Ο πόλεμος μας εξαντλεί

Είναι κοινό στις Ηνωμένες Πολιτείες να ακούμε τους υποστηρικτές του πολέμου και των στρατιωτικών δαπανών, συμπεριλαμβανομένων πολλών μελών του Κογκρέσου, να αναφέρουν τις στρατιωτικές δαπάνες ως πρόγραμμα εργασίας. Πώς αξίζει αυτός ο ισχυρισμός στα θύματα του πολέμου θεωρώντας. Το ίδιο είναι και το γεγονός ότι είναι μια ψευδή δήλωση με τους δικούς της όρους.

Είναι κοινό να πιστεύουμε ότι, επειδή πολλοί άνθρωποι έχουν θέσεις εργασίας στον πολεμικό κλάδο, οι δαπάνες για πόλεμο και προετοιμασίες για πόλεμο ωφελούν μια οικονομία. στην πραγματικότητα, η δαπάνη των ίδιων δολαρίων για τις ειρηνικές βιομηχανίες, για την εκπαίδευση, για τις υποδομές ή ακόμα και για φορολογικές περικοπές για τους εργαζόμενους, θα δημιουργούσε περισσότερες θέσεις εργασίας και στις περισσότερες περιπτώσεις θα πληρώνει καλύτερα θέσεις εργασίας - με επαρκείς αποταμιεύσεις για να βοηθήσουν όλους να κάνουν τη μετάβαση από την πολεμική εργασία στην ειρήνη .

Οι σπάνιες περικοπές σε ορισμένους τομείς στον αμερικανικό στρατό δεν προκάλεσαν την οικονομική ζημιά που προβλέπουν οι εταιρείες όπλων.

Οι στρατιωτικές δαπάνες είναι χειρότερες από τίποτα οικονομικά.

Ο πόλεμος έχει ένα τεράστιο άμεσο οικονομικό κόστος, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων διατίθεται σε κεφάλαια που δαπανώνται για την προετοιμασία για πόλεμο - ή τι θεωρείται ως απλή, μη στρατιωτική στρατιωτική δαπάνη. Πολύ χονδρικά, ο κόσμος ξοδεύει $ 2 τρισεκατομμύρια κάθε χρόνο στο μιλιταρισμό, εκ των οποίων οι Ηνωμένες Πολιτείες δαπανούν περίπου το ήμισυ ή $ 1 τρισεκατομμύρια. Αυτές οι δαπάνες των ΗΠΑ αντιπροσωπεύουν επίσης περίπου το ήμισυ της διακριτικής ευχέρειας της αμερικανικής κυβέρνησης προϋπολογισμός κάθε χρόνο και είναι διανέμονται μέσω διαφόρων υπηρεσιών και οργανισμών. Πολλές από τις υπόλοιπες δαπάνες του κόσμου προέρχονται από μέλη του ΝΑΤΟ και άλλους συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών, αν και η Κίνα κατέχει τη δεύτερη θέση στον κόσμο.

Όχι κάθε γνωστό μέτρο των στρατιωτικών δαπανών μεταφέρει με ακρίβεια την πραγματικότητα. Για παράδειγμα, το Δείκτη Παγκόσμιας Ειρήνης (GPI) κατατάσσει τις Ηνωμένες Πολιτείες κοντά στο ειρηνικό τέλος της κλίμακας στον παράγοντα των στρατιωτικών δαπανών. Επιτελεί αυτό το κατόρθωμα μέσα από δύο κόλπα. Πρώτον, το GPI στροβιλίζει την πλειοψηφία των εθνών του κόσμου μέχρι το ακραίο ειρηνικό τέλος του ραδιοφάσματος αντί να τα διανείμει ομοιόμορφα.

Δεύτερον, το GPI αντιμετωπίζει τις στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) ή του μεγέθους μιας οικονομίας. Αυτό δείχνει ότι μια πλούσια χώρα με τεράστιο στρατό μπορεί να είναι πιο ειρηνική από μια φτωχή χώρα με ένα μικρό στρατιωτικό. Αυτό δεν είναι απλώς ένα ακαδημαϊκό ζήτημα, καθώς οι think tanks στην Ουάσινγκτον προτρέπουν να δαπανήσουν υψηλότερο ποσοστό ΑΕΠ στον στρατό, ακριβώς σαν να πρέπει να επενδύσουμε περισσότερο στον πόλεμο όποτε είναι δυνατόν, χωρίς να περιμένουμε αμυντική ανάγκη. Ο Πρόεδρος Τραμπ κάλεσε τα έθνη του ΝΑΤΟ να δαπανήσουν περισσότερα για τον μιλιταρισμό χρησιμοποιώντας το ίδιο επιχείρημα.

