνης που ζει στο Σουδάν.

15 Απριλίου 2023. Αυτή η ημερομηνία φαίνεται να είναι γραμμένη με ζεστό μελάνι στο δέρμα μου. Την ημέρα που όλα ανατράπηκαν. Την ημέρα που όλα κατέρρευσαν.

Ποτέ δεν πίστευα ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να αλλάξουν τόσο γρήγορα. Θυμάμαι τα όπλα. Οι κραυγές έξω. Η απόγνωση στον αέρα. Θυμάμαι ότι έκλεισα διπλά την πόρτα του σπιτιού μου. Θυμάμαι τις ακανόνιστες κινήσεις μου, να ψάχνω για μαχαίρια, να μαζεύω οποιοδήποτε όπλο προστασίας.

Ένιωσα σαν να είχε ανατραπεί ο κόσμος μου. Οι πλανήτες δεν ευθυγραμμίζονται πλέον προς την ίδια κατεύθυνση. Αποπραγματοποίηση. Η λέξη ήρθε στο μυαλό. Ταίριαζε με την αδιαθεσία μου. Ήταν εξωπραγματικό. Αυτή η πραγματικότητα δεν ήταν δική μου. Το Σουδάν μου δεν θα μπορούσε να έχει βυθιστεί τόσο χαμηλά. Η ζωή μου δεν μπορούσε να αλλάξει τόσο πολύ.

Ο ήχος του τηλεοπτικού ρεπορτάζ για τον συνεχιζόμενο πόλεμο έγινε αφόρητος. Συχνά πιστεύουμε ότι ορισμένες ατυχίες συμβαίνουν μόνο σε άλλους. Είχα παρακολουθήσει από καιρό τις πολεμικές αναφορές. Η δική μου χώρα έχει επιβιώσει από πολέμους. Αλλά η επανάστασή μας! Thawra, φωνάζαμε με τα μούτρα. Ένα νέο Σουδάν ήταν στα χέρια μας! Όχι όμως αυτό το σημερινό χάος!

Ο χρόνος δεν βοήθησε τα πράγματα. Πήγαν από το κακό στο χειρότερο. Η κάλυψη από τα ΜΜΕ σταδιακά μειώθηκε. Η αλληλεγγύη ακολούθησε το παράδειγμά της. Ήμασταν πλέον απλώς αριθμοί. Η φρίκη ήταν σε έξαρση. Οι κρατικοί παράγοντες πολλαπλασιάζονταν και εμείς οι πολίτες που δεν ζητούσαμε τίποτα παρακολουθούσαμε τη ζωή μας να αφαιρείται σταδιακά. Ήταν εξωπραγματικό.

©Muhammad Mustafa Abu Al-Hassan. Ένας 23χρονος καλλιτέχνης που ζει στο Σουδάν.

Η ελπίδα ήταν μόνο μια λέξη, αλλά πόσο επίμονη είναι ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι. Προσπάθησα να παλέψω με αυτά που είχα. Άνοιξα μια σελίδα που μοιράζομαι την καθημερινότητά μου ως νεαρή γυναίκα που ζούσα σε μια χώρα όπου ήταν σε εξέλιξη πόλεμος. Ένας πόλεμος που δεν ζητήσαμε. Ένας πόλεμος που περιορίζει τις ελπίδες μας.

Όταν δείχνουμε εικόνες πολέμου, δείχνουμε μόνο εικόνες καταστροφής. Τα δεινά όσων το έζησαν αγνοούνται. Αυτοί που χάνουν τα πάντα. Αυτοί που τελικά χάνουν τον εαυτό τους. Αυτούς που δεν επέτρεπαν πια στον εαυτό τους να ονειρεύονται, που ζούσαν εν αναμονή του θανάτου.

Ήταν δυστοπικό.

Η δυσωδία του θανάτου κρεμόταν στον αέρα. Στην αρχή, ήταν άνθρωποι που δεν ξέραμε καν ότι υπάρχουν. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι του κύκλου μας υποκύπτουν. Φίλοι.Συνάδελφοι. Αγαπημένα πρόσωπα. Ο πόλεμος είναι μια επίθεση στη ζωή γενικά.

