Deur Matthew Hoh, 21 April 2020
Van teenvuishou
Bring The Enemy's War Home; Die berge sing deur Nguyen Phan Que Mai
Ek is in 1973 naby New York gebore, die jaar wat die Verenigde State amptelik hul oorlog in Viëtnam beëindig het en die laaste van sy gevegstroepe huis toe gebring het. Die Viëtnamoorlog, wat die Viëtnamees bekendstaan as die Amerikaanse oorlog, was altyd iets wat van my verwyder is, selfs toe ek die geskiedenis ná die geskiedenis gelees het, na dokumentêre programme gekyk het en as 'n offisier van die Marine Corps kopieë van die Marine Corps-handleidings in die oorlog nagevors het. Ondanks die feit dat die oorlog nog 'n paar jaar ná my geboorte vir die Viëtnamese volk gevoer is, was dat die mense van Kambodja en Laos massamoorde en gruweldade gely het toe ek 'n seun was, en tot vandag toe, aangesien ek nou 'n man in sy laat-veertigerjare, sowel Vietnamese as Amerikaanse gesinne, in die miljoene, het die dood en ongeskiktheid weens die giftige en blywende gevolge van Agent Orange, om nie te praat van die duisende wat jaarliks vermoor en vermink word weens die onontplofde oorblyfsels van miljoene ton VSA nie. bomme wat op Kambodja, Laos en Viëtnam geval het, het die oorlog min persoonlike uitwerking op my gehad. Selfs met my verbinding nou met baie veterane in Viëtnam en my ervaring met die ontmoeting met 'n aantal familielede wat mans, vaders en broers verloor het aan Agent Orange, 'n verbinding met die oorlog in Vietnam met my eie lewe en my eie ervarings in oorlog in Afghanistan en Irak was bloot akademies of teoreties.
Ek is dieselfde jaar gebore Nguyen Phan Que Mai is in die noorde van Vietnam gebore. Soos alle Viëtnamees, sou Que Mai die Amerikaanse oorlog, die verre ontstaan daarvan, die harde teregstelling en die alomteenwoordige nadraai daarvan, in heeltemal persoonlike terme ervaar. Vir Que Mai sou die oorlog direk en indirek aan die wortel van alle dinge lê; niks kon saamgestel of uitgedruk word sonder dat die inhoud van die oorlog aanwesig was nie. Die oorlog in alle opsigte, wat waar is vir alle Viëtnamese, was slegs waar vir die Amerikaners en hul gesinne wat gestuur is om dood te maak en doodgemaak te word op die slagveld van latente kolonialisme en histerie van die Koue Oorlog. Que Mai sou jare daarna werk om as boer en straatverkoper te oorleef totdat 'n beurs haar na Australië gestuur het om te studeer. Van Australië sou sy 'n loopbaan in ontwikkelingswerk begin om die lewens van mense te verbeter, nie net in Vietnam nie, maar in die hele Asië. Que Mai sou ook 'n skryfproses begin wat ewe veel sou bydra tot die genesing en herstel van oorlog, soveel as die ontwikkelingswerk waaraan sy deelgeneem het en gelei het.
Die berge sing is Que Mai se negende boek en eerste boek in Engels. Dit is 'n roman van een familie wat probeer om te oorleef in die noorde van Vietnam vanaf die Tweede Wêreldoorlog deur die jare na die nederlaag van die Suid-Vietnamese regering deur die Noorde. Dit is 'n boek wat goeie beoordelings ontvang het deur 'n wye verskeidenheid kritici, soos die New York Times, Publishers Weekly, en Boekbladsy, en het 4.5- en 4.9-tellings op Goodreads en Amazon, so my opmerkings sal nie die intense en mooi eienskappe van Que Mai se prosa of die spookagtige en bladsy-draaiende manier van haar storievertelling weerspieël nie. Inteendeel, ek wil net sê dat mense in die VSA hierdie boek moet lees om te verstaan wat ons in die VSA aan soveel buite die VS gedoen het.
Toe ek baie jare lank gevra word watter boeke gelees moet word om die huidige Amerikaanse oorloë in die Moslemwêreld te verstaan, het ek twee boeke aanbeveel, ook nie oor die huidige oorloë nie, en beide oor Viëtnam: David Halberstam's Die beste en die helderste en Neil Sheehan's 'N Helder skynende leuen. Lees die boeke wat ek vir mense sê, en jy sal verstaan waarom die VSA in hierdie oorloë is en waarom hierdie oorloë nie eindig nie. Hierdie boeke vertel egter min oor die mense van die oorloë: hul ervarings, lyding, oorwinnings en bestaan. Soos Halberstam en Sheehan doen om die VSA in hierdie oorloë te verstaan, so doen Que Mai ook 'n begrip vir die mense wat onder hulle vasgespeld is, uitgebuit, geslaan en gevorm is.
Daar was verskeie geleenthede tydens die lees Die berge sing Ek het gedink om te stop. Naarheid en koorsagtige paniek wat die boek by my veroorsaak het toe ek die woorde van Que Mai oor haar gesin gelees het (hoewel dit 'n roman is, kan dit verstaan word dat dit grootliks uit haar familie se geskiedenis geneem is), het die herinneringe van die baie Irakezen en Afgane gewek Ek weet, baie nog in hul tuislande, waarvan die meeste nog leef en oorleef deur voortgesette oorlog of miskien een van die pouses. Skuldig oor die oorloë, waaraan ek deelgeneem het, en wat ons as 'n volk aan soveel miljoene onskuldiges gedoen het, dryf dit my selfmoordgedagtes, net soos die van baie ander Amerikaanse veterane. Soos dit miskien moet wees ...
Wat Die berge sing bespreek en verduidelik oor oorlog, nie net die besonderhede van die smart, afgryse, futiliteit, beproewings en gemoedelikheid daarvan nie, maar oor die blywende gevolge daarvan deur geslagte heen, van die voortdurende vereistes vir opoffering, en van die teling van politieke, kulturele en samelewingse ekstremisme. , is nie net beperk tot die Viëtnamese ervaring nie, maar strek ook tot almal wat geraak word deur die mag en die grille van oorlog. Daar is sekerlik elemente en aspekte van Die berge sing wat spesifiek vir die Viëtnamese ervaring is, net soos daar elemente en aspekte van die oorloë in Afghanistan, Irak, Libië, Pakistan, Somalië, Sirië en Jemen is wat uniek is vir elke land. Maar selfs in hierdie verskil is daar 'n eendersheid, omdat ons, die Verenigde State, die oorsaak van die oorlog, die rede vir sulke dinge, is.
Que Mai het 'n tydlose boek geskryf van hartseer en verlies, en van wins en oorwinning. Of dit nou bewus is van Que Mai al dan nie geslagte lank buite Vietnam, miljoene op miljoene mense is gebombardeer, ondergronds geplaas, gedwing om te vlug en desperaat om te lewe; mense wat nog mal is in hul begeerte om nie net te ontsnap en te oorleef nie, maar om uiteindelik die Amerikaanse oorlogsmasjien te oorleef en te vervang. Dit is ook 'n boek vir Amerikaners. Nie 'n spieël vir ons nie, maar 'n venster, 'n blik op wat ons gedoen het en voortgaan om te doen aan so baie oor die hele wêreld, van voor af toe ek jonk was en nou toe ek ouer geword het.