Σε αντίθεση με το GPI, το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών Ειρήνης της Στοκχόλμης (SIPRI) απαριθμεί τις Ηνωμένες Πολιτείες ως το κορυφαίο στρατιωτικό ξόδεμα στον κόσμο, που μετράται σε δολάρια που δαπανώνται. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με το SIPRI, οι Ηνωμένες Πολιτείες δαπανούν τόσο για τον πόλεμο και την προετοιμασία του πολέμου όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο. Η αλήθεια μπορεί να είναι ακόμα πιο δραματική. Η SIPRI λέει ότι οι αμερικανικές στρατιωτικές δαπάνες στο 2011 ήταν $ 711 δισεκατομμύρια. Ο Chris Hellman του Εθνικού Προγράμματος Προτεραιοτήτων λέει ότι ήταν $ 1,200 δισεκατομμύρια ή $ 1.2 τρισεκατομμύρια. Η διαφορά προέρχεται από τη συμπερίληψη των στρατιωτικών δαπανών που βρέθηκαν σε κάθε τμήμα της κυβέρνησης, όχι μόνο από την "Άμυνα", αλλά και από την Εσωτερική Ασφάλεια, την Πολιτεία, την Ενέργεια, την Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης, την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών, , το ενδιαφέρον για τα χρέη πολέμου κ.λπ. Δεν υπάρχει τρόπος να κάνουμε μια σύγκριση μήλων με μήλα με άλλα έθνη χωρίς ακριβείς αξιόπιστες πληροφορίες για τις συνολικές στρατιωτικές δαπάνες κάθε έθνους, αλλά είναι εξαιρετικά ασφαλές να υποθέσουμε ότι κανένα άλλο έθνος στη γη δεν ξοδεύει $ 500 δισεκατομμύρια περισσότερα από αυτά που αναφέρονται στην κατάταξη SIPRI.

Ενώ η Βόρεια Κορέα σχεδόν σίγουρα ξοδεύει ένα πολύ υψηλότερο ποσοστό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της σε πολεμικά παρασκευάσματα από ό, τι οι Ηνωμένες Πολιτείες, σχεδόν σίγουρα ξοδεύει λιγότερο από το 1 τοις εκατό αυτό που δαπανούν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Η ζημιά έγινε:

Πόλεμος και αιτία βίας τρισεκατομμύρια δολάρια αξίας καταστροφής κάθε χρόνο. Το κόστος για τον επιτιθέμενο, τεράστιο όπως είναι, μπορεί να είναι μικρό σε σύγκριση με το κόστος του έθνους που επιτέθηκε. Για παράδειγμα, η κοινωνία και η υποδομή του Ιράκ υπήρξαν καταστράφηκαν. Υπάρχει εκτεταμένη περιβαλλοντική ζημία, προσφυγική κρίση και βία που διαρκεί πολύ πέρα ​​από τον πόλεμο. Το οικονομικό κόστος όλων των κτιρίων και των ιδρυμάτων και των σπιτιών και των σχολείων και των νοσοκομείων και των ενεργειακών συστημάτων που έχουν καταστραφεί είναι σχεδόν αμετρήσιμο.

Έμμεσες δαπάνες:

Οι πόλεμοι μπορεί να κοστίζουν ακόμη και ένα έθνος επιτιθέμενου που αγωνίζεται πολέμους μακριά από τις ακτές του, τόσο σε έμμεσες δαπάνες όσο και σε άμεσες δαπάνες. Οι οικονομολόγοι υπολογίζουν ότι οι πόλεμοι των ΗΠΑ στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν έχουν κόστος, όχι το τρισεκατομμύριο $ 2 που δαπανάται από την αμερικανική κυβέρνηση, αλλά συνολικά $ 6 τρισεκατομμύρια όταν συμπεριλαμβάνονται οι έμμεσες δαπάνες, συμπεριλαμβανομένης της μελλοντικής φροντίδας των βετεράνων, των τόκων επί του χρέους, των επιπτώσεων στο κόστος των καυσίμων, των χαμένων ευκαιριών κλπ. Αυτό δεν περιλαμβάνει το πολύ μεγαλύτερο κόστος των αυξημένων βασικών στρατιωτικών δαπανών που συνοδεύουν αυτούς τους πολέμους ή των έμμεσων δαπανών των δαπανών αυτών ή των περιβαλλοντικών ζημιών.

Οι δαπάνες πολέμου αυξάνουν την ανισότητα:

Οι στρατιωτικές δαπάνες εκτρέπουν τα δημόσια κεφάλαια σε όλο και πιο ιδιωτικοποιημένες βιομηχανίες μέσω της λιγότερο υπεύθυνης δημόσιας επιχείρησης και μιας που είναι εξαιρετικά επικερδής για τους ιδιοκτήτες και διευθυντές των εμπλεκόμενων εταιρειών. Ως αποτέλεσμα, οι πολεμικές δαπάνες δουλεύουν για τη συγκέντρωση του πλούτου σε έναν μικρό αριθμό χεριών, από τα οποία ένα μέρος του μπορεί να χρησιμοποιηθεί για διαφθορά της κυβέρνησης και για περαιτέρω αύξηση ή διατήρηση στρατιωτικών δαπανών.