Алек Т. Мабендж, World BEYOND War, Кастрычнік 14, 2020
Стомленыя
Калі жыццё раздала мне свае карты, я згарэў;
Новая зара новая эра;
Не варта святкаваць, бо кожны дзень у люстэрку мне нагадваюць;
Боль, боль, чаму я ў кожным шнары;
Знакі несправядлівасці жыцця, як для мяне вырашыў агонь;
Полымя гарыць крыкам, гарыць дзіця, але я выжыў.
Паліва гэтага болю ведае толькі сусвет;
Як і чаму, я не магу сказаць;
Сябры ў мяне былі, ператварыліся ў ворагаў;
Марыць аб роўнай скуры, нават калі я гуляю з іншымі;
Не любоў, а жаль прымусілі іх адчыніць свае дзверы;
Жаль ці любоў, я выжыў.
Агонь інструмент мая беднасць;
Я ненавіджу, што ты і я звязаны на ўсё жыццё;
Звязаны крэмамі і лекамі, адзіная мая ўласнасць;
Агонь, я ненавіджу цябе, але не магу жыць без цябе, мая жонка,
Мы цесна змяшаліся і заблыталіся, калі мяне ты спаліў,
Гэтую скуру ты абрабаваў,
Але сілу ў маёй душы ты выкаваў,
Я ВЫЖЫЎ!
Алек Т. Мабенге з Зімбабвэ - захоплены паэт, які піша з любові да паэзіі і як спосаб данесці да яго голасу шырокі спектр пытанняў. На яго паэзію ўплываюць сацыяльна-эканамічныя і палітычныя праблемы сучаснасці ва ўсім свеце. Ён спадзяецца, што яго пасланне зноў запаліць мару нашых бацькоў аб квітнеючай, мірнай Зімбабвэ, народ якой спадзяецца на светлую будучыню без сацыяльных бед, хвароб і несправядлівасці.