Η κατάστασή μας χειροτέρευε. Αναφέρθηκαν βιασμοί. Νοσοκομεία καταστράφηκαν. Ο αριθμός των προσφύγων μεγάλωνε. Οι διεθνείς εκθέσεις λένε ότι έχουμε τον μεγαλύτερο αριθμό εκτοπισμένων. Μακάρι ο κόσμος να ήξερε τι σήμαινε αυτό. Χιλιάδες άνθρωποι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, τις εστίες τους, με την ελπίδα μιας ασφάλειας που δεν είναι βέβαιοι ότι θα αποκτήσουν. Σώματα χωρίς ζωή παρατάσσονται. Καθημερινές σφαγές.

Δεν μας άξιζε αυτό. Δεν ήταν σωστό.

©Muhammad Mustafa Abu Al-Hassan. Ένας 23χρονος καλλιτέχνης που ζει στο Σουδάν.

Δεν ήμουν τόσο δυνατή όσο μια ηρωίδα σε μια δυστοπική ταινία. Ένιωθα αδύναμος, ευάλωτος. Φοβόμουν συνεχώς μήπως με βιάσουν, σκοτώσουν, καταστραφούν. Η όμορφη χώρα μου, όπου αντηχούσαν τραγούδια χαράς, είχε γίνει λίμνη αίματος. Η παρεξήγηση μεταξύ δύο στρατηγών μας οδηγούσε στην κόλαση.

Thawra δεν ήταν παρά μια αμυδρή ηχώ.

Η πείνα μεγάλωνε. Μέχρι τον Σεπτέμβριο, είπαν, 2.3 εκατομμύρια άνθρωποι θα πέθαιναν από την πείνα. Αριθμοί, αριθμοί, αριθμοί! Πίσω τους άνθρωποι με δικαίωμα στη ζωή που το στερούνταν.

Nubia μου, πώς έφτασε σε αυτό;

Nubia μου, αγάπη μου, αν το κρατήσω είναι για σένα.

Έγραψα λοιπόν. Έγραψα ρομποτικά. Μοιράστηκα την απελπισία μας, τον τρόμο μας. Η γραφή είναι ένα ισχυρό όπλο ενάντια στους τυράννους. Μέσα από τα λόγια μου τα τελείωσα με αόρατες σφαίρες.

©Muhammad Mustafa Abu Al-Hassan. Ένας 23χρονος καλλιτέχνης που ζει στο Σουδάν.

Με άλλους συναδέλφους δημοσιογράφους πραγματοποιούμε εργασίες τεκμηρίωσης και καταγγελίας. Υπάρχει ένας πόλεμος σε εξέλιξη στο Σουδάν, και ακόμα κι αν ο κόσμος φαίνεται να θέλει να κάνει τα στραβά μάτια, μένουμε σταθεροί. Έπρεπε να κρατηθούμε, μέσω της συγγραφής, για να ξαναφτιάξουμε τον εαυτό μας.

Ήταν και μια πράξη θεραπείας και μια πράξη καταγγελίας. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν η σιωπή. Η φίμωση του πόνου μας. Η αδιαφορία. Η έλλειψη αντίδρασης. Σαν να ήταν άχρηστη η ζωή μας. Ήθελα να ουρλιάξω στον κόσμο ότι υπάρχουμε και υποφέρουμε από κόλαση. Ήθελα να ουρλιάξω και να ταρακουνήσω τον κόσμο.

Χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν στο Σουδάν και κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται. Κανείς δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται.

Ήθελα να φωνάξω στον κόσμο ότι είμαστε άνθρωποι. Ότι αγαπάμε τη ζωή όσο κι εκείνοι. Θα ήθελα να ξέρουν πόσο ανθεκτικοί είμαστε, να υπερασπιστούν εμάς. Θα ήθελα να μάθει ο κόσμος ότι έχουμε σημασία.

Θα ήθελα να εξαγριωθούν με αυτό που περνάμε.

Το βράδυ, επιτρέπω στον εαυτό μου να ονειρεύεται. Παρά το σκοτάδι της νύχτας, τα αστέρια είναι εκεί για να μας θυμίζουν την ελπίδα.

Ελπίζω.

Επανασυνδέομαι με τη Nubia μου.

Της δίνω υποσχέσεις.

Μια μέρα, όλα αυτά θα τελειώσουν.

Μια μέρα, θα επιστρέψουμε στην παλιά μας ζωή.

Η ειρήνη θα επιστρέψει.

Μια μέρα το Σουδάν θα ξαναγεννηθεί, θα ξαναχτιστεί.

 
Thawra!

**************

**************